ไม่เว้นวัยหรือสถานะอะไรใดๆเลย ...
เท่าที่จำได้ กับประสบการณ์เลี้ยงเด็กเล็กมา ก็เห็นผลของความเครียดกับเด็กเหมือนกัน
เด็กเล็กที่เครียดเพราะคิดถึงแม่ อยู่ผิดที่ ก็จะสื่อสารด้วยการร้องไห้
แต่เด็กบางคนร้องด้วย ท้องผูกด้วย
กับนายน้องนี่เห็นตั้งแต่เค้าเล็กๆ คือร้องไห้
ตอนผ่าตัดก็ร้องเหมือนกัน แต่ไม่มากนัก จะออกไปทาง เกร็ง(ตามอาการของโรคทางสมอง)
ผมร่วง ขนตาร่วง อันนี้เห็นเลยว่าผิดปกติ
แล้วถ้าฉันบังเอิญเห็นขนตาเค้าร่วง หรือผมร่วงอีกเมื่อไหร่ อดไม่ได้ที่ต้องคิดว่า .. "เครียดแน่ๆ"
พักนี้ก็เป็นแบบนั้นล่ะ จะว่าไป วันนี้นี่หนักหนาเลย
ฉันมาค้นพบว่า ปัญหามาจากความไม่ใส่ใจของฉันเอง
ถ้าฉันจะเหยียดออก รับผิดชอบให้เต็มกำลัง ตั้งแต่สองวันก่อน
วันนี้คงไม่หนักหนาแบบนี้
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมวันนี้งอแง วอแวเอากับฉันนัก
แทบไม่ได้ทำอะไรเลย ได้แค่ซักผ้า ตากผ้า พับผ้า
ฉันต้องทบทวนตัวเองใหม่ เมื่อวานเพิ่งคิดถึงการเสียสละ
แต่รู้สึกว่า .. บางทีก็ยังดีแต่ คิดว่าจะทำ แต่ไม่ได้ลงมือ
ความตั้งใจดีที่ไม่ลงมือมันก็ไม่ค่อยมีประโยชน์
...
เมื่อวานเพื่อนอาอ้อแวะมาทักทายพ่อ แต่ไม่เจอ เจอแม่ เอาขนมมาฝากด้วย
ฉันก็ลืมเนอะ เพราะมัวแต่เล่าอะไรอยู่ไม่รู้
มาถามย้ำพ่ออีกที ยังยืนทำท่าคิดอยู่เลย ..ตกลงว่าจำได้ป่าวกันล่ะนั่น
ส่วนขนมฉันเพิ่งแกะมากินวันนี้ เพราะมดบุกล่ะ เหอะๆ
ฝนตกมาก มดรุกรานจริงจัง ทีวีเกือบเจ๊ง เครื่องอบไปเลย .. สารพัดจริงๆ
แต่ตอนนี้เก็บใส่ตู้เย็นไปล่ะ ทุกอย่างอัดกันแน่นเต็มตู้.. ก็นะ ดีกว่าอยู่ข้างนอกแล้วมดแย่งกิน
ขนมผิงอร่อยดี ฉันเอามากินกับกาแฟเห็ดหลินจือ เต้าส้อรสดีอยู่แล้ว
รู้สึกว่าคนอื่นในบ้านจะยังไม่ได้กิน ... กลายเป็นคนจะลดพุงซัดอยู่คนเดียว กร๊าก
อ่อ ที่กินขนม เพราะตอนกินอาหารมื้อแรก แม่ทำผัดก๋วยเตี๋ยวใส่ใบกุยช่ายกับหมู
ฉันกินไม่ถึงครึ่ง คือหมูถ้าผัดนานมันจะแข็ง .. ฟันไม่สามารถจริงๆ
เลยเลือกแบ่งมากินแต่เส้นผักกับเต้าหู้ แต่กินไม่หมด สาเหตุจากวรรคแรกข้างบนที่เล่าไป
พอแว๊บออกมาเก็บขนมใส่ตู้เลยจัดมากินแบบเร็วๆ
ตอนหัวค่ำเลยไม่อยากกินแป้งแล้ว เพราะเจอมาทั้งวัน
เลยทำยำแอ๊บเปิ้ลแดงกับสตรอฯ ใส่ลูกปลาทู (รอบนี้ได้ไซด์ใหญ่ เคี้ยวกันมันส์เป็นบ้า)
แต่ดีนะ คือพวกปลามันกินไม่ติดฟันเลยไม่ปวด คล้ายๆจะแข็งแต่กินได้สบาย
แล้วก็เอาหมูมานึ่งกินด้วยกัน คือตอนแรกกะจะใส่ไปในยำ แต่ว่า ..น่าจะไม่เข้า
เป็นอันว่า เพราะทำยำกิน เลยได้กินแอ๊บเปิ้ล .. ไม่งั้น อย่าหวังว่าฉันจะเป็นสโนไวท์เลย
(ทำออกมาไม่สวย เพราะสตรอฯแช่แข็งใส่ลงไปแล้วแดงจนน่ากลัว .. เลยไม่เก็บรูปไว้)
...
