“มองข้ามความต้องการของตัวเอง แล้วไปมองว่าคนอื่นเค้ายังขาดอะไร เปลี่ยนท่าทีที่มีข้างในใจ เรื่องดี ๆ ที่ยิ่งใหญ่ นั้นไม่ไกล..ตัวเรา ”
welcome

Lilypie Next Birthday Ticker

วันพุธที่ 30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554

..คล้ายๆจะเรื่อยเปื่อย..

พักนี้บล๊อกแปลกๆจัง เมื่อวานก็เซิฟเวอร์ล่ม
ยังดีที่ทันอัพร้านก่อน (เรียกลูกค้าไม่ได้มาก แต่มีการอัพเดตชวนคนทำงานฝีมือ)
ส่วนวันนี้ โน๊ตแพดมันกลายเป็นจัดบรรทัดใหม่เอง ทำให้ไม่เข้ากับโค้ดของบล๊อกเกอร์
ที่โพสแล้วควรเป็นรูป เป็นลิงค์ เลยพิกลพิการกันหมด .. สรุปว่าต้องเข้าไปแก้ไขในกระดาน
(ทำให้ฉันยุ่งแล้วนะบล๊อกเกอร์....... ทำไงได้ว๊า ตังค์ก็ไม่ได้จ่ายเค้า T^T เอ้าๆ แค่นี้ ชิลๆ)



ส่วนงานฝีมือที่ว่า ก็ดอกไม้ผ้านี่แหละ........
ว่าแล้วก็เอามาอวดด้วยแหละ เรียนจากที่ร้านเลยนะเนี่ย อิอิ
สนใจอยากทำบ้าง "คลิก" ไปได้เลยจ้า
จริงๆอยากทำดอกกุหลาบนะ แต่ได้แบบนี้มาก็โอเค
เลยเข้าใจว่า จะได้แบบไหนทรงไหน อยู่ที่เราจัดแต่งทั้งนั้น ทั้งผ้าก็ด้วย
นี่เลยอยากจะไปหาซื้อผ้าซับมาทำให้หนุกไปเลย -.- (เอาเศษผ้าในบ้านก่อนเหอะ)



เมื่อวานอัพบล๊อกไม่ทัน จริงๆยังไม่ได้เขียนด้วย
พักนี้ไม่มีอะไรในหัวตอนจะพิมพ์
แต่ตอนทำงานอื่น ยิ่งอยู่ไกลคอมพ์เรื่องยิ่งพรั่งพรู
แต่แปลก พอมาถึงหน้าคอมพ์ อย่างกะใครปิดสวิตช์ ลืมหมด 555



เอาของกินมาให้ดูดีกว่า เอิ๊กๆ
ของวันอังคาร พิลึกแต่เช้า ยังคงอยากกินยำ
กินแล้วก็แสบปากดีนะ เพราะพริกสดไม่มี เลยพริกป่นอีกตามเคย



ตอนเที่ยงกินอาหารเหลือ เป็นข้าวเหนียวหมูทอด แม่ซื้อไว้ตั้งแต่วันเสาร์
เค้าซื้อมาเยอะ เห็นว่าเปิ้ลจะเลิกขายแล้ว กลับไปวาดรูปส่งร้านรุ่นพี่ที่จตุจักร
แต่ไม่เกี่ยวกับที่แม่ซื้อเยอะนะ 555 แค่เค้าซื้อมามาก เพราะรู้สึกว่าจะยุ่งๆ
น้องก็ป่วย คงไม่มีใครจะว่างทำกับข้าวกันนัก
ส่วนแกงโฮ๊ะ เป็นส่วนผสมของเขียวหวานตั้งแต่วันอาทิตย์
แม่ครัวทำได้แหวกแนวมาก เค้าเอาพริกแกงไปคลุกกับเนื้อปลาบด
พอแกงออกมาเลยเผ็ดอยู่ในเนื้อปลา ก็แปลกใจหรอกว่าทำไมไม่เลือกลูกชิ้นปลา
หรือว่าทำลูกชิ้นปลาเองจากเนื้อปลา แต่ไม่ใช่ทำแบบนี้ .... ก็ว่ากันไปเนอะ
อีกอย่างที่เทลงไปด้วย คือแกงเลียงปลากระป๋อง พ่อบ่นจังแล้วว่าทำนานมาก ไม่หมดซะที
ก็คนทำไม่เห็นจะกินเท่าไหร่ วันนี้ก็เลยไม่ได้ทำอะไรใหม่ นอกจากยำมื้อเช้า

