แต่ไม่รู้จะได้นานแค่ไหน
สาละวนขนาดที่เย็บบอดี้บัลเล่ต์เกิร์ลได้แค่ตัวเดียว เริ่มตั้งแต่เช้าวานยันเช้านี้ เหอะๆ
เวลาน้อย อย่าเสียไปกับการบ่นเลย......
ก้มหน้าก้มตาเย็บต่อให้ได้อีกสักตัวก่อน นี่ยังขาดรองเท้า ใส่กระโปรงและประกอบร่างนะ
เยอะๆ แต่ความสุขอ่า.......
ตอนนี้แปดโมงห้าสิบห้าแล้ว ฉันยังคงเฝ้าบ้าน เฝ้าหน้าโอเชียน
เฝ้าหน้าทีวี เฝ้านายน้อง แล้วก็เฝ้าแม่.......
เฝ้าจัง เหมือนจะเป็นหมาเฝ้าทุกสิ่งแล้วนะ (ไม่ได้บ่น แค่เปรียบเทียบไม่เข้าท่า)
รู้สึกมึนๆจัง ไม่อยากกินกาแฟแล้ว เพราะรอว่าถ้าพ่อกลับมาจากซ่อมรถ
จะได้ไปนอนยาวๆที่ห้องตัวเอง อยู่นี่ ได้แค่ "งีบ" มันก็เหนื่อยดี แต่ได้ค่อยๆ
กระดึ๊บๆ เย็บผ้า ดีกว่านอนสลบแล้วเดือดร้อนพ่อแม่ พอตื่นมาก็จะรู้สึกผิดเอง (พิลึก)
ไปหาอะไรทำดีกว่า เผื่ออากาศนอกบ้านจะน่าสูดเข้าปอดมากกว่านี้
เอียนเพลง โดเรมีฯที่นายน้องฟังมาร่วมสามชั่วโมงนี่แล้วด้วย 555
แล้วพอฉันหยิบกล้องเดินออกไปหลังบ้าน ก็เห็นว่า พ่อยังไม่ได้เก็บดอกอัญชัณเลย
สงสัยว่าพอไม่ได้เก็บหลายวันเข้า ความเคยชินเลยลืมเลือนไป
ว่าแล้วก็เลยเก็บมาฝากสักหน่อย
ได้มาไม่เยอะนักนะ ถ้าเทียบกับที่เมื่อวานเค้าได้มาจากบ้านคุณนก
ทำให้ฉันเอามาทำยำอร่อยๆตอนเช้ามืดนี่ไง......
กินคนเดียวซะด้วย ก็ทุกคนยังหลับอยู่
เช้านี้สนามเปียก ดินเปียกจนติดรองเท้าเลย
นั่นเป็นเหตุผลให้ฉันก้มมองบนพื้น.. เลยเห็น ของที่ทำหายไปซะนาน
มันเป็นสัญลักษณ์ของแบรนด์ดังยี่ห้อนึง(ดูออกใช่ม๊า)
เป็นตัวติดบนกิ๊บหนีบผม ฉันคิดว่าฉันเอากิ๊บใส่ไว้ในกระเป๋ากางเกงแล้วส่งซัก
ตอนกลับมาเลยเหลือกิ๊บที่มีตัวติดนี่ข้างเดียว
ข้างๆกับโคนต้นอัญชัณเป็นเจ้าดอกสีเหลืองๆส้มๆนี่แหละ
อยากบอกว่า จริงๆแล้วดอกสีเหลืองหนึ่งในนั้นมันหล่นจากขั้วแล้ว
แต่พอหยิบมาจับใส่ทีเดิม. .. ก็ดูยากเนาะ ว่ามันหลุดไปแล้ว
ฉันเดินไปล้างของที่หยิบจากพื้นที่หน้าห้องน้ำข้างหน้าบ้าน
เลยชะแว๊บไปดูใบอ่อนที่แตกยอดของต้นบุหงาส่าหรี
จำได้ว่า หลายปีก่อนฉันซื้อมันมากะเลี้ยงไว้บนระเบียง