จริงๆวันนี้ดีใจที่เริ่มเข้าเวลาเดิม ไปนอนไม่สายมาก แล้วตื่นลงมาเที่ยงๆ
มันจะเป็นช่วงเวลาที่ได้ทำงานทำการมากกว่าก่อน
พอไม่ได้ทำหลายอย่างที่ตั้งใจ แรกๆก็เซ็งเหมือนกัน
แต่นั่นล่ะ เพราะตัวเองทั้งนั้นเลย ...
ไม่ไหวล่ะ ไม่อยากจะเครียด เอาเป็นว่าทำได้แค่ไหนแค่นั้น
นี่ขนาดว่าเอาตุ๊กตาลงมาด้วย กะว่าทำงานบ้านเสร็จจะแว๊บเอาไปถ่ายรูปที่สวนอีก
เสียดายที่ไปดูงานออกร้านวันก่อน ต้นไม้แพงจัง ต้นละร้อยอัพ
หรือมันมีที่ไม่แพงแต่ฉันไม่เห็นก็ไม่รู้
ได้ยินแม่ว่าจะแวะไปที่งานอีกรอบ แต่ค่ำนี้ก็ไม่ได้ไป
คือ เมื่อวานลองใช้ผ้าขนหนูอันนั้นแล้ว มันซับน้ำดีอยู่นะ
แต่สำหรับฉันต้องสองผืนเหมือนเคย ฮ่าๆ
เพียงแต่ ที่เคยใช้ ต่อให้สองผืนก็ต้องรออ่ะ นี่ไม่ได้เป่าพัดลมเลย ไดรก็ไม่ต้อง
ว่าไป ทำไมเราเพิ่งรู้จักหว่า .. ชาวบ้านเค้าคงใช้กันไปเป็นปีๆแล้วมั๊ง ฮ่าๆ
แต่แบบว่าชอบนะ ถ้ามันจะคงลักษณะพิเศษแบบนี้ไปเรื่อยๆน่ะ
...
แอบดีใจที่เมื่อวานวาดไว้สองรูป เลยมีมาแก้ขัดได้วันนี้
กำลังเริ่มวาดดอกไม้ แต่ไม่วาดให้เสร็จหรอก จะไปบนห้องล่ะ
เผื่อได้เย็บดอกไม้อีก (ไหนๆก็หลับกันแล้ว ไม่กะรอพ่อลงมาก่อนแล้ว)
ตอนแรกอยากวาดให้หลับตาไปให้พ้นๆเลยนะ เหอๆ
เพราะลืมตามันก็ยังวาดยาก แต่เอาเหอะ เหมือนฝันบอกว่าคล้ายแม่ ฮ่าๆ
(แสดงว่ามีเค้าบ้าง)
ปล. เพิ่งได้ดูหนังเรื่องอุโมงค์ผาเมือง ... โกหกกันทั้งนั้นด้วยเหตุผลสารพัดที่สรรสร้างขึ้น