เตรียมจะอัพสายวันพุธ เพราะทั้งวันอังคารที่พ่อแม่ไม่อยู่
ฉันใช้เวลาทำความสะอาดบ้าน จัดโน่นนี่
ได้มีเวลาอาบน้ำสระผมแบบนานๆ
แล้วก็ต้องพร้อมจะอยู่ยาวไปอีกทั้งคืน
(เสียดายที่ไม่ได้นอนตอนกลางวันนั้นเลย )
พอเช้าวันพุธ อัพร้านแล้วก็มานั่งฆ่ามด (ไร้สาระป่ะ? .)
ตั้งเป้าไว้ที่ 200 ตัว แล้วก็จะไปอาบน้ำนอน
ผลคือ ได้ไม่ถึง แต่ไม่ค่อยเจอแล้ว แถมใกล้จะบ่ายโมงเข้าไปทุกที

รีบไปอาบน้ำนอน แต่ลืมเอาน้ำดื่มไปด้วย
ตื่นมาเกือบสี่โมงเย็น ร้อนมาก หิวน้ำ
มีแต่ห้องน้ำ เลยเปลี่ยนวิกฤตินอนไม่หลับมาทำความสะอาดห้อง
ได้ลูกปัดเก่ามาอีกกล่อง แผนผุดขึ้นอีกเยอะ (ตลอดแหละ)

แต่ยังไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง เหอๆ
พรุ่งนี้จะเอาสักอย่างให้เสร็จเนอะ -.-


 

 

วันจันทร์ที่ 28 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554

..Monday Morning..

รู้สึกเหมือนมีเวลาว่าง .. ไม่สิ มือได้ว่างสองข้างอยู่ในตอนนี้
แต่ไม่รู้จะได้นานแค่ไหน
สาละวนขนาดที่เย็บบอดี้บัลเล่ต์เกิร์ลได้แค่ตัวเดียว เริ่มตั้งแต่เช้าวานยันเช้านี้ เหอะๆ



เวลาน้อย อย่าเสียไปกับการบ่นเลย......
ก้มหน้าก้มตาเย็บต่อให้ได้อีกสักตัวก่อน นี่ยังขาดรองเท้า ใส่กระโปรงและประกอบร่างนะ
เยอะๆ แต่ความสุขอ่า.......



ตอนนี้แปดโมงห้าสิบห้าแล้ว ฉันยังคงเฝ้าบ้าน เฝ้าหน้าโอเชียน
เฝ้าหน้าทีวี เฝ้านายน้อง แล้วก็เฝ้าแม่.......

เฝ้าจัง เหมือนจะเป็นหมาเฝ้าทุกสิ่งแล้วนะ (ไม่ได้บ่น แค่เปรียบเทียบไม่เข้าท่า)

รู้สึกมึนๆจัง ไม่อยากกินกาแฟแล้ว เพราะรอว่าถ้าพ่อกลับมาจากซ่อมรถ
จะได้ไปนอนยาวๆที่ห้องตัวเอง อยู่นี่ ได้แค่ "งีบ" มันก็เหนื่อยดี แต่ได้ค่อยๆ
กระดึ๊บๆ เย็บผ้า ดีกว่านอนสลบแล้วเดือดร้อนพ่อแม่ พอตื่นมาก็จะรู้สึกผิดเอง (พิลึก)

ไปหาอะไรทำดีกว่า เผื่ออากาศนอกบ้านจะน่าสูดเข้าปอดมากกว่านี้
เอียนเพลง โดเรมีฯที่นายน้องฟังมาร่วมสามชั่วโมงนี่แล้วด้วย 555

แล้วพอฉันหยิบกล้องเดินออกไปหลังบ้าน ก็เห็นว่า พ่อยังไม่ได้เก็บดอกอัญชัณเลย
สงสัยว่าพอไม่ได้เก็บหลายวันเข้า ความเคยชินเลยลืมเลือนไป
ว่าแล้วก็เลยเก็บมาฝากสักหน่อย







ได้มาไม่เยอะนักนะ ถ้าเทียบกับที่เมื่อวานเค้าได้มาจากบ้านคุณนก
ทำให้ฉันเอามาทำยำอร่อยๆตอนเช้ามืดนี่ไง......



กินคนเดียวซะด้วย ก็ทุกคนยังหลับอยู่





เช้านี้สนามเปียก ดินเปียกจนติดรองเท้าเลย
นั่นเป็นเหตุผลให้ฉันก้มมองบนพื้น.. เลยเห็น ของที่ทำหายไปซะนาน






มันเป็นสัญลักษณ์ของแบรนด์ดังยี่ห้อนึง(ดูออกใช่ม๊า)
เป็นตัวติดบนกิ๊บหนีบผม ฉันคิดว่าฉันเอากิ๊บใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงแล้วส่งซัก
ตอนกลับมาเลยเหลือกิ๊บที่มีตัวติดนี่ข้างเดียว