ต้นละ 40 แต่หอมเกินกว่านั้นมากมาย
แต่บนห้องมีมดมาก่อกวนมาก แรกๆฉันก็พยายามจะให้มันทนอยู่
หายาฆ่าแมลงมาใส่บ้าง หาปุ๋ยมาบำรุงบ้าง จนมันเริ่มจะแห้งลงๆ
ไม่ไหวล่ะ..... เลยหอบลงมาปลูกข้างล่าง ผลคือ ..รอด
แล้วพอเอาลงดินก็เติบโตสูงชะลูดเลยชั้นสองเลยเชียว ..ดีใจนะเนี่ย
นึกแล้วเสียใจที่ไม่ทำอย่างเดียวกันกับต้นพุดหอม ต้นโมกหอม
เหลือแค่ข้อสรุปที่ว่า .. อย่าริปลูกต้นไม้ดอกไม้ไว้ไกลตา(เวลาที่จะใช้ที่นั่นน้อยกว่าข้างล่าง)
ก่อนเดินกลับเข้าบ้าน เห็นดอกกล้วยไม้สีม่วงที่เปื้อนหยดน้ำฝน
ไม่แน่ใจที่มาว่าเป็นของขวัญหรือของฝาก หรือของที่เค้าไม่เอาแล้ว..
สวนนี้เป็นศูนย์รวมของสารพันที่มา .... แต่ก็มีประโยชน์ได้ทุกสิ่งอย่างไป
กินไม่ได้ สวยเป็นอาหารตาก็ได้ล่ะน่า..
กลับเข้ามาในบ้าน มาชงอันนี้ให้คนป่วยกิน
ไอมาก ไอเยอะ ไอจนกินอะไรไม่ได้ เพราะกินแล้วไอ เต็มหัวหูคนป้อนหมด =.=
ซึ่งก็ยังพอโอเคนะ ถึงไอ แต่กินแบบนี้มันก็ไม่ค่อยระคายคอเค้านัก
แล้วก็เฝ้ายาวไปจนเกือบบ่ายโมง แม่ตื่นตอนสายๆหรอก
พ่อเอารถไปซ่อม เจออู่ที่เดาะบอกว่า ล้อมันเสียแล้ว ประมาณต้องเปลี่ยนล้อ
เค้าไม่ได้บอกว่าจริงๆมันแก้ไขได้ (ตรงนี้พ่อเล่า แต่ฉันลืม)
พอกลับมาบ้าน บอกแม่ว่าคงต้องเอาไปเปลี่ยนล้อ
เพราะพรุ่งนี้ต้องไปสุราษ(เดินทางไกล รถไม่ดีมันก็ไม่โอเค)
เอาตังค์ไป แปดพัน มั๊ง ไปเตรียมเปลี่ยนล้อ
แต่ขอบคุณพระเจ้าที่โทรไปถามข้อมูลอู่กับพ่อเปิ้ลก่อน(แกซ่อมรถบ่อยๆ)
เค้าเลยแนะนำมาให้ พ่อก็ออกจากบ้านไปสักพัก กลับเกือบบ่ายโมง
บอกว่า ช่างแก้ไขให้แล้ว จริงๆน๊อตมันเบี้ยว เปลี่ยนใหม่ได้ มันก็สมดุลย์ได้เหมือนเดิม
สรุปว่า เสียไป 100 เดียว จากแปดพันนะ เหอๆๆ
ไปเก็บของ เย็บผ้า กับพยายามลองทำดอกไม้ผ้าแบบอาอ้อดูดีกว่า
เอาผ้ามาตั้งไว้หลายวันแล้ว อยากทำมากๆ แต่ติดขัดดูคนป่วยนี่ล่ะ
เล่นเอาไม่ยอมออนเอ็มเลย ....... พิมพ์มือเดียวแชทมันไม่สนุกเลย
ปล. หยุดเสาร์อาทิตย์ไป ..ก็นั่นแหละ เหตุผลข้างบนสงสารหรอก ไอจนร้องไห้ ......น่าจะไอสะเทือนจนปวดหัว
