พักๆมันก็แสดงอาการให้ทรมาณเป็นทีๆ
แต่พอคลายหายเจ็บปวดลง ก็ละเลย ปล่อยทิ้งไว้อีก
ไม่รู้ว่าเป็นโรคจิตชอบความทรมารแบบแช่อิ่มอย่างนี้เรื่อยไปหรือไง?
กลับมาปวดฟันอีกแล้ว ซี่เดิมนั่นล่ะ
วันก่อนจะหายปวด อาอ้อบอกว่าต้องไปหาหมอ รักษายากหรอกนะ
เพราะต้องเอาเส้นประสาทที่มันทำให้ปวดออก
คล้ายๆกับรักษารากฟันมั๊ง..
แต่พอวันนั้นหายปวดก็เฉยๆ หมอเหมอก็ไม่ไปหา ทั้งฟรีทั้งจ่ายตังค์ไม่ไปเลยสักคน
แล้วก็นะ ไอ้ความปวดแบบนี้ มันอยู่ข้างใน แต่สะเทือนสะท้านไปทั้งตัว
คืนนี้พยายามฝืนทน ยาก็กินไปแล้ว แต่มันไม่หายปวดทันทีที่ต้องการ
เอาคัทตอนบัดส์มาเช็ดๆโคนฟันอีกล่ะ แล้วก็พบว่า ฟันเริ่มคลอน..
เฮ้ย ก็พูดหรอกนะว่า อยากให้มันไปให้พ้นๆซะ ปวดขนาดนี้อย่าทนอยู่กันเลย
จะไปหาทางรักษารากฟันแบบอาว่า ที่นี่จะมีเหรอ
แล้วต้องใช้ตังค์ เวลา ฯลฯ (อย่าบ่น ขี้เกียจไปหาเองอย่าอ้างเหตุผล)
ทีนี้พี่ฟันเริ่มคลอนแล้ว เอาไงดี?? ไม่กล้าโยกมันมาก
ถ้าไปแล้วก็คงไปหมดแหละฝั่งขวานี่ ลักษณะจะไม่เหลือฟันกรามขวาแล้ว 555
พอเริ่มเซาปวด ก็ไปนั่งประกอบหัวสาวบัลเล่ต์ที่เหลืออีกสอง
อันแรกพอแค่นได้ อันสองนี่มือสั่นเลย ฮ่าๆ ผลคือเย็บหน้าหัวเบี้ยวๆไป
น่าจะมาจากการตัดแต่งนะ ..........เฮ้อ แสดงว่างานฝีมือทำตอนฟิลแบบนี้ไม่ได้
มันไม่ใช่งานเร่งที่ใครสั่งหรอก แต่อยากหาอะไรใส่มือเพ่งสมาธิไปจะได้เลิกสาละวนกับฟัน
แต่สรุปว่า ไม่ทำจะดีกว่า ไปพับผ้า ล้างจาน ถูบ้าน หรืออะไรก็คงจะดีกว่า
...
วันนี้นอนข้างล่างกับน้อง รายนี้ก็ชอบมาซุกเหลือเกิน
ที่นอนมันรกเพราะกองผ้าที่ยังไม่ได้พับ(ตอนนี้ก็ยังไม่พับ..เจริญๆ)
น้องต้องนอนกับที่นอนหนัง เพราะถ้ามีอะไรเลอะเทอะก็จะทำความสะอาดง่าย
ส่วนฉันนอนมันหมดทุกชนิด ฮ่าๆ
ทีนี้เวลานอนน้องก็จะนอนต่ำกว่า ประมาณเอว
ฉันก็นอนพลิกตะแคงไป หงายกลับมาทับหัวเด็กอ่ะ อะไรเนี่ยยย
มาซุกอยู่ข้างหลัง ต้องลุกมาจับ ขยับๆ ให้ไปนอนดีๆ
=.= อยากเลี้ยงแมว แต่คนมาซุกเหมือนลูกแมวนี่ก็นะ เอ้อ 555
...
คืนนี้จัดหน้าผลงานได้อีกสองหมวด มีกระเป๋าผ้ากับคีย์โคเวอร์
พรุ่งนี้จะหาซองใส่มือถือกับของอย่างอื่นต่อ เรื่อยๆนี่ดึงสายตาลูกค้าพอได้เหมือนกันนะ
พออัพเดตงานเรื่อยๆ เค้าก็เห็นในหน้ากลางเลยคลิกมาดู
แต่เพื่อนบางคนนี่บอกฉันเลยนะว่าไม่ชอบการอัพเดต
(พี่คะ คนเค้าขายของไม่อัพเดตแล้วจะทำแฟนเพจไว้บูชาหรือไงล่ะคะ??)
ก็เป็นอันว่าเบื่อก็ลบไปดิ ... แคร์ตรงไหน โฮะๆๆ
...
ฉันคิดเสมอว่าตัวเองเป็นคนรับฟังเหตุผลได้
แต่ก็ยังชอบทำตามใจและความคิดตัวเอง
สิ่งที่ตัวเองไม่ชอบ ก็กลับมักทำใส่คนอื่น
บทจะไม่แคร์ใครก็ไม่แคร์เลย
รู้ว่าบางครั้งการปล่อยให้ใครรอมันไม่สนุก แต่ก็ไม่สนใจ
พอถึงทีตัวเองล่ะไม่อยากจะทน
ไม่ชอบการถูกทอดทิ้ง มันต่างกับอยากอยู่บ้านคนเดียวนะ คนละฟิล
เคยนั่งรถไปกับน้ากับน้องๆ พอขากลับเค้าจะไปคนละทาง
ฉันเลยต้องเดินกลับบ้านเอง .. ความรู้สึกมันจำไว้เลย (คิดดีๆ ได้ออกกำลังกายนะนั่น)
กับเพื่อนบางคน ถ้ากดโทรหา อยากให้โทรกลับบ้าง หรือไม่ก็รับแล้วบอกหน่อยว่ายุ่งอยู่
ไม่แคร์มากแม้ไม่ได้คุยกัน แต่อยากให้ตอบรับอะไรมาบ้าง
แต่กับคนที่รู้สึกพิเศษกว่านั้น ก็ยิ่งจะเรียกร้องมากกว่านั้น ถ้าได้มันก็ดีหรอก เสมอตัว
แต่ไม่ได้นี่สิ .....โห เซ็งลงตับ
เกลียดการรอคอย โดยเฉพาะการรอให้รับสาย หรือรอให้โทรกลับเนี่ย
แต่เค้าว่า เกลียดอะไรก็จะได้แบบนั้น
(มันมีอีกหลายเรื่องที่ฉันเกลียดเข้าไส้ ..หวังว่าจะไม่ต้องเจออีกแล้ว เจอพอแล้ว)
สรุปว่า เราควบคุมหรือเรียกร้องอะไรใครไม่ได้
ขนาดตัวเราเองก็ยังทำให้ใครต่อใครเซ็งบ่อยๆ
ถ้าคนอื่นจะเป็นบ้าง ...ก็ไม่เป็นไรหรอก..เนอะ
ปล.พักนี้ไม่ได้ถ่ายรูปอะไรเลย การอยู่กับแม่สองคนนี่มันหลายเรื่องจริงนะ
เฮ้อ .........สู้ว๊อยยยยยยยยย !!!!