ข้างๆกับโคนต้นอัญชัณเป็นเจ้าดอกสีเหลืองๆส้มๆนี่แหละ
อยากบอกว่า จริงๆแล้วดอกสีเหลืองหนึ่งในนั้นมันหล่นจากขั้วแล้ว
แต่พอหยิบมาจับใส่ทีเดิม. .. ก็ดูยากเนาะ ว่ามันหลุดไปแล้ว

ฉันเดินไปล้างของที่หยิบจากพื้นที่หน้าห้องน้ำข้างหน้าบ้าน
เลยชะแว๊บไปดูใบอ่อนที่แตกยอดของต้นบุหงาส่าหรี
จำได้ว่า หลายปีก่อนฉันซื้อมันมากะเลี้ยงไว้บนระเบียง
ต้นละ 40 แต่หอมเกินกว่านั้นมากมาย






แต่บนห้องมีมดมาก่อกวนมาก แรกๆฉันก็พยายามจะให้มันทนอยู่
หายาฆ่าแมลงมาใส่บ้าง หาปุ๋ยมาบำรุงบ้าง จนมันเริ่มจะแห้งลงๆ
ไม่ไหวล่ะ..... เลยหอบลงมาปลูกข้างล่าง ผลคือ ..รอด
แล้วพอเอาลงดินก็เติบโตสูงชะลูดเลยชั้นสองเลยเชียว ..ดีใจนะเนี่ย
นึกแล้วเสียใจที่ไม่ทำอย่างเดียวกันกับต้นพุดหอม ต้นโมกหอม
เหลือแค่ข้อสรุปที่ว่า .. อย่าริปลูกต้นไม้ดอกไม้ไว้ไกลตา(เวลาที่จะใช้ที่นั่นน้อยกว่าข้างล่าง)



ก่อนเดินกลับเข้าบ้าน เห็นดอกกล้วยไม้สีม่วงที่เปื้อนหยดน้ำฝน
ไม่แน่ใจที่มาว่าเป็นของขวัญหรือของฝาก หรือของที่เค้าไม่เอาแล้ว..
สวนนี้เป็นศูนย์รวมของสารพันที่มา .... แต่ก็มีประโยชน์ได้ทุกสิ่งอย่างไป
กินไม่ได้ สวยเป็นอาหารตาก็ได้ล่ะน่า..



กลับเข้ามาในบ้าน มาชงอันนี้ให้คนป่วยกิน



ไอมาก ไอเยอะ ไอจนกินอะไรไม่ได้ เพราะกินแล้วไอ เต็มหัวหูคนป้อนหมด =.=
ซึ่งก็ยังพอโอเคนะ ถึงไอ แต่กินแบบนี้มันก็ไม่ค่อยระคายคอเค้านัก

แล้วก็เฝ้ายาวไปจนเกือบบ่ายโมง แม่ตื่นตอนสายๆหรอก
พ่อเอารถไปซ่อม เจออู่ที่เดาะบอกว่า ล้อมันเสียแล้ว ประมาณต้องเปลี่ยนล้อ
เค้าไม่ได้บอกว่าจริงๆมันแก้ไขได้ (ตรงนี้พ่อเล่า แต่ฉันลืม)
พอกลับมาบ้าน บอกแม่ว่าคงต้องเอาไปเปลี่ยนล้อ
เพราะพรุ่งนี้ต้องไปสุราษ(เดินทางไกล รถไม่ดีมันก็ไม่โอเค)
เอาตังค์ไป แปดพัน มั๊ง ไปเตรียมเปลี่ยนล้อ
แต่ขอบคุณพระเจ้าที่โทรไปถามข้อมูลอู่กับพ่อเปิ้ลก่อน(แกซ่อมรถบ่อยๆ)
เค้าเลยแนะนำมาให้ พ่อก็ออกจากบ้านไปสักพัก กลับเกือบบ่ายโมง
บอกว่า ช่างแก้ไขให้แล้ว จริงๆน๊อตมันเบี้ยว เปลี่ยนใหม่ได้ มันก็สมดุลย์ได้เหมือนเดิม
สรุปว่า เสียไป 100 เดียว จากแปดพันนะ เหอๆๆ



ไปเก็บของ เย็บผ้า กับพยายามลองทำดอกไม้ผ้าแบบอาอ้อดูดีกว่า
เอาผ้ามาตั้งไว้หลายวันแล้ว อยากทำมากๆ แต่ติดขัดดูคนป่วยนี่ล่ะ
เล่นเอาไม่ยอมออนเอ็มเลย ....... พิมพ์มือเดียวแชทมันไม่สนุกเลย


ปล. หยุดเสาร์อาทิตย์ไป ..ก็นั่นแหละ เหตุผลข้างบน
สงสารหรอก ไอจนร้องไห้ ......น่าจะไอสะเทือนจนปวดหัว

 

 

วันศุกร์ที่ 25 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554

..i can't..

