ยังเป็นวันอังคารอยู่ (ใช้บล๊อกฝรั่ง เวลาก็ต้องตามเค้า.. )
เช้านี้อยู่ดูน้องก่อน พ่อจะทลายลังมด
มันก่อกวนไปหมดทั้งบ้านแล้ว โดยเฉพาะห้องนอนน้อง
(ห้องฉันก็มี ไม่ขึ้นนะตอนไม่มีคน แต่พอเราไปนอนไม่นานหรอก มากันจัง)
...
เมื่อวานตื่นไว ตั้งใจจะลงมาแพคของกับขายของ
กินชาด้วยมั๊ง ปวดท้องดีจัง
แต่ลงมาเจอข่าวไม่ดีนัก ไม่ได้ขายของเพราะพ่อไม่ให้ไปขาย
เค้ามีเรื่องต้องสะสางกันจนค่ำมืด
ส่วนฉันเนี่ย พอป้อนข้าวน้องเสร็จก็ง่วงเป็นบ้าเป็นหลัง
นับๆเวลา นอนไปตอนเก้าโมง - เกือบบ่ายโมง มันก็พอได้นะ
แต่ว่ามันง่วงง่ะ.. จะให้ทำไงดี
พักนี้เลยเป็นพวกไม่กินเยอะ แต่นอนเรื่อยเฉื่อยทั้งวัน
กลางคืนเลยมานั่งแพคของ แปะราคา จัดตะกร้าไว้
เพราะงี้เลยทำให้คิดออกว่า อีกอย่างที่ฉันควรจะสร้างไว้น่าจะเป็นลังเก็บของ
ลังพลาสติกอ่ะ ก็มีนะ แต่ใส่ของอื่นไว้หมด
ขนาดว่าใส่แล้ว ยังมีสภาพเหมือนญวณอพยพพิกล (มีคนสอนให้พูด ไม่ได้กระทบใคร)
ที่คิดออกตอนนี้ คือจะสลับสินค้าไปวาง เอาให้งงไปเลยว่า ตกลงมีอะไรขายกันแน่ -..-
...
ที่นอนสายเมื่อวาน ส่วนหนึ่งก็มาจากนอนไม่เป็นเวลาเลยไม่ง่วง
อุตส่าห์อ่านหนังสือที่น่าจะอ่านแล้วหลับ เป็นหนังสือคริสเตียน คนเขียนก็คนโปรดฉันเลย
อ่านที่เค้าเขียนหลายเล่มแล้ว รอบนี้อ่าน "มาลัยแทนขี้เถ้า"
เป็นประสบการณ์ชีวิตที่เลวร้ายของเค้า แต่เค้าผ่านมาได้ด้วยพระคุณพระเจ้า
ฉันจำบางประโยคได้ลางๆ ประมาณว่า .. คนที่มักจะทำร้ายคนอื่น ก็เพราะว่าเคยถูกทำร้ายมาก่อน
มันเหมือนความเจ็บปวดต้องถูกส่งต่อ แต่หารู้ไม่ว่า ยิ่งทำแบบนั้นก็ยิ่งบาดเจ็บ ร้าวลึกลงไปอีก
สร้างบาดแผลให้คนอื่นต่อด้วย กลายเป็นส่งต่อพิษร้ายเป็นทอด ๆ..
น่าคิดนะ เพราะบางทีฉันก็เป็นแบบนั้น
จะว่าใครมาทำร้ายเรารึเปล่า อาจด้วยคำพูดที่อาจใช่หรืออาจคิดไปเอง
อาจด้วยการกระทำ ที่อาจเป็นอย่างนั้นจริงๆ หรือก็คิดไปเองอีก
ฉันมักส่งต่อพิษร้ายนั้นใส่คนในบ้าน แน่นอนว่า คนที่ใกล้ชิดที่สุดจะได้รับผลจากมัน
ช่วงกลางดึก ฉันอ่านเจอบางข้อความสถานะของเพื่อนรุ่นน้องคนนึง
ก็ไม่รู้ว่ามันบังเอิญมาตรงกับที่ฉันต้องการจะทำอยู่ หรือว่า เค้าว่าคนอื่นแต่โดนด้วยพอดี
ทำให้ฉันรู้สึก "เซ็ง" อย่างบอกไม่ถูก . ความคิดแง่ลบที่มีต่อเค้ามันก็ไหลเข้ามาเต็มไปหมด
ถ้ามันหยุดแค่ฉันไม่สนใจอ่าน หันหลังไป ไม่แคร์ มันก็ดีหรอกนะ
แต่มารก็หลอกความคิดฉันให้สงสารตัวเอง แล้วก็มองเพื่อนคนนั้นในแง่ลบแบบสุดๆ
ผลสืบเนื่องมาจนดึกดื่น ที่ยังไม่ได้กินข้าว รู้สึกปวดท้อง แต่ไม่ยอมกิน
จากที่ตั้งใจจะรักษาตัวเองด้วยการลดน้ำหนัก แต่พอมันลดลงแค่2โลแล้วหยุดไม่ไปไหนต่อ
ฉันก็เครียดอีก .. คล้ายๆจะเอาเรื่องนั้นเรื่องนี้ มีแต่เรื่องให้ขัดเคืองใจสารพัดมาตีกันในหัว
ข้าวก็กินไม่ลง จากปวดท้องเลยปวดหัวแทน
พอแม่มานั่งใกล้ๆ อยากจะสอน จะให้กำลังใจ ก็ไปไล่ให้แม่ไปนอน
ไล่เลยล่ะ .. ไม่อยากจะเชื่อว่า ฉันจะส่งพิษร้ายของความคิดแง่ลบแปรเป็นการกระทำที่ทำร้ายแม่
แต่แม่ก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ พอเค้าลุกไปอุ่นกับข้าว ..
ฉันก็ส่งเสียงไป "ขอกินด้วยได้มั๊ยอ่ะ.. "
แม่ตอบมา " ได้..... ก็อุ่นให้อยู่เนี่ย"
แล้วแม่ก็มาถามว่า เมื่อกี้เป็นอะไร เครียดอะไรใคร
(เค้าคอยเตือนอยู่ว่า อย่ามีชีวิตตามอารมณ์ความรู้สึก ไม่ต้องทุกข์ไม่ต้องเครียด
ไม่ต้องน้อยใจ ชื่นชมยินดีไว้.. คนอ้วนน่ะมักจะเป็นพวกชอบคิดมาก..)
ฉันก็ตอบไปว่า ฉันเครียดตัวเองนี่แหละ .. ซึ่งมันก็จริงนะ
ดึกแล้ว เริ่มลืมเรื่องที่ใครมาว่าอะไรไปแล้ว
จนเมื่อเช้ามืดถึงนึกออกว่าไปโพสอะไรบ่นๆไว้ .. ไปลบแล้วล่ะ
คือมันเป็นอะไรที่ไร้สาระมากน่ะ -..-
ง่วงจัง เล่าอะไรก็ไม่รู้เนอะ แล้วจู่ๆก็บอกง่วง .. ฮ้าววว
ก็ได้ข้อสรุปสำหรับตัวเองว่า "จงรักษาใจด้วยความระวังระไวรอบด้าน เพราะชีวิตเริ่มต้นจากใจ"
รักษาใจที่จะไม่ปล่อยให้คิดเรื่องไม่ดี คิดแง่ลบ คิดร้ายกับคนอื่น
