พอๆ เลิกสรรหาคำพูดที่แอบแฝงทำร้ายคนอีกเหอะ
เอาเป็นว่า ใครทำอะไรไว้ วันสุดท้ายก็รู้ผลกันเอง
...
เมื่อวานพ่อขายรถตู้สีเทาคันเก่าไปแล้ว ...อ่อ ไม่เทาแล้วสิ
สีถูกเปลี่ยนแล้ว เป็นสีฟ้าๆ ก็สวยดีนะ
ร่วมปีกว่าที่วุ่นวายอยู่กับรถคันนี้ จากที่เกือบจะเป็นเศษเหล็ก
ก็มีไอเดียว่าจะเอาไปปรับปรุง
แต่อะไรๆมันก็เกินจะควบคุม งบบานไปเยอะกว่าที่คิด
จ่ายไปจริงๆเหยียบๆที่ขายได้ ... ได้ยินบางคนพูดว่า "ขายถูกอย่างกับขี้" ก็คงจะอย่างนั้นล่ะ
เพราะที่คิดกันไว้ มันน่าจะแพงกว่านั้นสักหมื่นนึง ไม่ได้คิดเรื่องกำไรหรอก
แต่ถ้าขายแล้วมันไม่ได้กำไร จะเสียเวลาเอาไปปรับปรุงทำไม?
แบบนั้นตังค์ที่ลงไปคงเอาไปทำอะไรต่ออะไรได้อีกเยอะ ไม่ก็คงจะเก็บไว้เป็นดอกเบี้ยได้เรื่อยๆ
สรุปว่า ไม่ใช่รถฉัน แค่เคยนั่ง เคยหัดขับตกคู
เคยคิดว่ามันจะเป็นของฉัน
สุดท้ายมันก็เป็นของคนอื่น
ใครๆก็คงอยากได้หรอกนะ ติดป้ายวันเดียว ตอนเช้าอีกวันมาซื้อเลย
เอาเงินสดมาจ่ายทันทีเลยเชียวล่ะ เหอๆ
พยายามคิดแบบเจ้าคิม ถ้าไม่ยอมเสียของเก่า ชีวิตจะไม่ได้ของใหม่
ก็วันก่อนเค้าเอากล้องวีดีโอมาถวายให้โบสถ์
(แล้วใครจัดการเรื่องถ่ายรูปในโบสถ์ล่ะ? ถ้าไม่ใช่ฉัน -.-)
ด้วยเหตุผลที่เค้าได้ เนตบุคหรือแท็บเลตอะไรสักอย่างนี่ล่ะเป็นของขวัญแล้ว
มันใช้ถ่ายรุปได้ด้วย ได้ชัดกว่าด้วย เลยเอาอันนี้มายกให้โบสถ์
ว่าไป.... ภาพก็ไม่ชัดเท่าพี่แอล(เพิ่งจะจำได้ว่ามีชื่อ)ที่อาอ้อให้หรอก คนละเรื่องเลย
แต่ไม่เป็นไร มีไว้ พ่อจะได้เอาอันนั้นล่ะไปถ่าย 555
...
ว่าจะเอารูปของกินมาแปะ แต่ไม่เอาล่ะ
กำลังเริ่มปะเสื้อผ้า อยากทำให้เสร็จเร็วๆเหมือนกันนะ
(ฟิลดีกว่าเมื่อวานจม) ทำเสร็จจะได้ตัดผ้าทำซองแว่นต่อ
จะเบี้ยวหรือจะสวยก็ต้องรอดูกันล่ะ 555