วันนี้ขอสารภาพว่า ชีวิตประจำวันไม่มีมีรูปประกอบเลย ..
เอ๊ะ มีนี่นา แต่เป็นรูปของกิน (ตลอด) 555
ก็นะ คนเราต้องกินทุกวัน แต่ไม่โกงเลยสักวันมันจะยอดเยี่ยมมาก(ว่าไป๊)



สักหน่อยวันนี้ คือมื้อเที่ยงคืน
สงสารพ่อจัง ทำงานสารพัด ยังทำข้าวไว้ให้ลูกกิน ...
ฉันลงมาตอนห้าทุ่มจะครึ่ง เห็นพ่อนอนหลับอยู่ ..
โน่น ตีหนึ่งถึงลุกกลับไปนอนบนห้องตัวเอง

...

จริงๆคิดว่าจะไม่ได้อัพบล๊อกแล้ว
เพราะคืนนี้น้องไอมาก ตัวก็ร้อนๆ งอแงให้อุ้มไว้
อาจเพราะท้องอืดด้วย เลยมีเรอเป็นพักๆ

ฉันเลยทำอะไรไม่ได้มากด้วย "มือเดียว"
แต่เล่นเกมส์ได้นะ ฮ่าๆ ก็เกมส์อ่ะเล่นด้วยมือเดียวได้
เลยไม่ออนเอ็ม เพราะคงพิมพ์คุยกับเพื่อนลำบาก
คุยธุระงานการกับแม่ วางแผนการสอนเด็กด้วย
กำลังคิดว่า วันพ่ออาจจะทำเชิงเทียน(มันยากไปป่ะเนี่ย)
คงจะใช้พวกขวดแบรนด์ แต่ถ้าลำบากจริงคงแค่ตกแต่งเทียน
(แค่คิดแม่ก็ถามแล้วว่าต้องหาซื้อเทียนมาให้หรือไง?)
ไอเดียบังเกิดจาก ที่ไฟมันดับบ่อยเกิน !!

ว่าไป สำหรับฉันมือเดียวทำอะไรลำบากนัก
แต่สำหรับ Top Chef Masters เค้าสามารถทำอาหารพิเศษจากไข่
ด้วย "มือข้างเดียว"ได้ด้วยนะเออ... สุดยอดจริงๆ

ว่าแล้วฉันต้องกลับไปใช้มือเดียวต่อล่ะ
มีเสียงร้องไห้อยู่ข้างหลัง :(


ปล. ไม่มีรูปล่ะนะ ไปแล้วๆ

 

 

วันพฤหัสบดีที่ 24 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554

..ช่างไม้กับอาหาร..

เที่ยงแล้วง่า....... เพิ่งจะได้มาอัพบล๊อก
ทีเมื่อวานล่ะพิมพ์ตั้ง วันนี้ไม่ได้พิมพ์
มัวแต่นั่งแต่งบ้านในซิมส์อยู่หลายเพลา เหอๆๆ

เสร็จวันนี้พอแล้ว เดี๋ยวงานจริงๆจะไม่เดิน

...

เอางานไม้พ่อมาให้ดู จริงๆก็เป็นงานเก็บเศษไม้มาปรับปรุงแหละ
พ่อจะทำชั้นไม้วางพวกอุปกรณ์ทำความสะอาด ไว้ตั้งตรงหน้าห้องฉัน
คือปกติตรงนั้นมันก็เป็นที่วางไม้กวาด อะไรๆ อยู่แล้ว
แต่มันแลดูไม่เรียบร้อย พอทำชั้นเก็บก็ดูสะอาดตาขึ้นแหละ





ก็เป็นความสุขของคนทำเนอะ
ตอนแรกเอามุ้งลวดไปล้าง เห็นพ่อกำลังจะเลื่อยไม้ เลยวิ่งกลับมาเอากล้อง
มาถ่ายๆๆๆ ไว้ซะหน่อย ฮ่าๆ
พ่อบอก "ถ่ายอีกแหละ .. พรีเซนต์ให้เป็นนักธุรกิจบ้าง ให้เป็นแต่ช่างไม้ตลอด "
ถ้างั้นพ่อต้องไปหาสูทมาใส่ก่อนนะจ๊ะ -w- แต่งแบบนี้ก็นายช่างใหญ่บ้านเราแหละ

...

