แต่จริงๆแล้วฉันไม่ชอบให้ตัวเองไม่สบาย
การพร่ำพูดว่าเราเจ็บปวดตรงไหน ยังไง มันก็ดีตรงจะหายามารักษาได้ถูก
แต่เพราะมันไม่ได้หายแบบสั่งคัท ไอ้เจ้าอาการทรมาณหน่อยๆ หรือมากๆ (แล้วแต่)
มันก็จะถ่วงให้หงุดหงิดเพ้อเจ้ออยู่แบบนั้น......
บ่นมากก็ไม่ดีซะด้วย
...
เมื่อวานฝนตก ผ้าที่ซักต้องเอามาอบ
วันนี้ก็ตกอีก .. ไม่สิ ตกตอนเช้ามืด นี่ก็จะสายแล้ว ฝนหยุดไปแล้ว
แต่ไม่แน่ว่าจะตกอีกรึเปล่านะ
การอบผ้ามันก็ดีกับผ้าอยู่หรอก เพราะผ้าจะนิ่ม ฟู น่าใช้ น่าใส่
แต่ฝุ่นที่ระบายออกมามันก็เข้ามาในห้องด้วย
ว่าแล้วเช้านี้ฉันไปเตือนให้พ่อซื้อพัดลมตัวใหม่ดีกว่า
เพราะเท่าที่สังเกต ตั้งแต่พัดลมตัวเก่าแก่พังไป
หน้าต่างมุ้งลวดในห้องนอนก็ดูจะฝุ่นหนากว่าทุกครั้ง แถมเร็วซะด้วย
...
วันนี้ฉันว่าฉันได้นอนเยอะดี คงมากไป เลยมึนๆ
คืนนี้ที่ว่าจะลองเปลี่ยนเวลานอนเป็นช่วงกลางดึก ก็เลยต้องเปลี่ยนแผน
กลัวถ้าขืนนอนต่อจะปวดหัวถาวรจริงๆ
เลยมานั่งตัดผ้า เสื้อของหกสาวน่ะเสร็จแล้ว
ส่วนบอดี้ทำได้แค่สามตัว
ค่อยๆล่ะกันเนอะ ต้องพยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ
ไม่ใช่ยืดยาด แต่ใจเย็น เพราะฝีมือเรายังต้องฝึกอีกมาก เร่งเร็วเกินมันจะไม่เป็นงาน
แต่จะกลายเป็นงานเข้า เพราะตัดเบี้ยวไป อะไรแบบนั้น
...
ตอนนี้ฉันเริ่มเป็นคนเลือกกินแล้ว ไม่ใช่เพราะน้ำหนัก
แต่เพราะอุปกรณ์บดเคี้ยวมันไม่ไหว
ไม่เอา ..... ผักบุ้ง คะน้า ไม่ว่าในกรณีใดๆ ถึงนิ่มก็ยังมีเส้นใยมาก
ไม่เอา.... ไก่ทอด หมูทอด หรือจะย่างอะไรก็แล้วแต่ ถ้ามาเป็นชิ้น ก็ยังมีอะไรให้วุ่นวาย
ปัญหาหรือจะไม่ใช่ปัญหา มันอยู่ที่ บางครั้งฉันก็เลือกมากไม่ได้
เพราะคนจ่ายตลาดไม่ใช่ฉัน และผักหลายอย่างก็ทำอาหารได้หลายเมนู ผักบุ้งงี้เป็นของโปรดพ่อ
คะน้าก็แม่ชอบนักแล ........
ช่วงนี้ก็เลยกลายเป็นคนประสาทๆ ไม่ค่อยอยากกินอะไร
ถ้ากินแล้วต้องรีบชักฟัน แปรงฟัน นี่ยังขาดใช้น้ำยาบ้วนปากนะ
บ้วนไม่เก่ง ทำแล้วมันเจ็บกระพุ้งแก้ม
ปล. ว่าจะไม่บ่น บ่นไปกี่เรื่องแล้วเนี่ย 555