ไปนอนตอนสี่โมงเย็น .. ตื่นโน่น อีกสิบนาทีห้าทุ่ม
ลงมาไม่ได้ดูซิทคอมสุดจะโปรด แบบว่าลืม
วันนี้น้องกับแม่เป็นไข้ ผลัดกันไอ อยู่กันคนละห้อง แต่ไอเหมือนคุยกัน
ห้องนี้โค๊ง อีกห้องตอบมาอีกโค๊ง (เสียงไอแปลกๆเนอะ)
เป็นแบบนี้ทั้งคืน เหอๆ




มื้อแรกคืนนี้เลยกินเร็วๆ มาม่าหรือยี่ห้ออื่นก็ไม่รู้ ช่างมันเหอะ ลืมอ่ะแต่เป็นต้มยำ
จัดผักในแกงจืดกินด้วย อร่อยดี



ส่วนตอนเช้า พ่อออกไปตลาด ก็ฝากซื้อขิงกับต้นหอมผักชี
กะจะทำโจ๊ก แต่ตัวเองดันบื้อ แทนที่จะต้มจมูกข้าวไว้เลย
ดันให้เอาแต่หมูสับตั้งไว้ แล้วก็นั่งเย็บผ้าเรื่อยเปื่อย
พอผักมา ถึงจะไปต้มข้าว หันไปเห็นที่ข้างซองบอก "ไฟอ่อน 2ชั่วโมง"
เออ....... เจริญ ก็เลยไปต้มแล้วเตรียมข้าวของ หมักหมู หั่นผัก
ข้าวก็ยังไม่ได้ (ตามเวลา เหอๆๆ) เลยกลับเข้ามาเย็บผ้าต่อ
กว่าจะได้กิน ปาไปสิบโมงกว่า แม่รอไม่ไหว ไปนอนหลับต่อ(ฤทธิ์ยา)
น้องกินคนแรก ตามด้วยพ่อ (มาทีหลังแซงแม่ไปแล้วว)
พ่อบอก อร่อยดี กินซะหลายถ้วยเลย

...

สาวบัลเล่ต์ได้อีกหน่อยจ้า เล่นมานั่งเย็บผิดเวลา
ถ้าทำแทนแต่งบ้านปลอมๆก็ดีเนอะ =..=



อ่อๆ คิดชื่อไว้ในใจด้วยนะเออ
เห็นอาอ้อตั้งชื่อน้องหมา เลยจะเอามั่ง อิอิอิ


ปล.ฝนตกตลอดเลยช่วงนี้ แต่วันนี้ไม่ตก ..... เป็นนิมิตหมายอันดีให้ได้ตากผ้า

 

 

วันพุธที่ 23 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554

..just say "good bye"..

ลบที่เขียนมา สามรอบล่ะ
พอๆ เลิกสรรหาคำพูดที่แอบแฝงทำร้ายคนอีกเหอะ
เอาเป็นว่า ใครทำอะไรไว้ วันสุดท้ายก็รู้ผลกันเอง



...

เมื่อวานพ่อขายรถตู้สีเทาคันเก่าไปแล้ว ...อ่อ ไม่เทาแล้วสิ
สีถูกเปลี่ยนแล้ว เป็นสีฟ้าๆ ก็สวยดีนะ
ร่วมปีกว่าที่วุ่นวายอยู่กับรถคันนี้ จากที่เกือบจะเป็นเศษเหล็ก
ก็มีไอเดียว่าจะเอาไปปรับปรุง




แต่อะไรๆมันก็เกินจะควบคุม งบบานไปเยอะกว่าที่คิด
จ่ายไปจริงๆเหยียบๆที่ขายได้ ... ได้ยินบางคนพูดว่า "ขายถูกอย่างกับขี้" ก็คงจะอย่างนั้นล่ะ
เพราะที่คิดกันไว้ มันน่าจะแพงกว่านั้นสักหมื่นนึง ไม่ได้คิดเรื่องกำไรหรอก
แต่ถ้าขายแล้วมันไม่ได้กำไร จะเสียเวลาเอาไปปรับปรุงทำไม?
แบบนั้นตังค์ที่ลงไปคงเอาไปทำอะไรต่ออะไรได้อีกเยอะ ไม่ก็คงจะเก็บไว้เป็นดอกเบี้ยได้เรื่อยๆ

สรุปว่า ไม่ใช่รถฉัน แค่เคยนั่ง เคยหัดขับตกคู
เคยคิดว่ามันจะเป็นของฉัน
สุดท้ายมันก็เป็นของคนอื่น
ใครๆก็คงอยากได้หรอกนะ ติดป้ายวันเดียว ตอนเช้าอีกวันมาซื้อเลย
เอาเงินสดมาจ่ายทันทีเลยเชียวล่ะ เหอๆ

พยายามคิดแบบเจ้าคิม ถ้าไม่ยอมเสียของเก่า ชีวิตจะไม่ได้ของใหม่
ก็วันก่อนเค้าเอากล้องวีดีโอมาถวายให้โบสถ์
(แล้วใครจัดการเรื่องถ่ายรูปในโบสถ์ล่ะ? ถ้าไม่ใช่ฉัน -.-)
ด้วยเหตุผลที่เค้าได้ เนตบุคหรือแท็บเลตอะไรสักอย่างนี่ล่ะเป็นของขวัญแล้ว
มันใช้ถ่ายรุปได้ด้วย ได้ชัดกว่าด้วย เลยเอาอันนี้มายกให้โบสถ์
ว่าไป.... ภาพก็ไม่ชัดเท่าพี่แอล(เพิ่งจะจำได้ว่ามีชื่อ)ที่อาอ้อให้หรอก คนละเรื่องเลย
แต่ไม่เป็นไร มีไว้ พ่อจะได้เอาอันนั้นล่ะไปถ่าย 555

...

ว่าจะเอารูปของกินมาแปะ แต่ไม่เอาล่ะ
กำลังเริ่มปะเสื้อผ้า อยากทำให้เสร็จเร็วๆเหมือนกันนะ
(ฟิลดีกว่าเมื่อวานจม) ทำเสร็จจะได้ตัดผ้าทำซองแว่นต่อ
จะเบี้ยวหรือจะสวยก็ต้องรอดูกันล่ะ 555

 

 

วันอังคารที่ 22 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554

..เปื่อยๆ..

ตอนเด็ก ๆ ฉันคิดว่าฉันชอบป่วย เพื่อจะได้นอนอยู่บ้าน ไม่ต้องไปเรียน
แต่จริงๆแล้วฉันไม่ชอบให้ตัวเองไม่สบาย
การพร่ำพูดว่าเราเจ็บปวดตรงไหน ยังไง มันก็ดีตรงจะหายามารักษาได้ถูก
แต่เพราะมันไม่ได้หายแบบสั่งคัท ไอ้เจ้าอาการทรมาณหน่อยๆ หรือมากๆ (แล้วแต่)
มันก็จะถ่วงให้หงุดหงิดเพ้อเจ้ออยู่แบบนั้น......

บ่นมากก็ไม่ดีซะด้วย

...

เมื่อวานฝนตก ผ้าที่ซักต้องเอามาอบ
วันนี้ก็ตกอีก .. ไม่สิ ตกตอนเช้ามืด นี่ก็จะสายแล้ว ฝนหยุดไปแล้ว
แต่ไม่แน่ว่าจะตกอีกรึเปล่านะ

การอบผ้ามันก็ดีกับผ้าอยู่หรอก เพราะผ้าจะนิ่ม ฟู น่าใช้ น่าใส่
แต่ฝุ่นที่ระบายออกมามันก็เข้ามาในห้องด้วย
ว่าแล้วเช้านี้ฉันไปเตือนให้พ่อซื้อพัดลมตัวใหม่ดีกว่า
เพราะเท่าที่สังเกต ตั้งแต่พัดลมตัวเก่าแก่พังไป
หน้าต่างมุ้งลวดในห้องนอนก็ดูจะฝุ่นหนากว่าทุกครั้ง แถมเร็วซะด้วย

...

วันนี้ฉันว่าฉันได้นอนเยอะดี คงมากไป เลยมึนๆ
คืนนี้ที่ว่าจะลองเปลี่ยนเวลานอนเป็นช่วงกลางดึก ก็เลยต้องเปลี่ยนแผน
กลัวถ้าขืนนอนต่อจะปวดหัวถาวรจริงๆ
เลยมานั่งตัดผ้า เสื้อของหกสาวน่ะเสร็จแล้ว
ส่วนบอดี้ทำได้แค่สามตัว



ค่อยๆล่ะกันเนอะ ต้องพยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ
ไม่ใช่ยืดยาด แต่ใจเย็น เพราะฝีมือเรายังต้องฝึกอีกมาก เร่งเร็วเกินมันจะไม่เป็นงาน
แต่จะกลายเป็นงานเข้า เพราะตัดเบี้ยวไป อะไรแบบนั้น

...

ตอนนี้ฉันเริ่มเป็นคนเลือกกินแล้ว ไม่ใช่เพราะน้ำหนัก
แต่เพราะอุปกรณ์บดเคี้ยวมันไม่ไหว
ไม่เอา ..... ผักบุ้ง คะน้า ไม่ว่าในกรณีใดๆ ถึงนิ่มก็ยังมีเส้นใยมาก
ไม่เอา.... ไก่ทอด หมูทอด หรือจะย่างอะไรก็แล้วแต่ ถ้ามาเป็นชิ้น ก็ยังมีอะไรให้วุ่นวาย

ปัญหาหรือจะไม่ใช่ปัญหา มันอยู่ที่ บางครั้งฉันก็เลือกมากไม่ได้
เพราะคนจ่ายตลาดไม่ใช่ฉัน และผักหลายอย่างก็ทำอาหารได้หลายเมนู ผักบุ้งงี้เป็นของโปรดพ่อ
คะน้าก็แม่ชอบนักแล ........

ช่วงนี้ก็เลยกลายเป็นคนประสาทๆ ไม่ค่อยอยากกินอะไร
ถ้ากินแล้วต้องรีบชักฟัน แปรงฟัน นี่ยังขาดใช้น้ำยาบ้วนปากนะ
บ้วนไม่เก่ง ทำแล้วมันเจ็บกระพุ้งแก้ม


ปล. ว่าจะไม่บ่น บ่นไปกี่เรื่องแล้วเนี่ย 555

 

 

วันจันทร์ที่ 21 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554

..animal mobile..

ตีห้าครึ่ง นั่งหิวข้าว อยากกินข้าวกับปลาทอด (มีเมนูที่ต้องการด้วยนะเออ)
และแล้วก็ไปกินมาล่ะ ปลาทอดของแม่เปิ้ลหมดแล้ว
กินปลาทอดที่พ่อซื้อมา กรอบดีจริง กรอบกินก้างได้เลย
(แต่อร่อยไม่เท่าอันโน้น ซึ่งก็ไม่เป็นไร เพราะปลาเหมือนกัน )

...

เอาโมบายที่เสร็จแล้วมาอวด มีสัตว์ตัวเล็กๆ ใหญ่ๆ ปนกันไป
อยู่ทั้งหมด 5 คู่ ยีราฟ,น้องหมา,นกน้อย,นกฮูก แล้วก็ แมวน้ำ






ติดกระพรวนแล้วนะ เสียแต่มันมีไม่ครบ 10 อัน
ตอนแรกนับแล้วมันครบอ่า .. ทีนี้หายไปอันนึง เลยเลือกสอยติดสลับๆกัน
(แต่แค่เท่านี้ แขวนอยู่ตรงนี้ก็กรุ๊งกริ๊งๆพอควรล่ะนะ 555)
แล้วก็กะจะทำระบายแต่งข้างบน แต่ผ้ายาวไม่พอ แล้วก็ไม่ตัดมาเย็บต่อเพิ่มล่ะนะ
มีแค่ไหนแค่นั้นล่ะ ก็ไม่เหมือนกระโปรงดีแล้วไง(ถ้าระบายก็สวยกว่า)




หามุมถ่ายอยู่พักนึง เอาเสื้อแม่นี่ล่ะมาเป็นฉากรอง
ดีที่เป็นโมบายอันไม่ใหญ่ ขืนใช้อันที่ตั้งใจแต่แรกสงสัยจะต้องไปแขวนกับผ้าม่าน
(นี่ยังเหลืออีกอัน อาอ้อซื้อส่งมาให้สองอันเลย กะทำให้พี่สาวที่กำลังท้องอยู่..)
ส่วแบบอันต่อไป คงจะแนวสัตว์ปีกล่ะมั๊ง ฮ่าๆ

...

ปวดหัว ยังไม่สระผม เน่ากันเข้าไป
ฝนตกแล้วอากาศมันเย็น ..เรื่อยเปื่อยเนาะ
แต่วันนี้ไม่ไหวแล้วอ่ะ


ปล.พ่อจัดตู้เก็บของ เจอกระป๋องขนม เลยเอามาให้ฉัน มีสองป๋อง
ได้แผนห่อตกแต่งแล้วใส่สี ไว้ให้เด็กๆอีกล่ะ
ว่าแต่ ..... ถ้าทำให้เอากลับบ้าน จะรักษากันดีๆป่ะนั่น เฮ้อ...

 

 

วันอาทิตย์ที่ 20 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554

..ไว้ก่อน..

ไม่ได้สอนเด็ก ฝนตกเมื่อคืน
มดเลยขึ้นที่นอนน้องซะกระจาย
ต้องรื้อค้นกำจัดมด (หมดป่าวมิรุสิ)

ตอนเที่ยงคิมทำราดหน้า ได้โอกาสฉันกินพริกป่น
เลยซัดเยอะไปหน่อย......... ปวดท้องทั้งคืน

 

 

วันเสาร์ที่ 19 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554

..เกือบแล้ว..

นึกไม่ออกอยู่เป็นอาทิตย์ว่าจะสอนเด็กๆทำอะไรดี
มาได้ก็วันนี้แล้ว ตกลงว่าจะทำเรือกระดาษนี่แหละ



ต้นแบบเค้าทำใส่พวกลูกกวาด แต่ฉันไม่มีอ่ะ (ขนาดไม่กินก็ยังฟันผุแล้วเหอะ)
แต่ฉันมีพวกขนมปังไส้สัปปะรดนะ (ถ้ามันยังเหลือ)
ไม่งั้นก็คงจะเอากล้วยฉาบของพ่อไปใส่แทน =.=

...

ส่วนอีกอย่างที่นั่งทำคืนนี้ คือโมบายสำหรับเจ้าตัวเล็ก น้องโนอาห์
ตอนแรกก็ไม่คิดจะเอานกฮูกมาใช้หรอก
แต่ว่านะ ไหนๆก็อยู่กันมาเป็นปีไม่มีวี่แววจะไปไหนเลย
ไปอยู่กะเจ้าของเรือล่ะกัน อิอิ







ยังขาดม่านโรงละครแหละ (แม่เรียกแบบนั้น มันจะเหมือนป่ะนั่น)
ฉันว่าจะให้เลย แต่คิดอีกที เดือนหน้าก็คริสตมาสแล้วนะ
เก็บไว้ให้โอกาสพิเศษไปเลยก็ได้ .. อีกแป๊บเดียวๆ
(ต้องขอบคุณอาอ้อที่ถามเรียกหาผลงานประจำวัน 555 ไม่งั้นมีอู้ต่อ)

กว่าจะได้ลงมือทำดึกเลย นั่งทำพีพีของพี่อ๋อย ก็ลืมอ่ะ
นี่ยังไม่ได้เคลือบนามบัตรให้พ่อเลย
เดี๋ยวจะไปหาข้าวให้คนแถวนี้กินแล้วก็จะไปเคลือบให้เค้าต่อ
(ถ้าเค้าเรียกเอาตอนบ่ายล่ะงานเข้าเลยนะเนี่ย)


ปล.บางทีฉันก็บ้าบอทั้งที่มันไม่มีอะไรน่าจะบ้าเลย.. ..คงไม่ใกล้บ้าจริงหรอกนะ 555

 

 

วันศุกร์ที่ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554

..Pooh?..

นั่งมองว่าที่โมบายของโนอาห์หลายวันแล้ว
เหลือไม่กี่อย่าง แต่ยังยึกยักอยู่นั่นแหละ
วันนี้จัดของสอนเด็กเสร็จว่าจะเย็บเพิ่ม

แบบว่าเกรงใจ .. ชักช้าเด็กโตก่อน 555

...

พ่อกลับมาถึงเมื่อเช้ามืด พอสายๆเลยชิ่งไปนอนห้องตัวเอง
ไปซะเก้าครึ่ง นอนตื่นซะหกโมงเย็น




ลงมาหิวข้าวมาก พอดีว่าแม่ทำ เฟตตูชินี่ผักโขมผัดกับแฮมไก่
ฉันตักใส่จาน ถ่ายรูปแล้วก็ฟาดเรียบหมดจาน





แล้วเนื่องจากเส้นมันเหลือน้อย แต่คนมากินหลายคน
ท่านเลยได้กินน้อยกว่าเค้า ลักษณะจะไม่อิ่ม ดีที่มีไข่ดาวตั้งสามฟอง
แถมฉันไปหุงข้าว ทำแกงเลียง แล้วก็ทอดลูกชิ้นไว้ให้อีก ..อิ่มอีกรอบตอนตีหนึ่ง
จะว่าไป เมื่อเช้าตอนแปดโมงก็กินข้าวไข่เจียวไปอีกรอบ ..หลับไปล่ะ

...

คืนนี้ทำงานลัดคิวอย่างอื่นก่อน
จริงๆมีแผนไว้ แต่ยังไม่คิดจะรีบทำ
แต่เพิ่งนึกได้จริงๆว่าวันเกิดคิม เลยทำหมีพูห์แปะปกสมุดให้







มุขมักง่ายไปหน่อย แหะๆ จะทำเป็นพวงกุญแจมันก็คงไม่ทนเท่าไหร่นะ
แบบนี้แหละ สไตล์ฉัน อิอิ

...

บางทีก็รู้สึกเหนื่อย แต่เหมือนยิ่งพูดก็ยิ่งเหนื่อย แถมทำให้คนได้ยินเหนื่อยใจไปด้วย
ช่างมัน อีกปีนึง เงินเดือนก็จะได้ขยับมั่งล่ะ

...

ขำดีนะ ช่วงนี้ทยอยอัพเดตผลงานร้านเรื่อยๆ ก็มีคนเข้ามาดูเรื่อยๆเหมือนกันนะ
สงสัยภาพจะใหญ่สะใจเห็นกันชัดถนัดตา ก๊ากๆ

ก็ฉันมั่นใจว่า อาอ้อคงไม่กลัวคนก๊อป เพราะจริงๆแล้วสวยไม่สวยมันอยู่ที่ .."ฝีมือ"

แต่พอเอาไปให้เจ้าหมีต้นดู รายนั้นคิดว่าเป็นผลงานของฉัน
มีการว่า ที่ทำให้เค้าอ่ะไม่สวย (เออ ก็ในร้านมันไม่ใช่ของฉันนี่นา -.-)
ขอเวลาอีกสักหน่อยเหอะ จะทำให้สวยได้สักเศษหนึ่งส่วนห้า อิอิอิ

 

 

Related Posts with Thumbnails