เริ่มจาก .. เสาทีวีหัก สงสารลูกค้าจัง ดูทีวีไม่ได้หลายวัน
หลังคาห้องเก็บของดาดฟ้าหลุดพังไปห้าแผ่น
ผ้ายางตรงที่จอดรถข้างตึกฉีกขาดหลุดหายไป
(ฉันว่ามันไม่ได้หายไปไหนไกลหรอก แต่มีคนเก็บไป)
เมื่อวานพ่อก็เลยวุ่นกับการหาช่างมาซ่อมหลังคา
ไปซื้อกระเบื้องมา จ้างช่างมาทำ
ชอบอกชอบใจว่าได้ช่างเก่ง ขอเบอร์โทรติดต่อไว้พร้อม
(กะว่าหลุดอีกเมื่อไหร่ตามได้)
วันนี้ช่วงสายไปซื้อเสาทีวีอันใหม่มาเปลี่ยน หาช่างมาซ่อมเสร็จแล้ว
ตอนเย็น ไปตามลูกชายคุณนิกมาหั่นโครงเตียง
เค้าวางแผนจะทำผนังโครงเหล็กขึ้นมาแทนผ้ายางที่แขวนไว้อย่างเดียว
อ่อ ก็คิดจะปรับปรุงทั้งส่วนที่จอดรถทั้งหมดนั่นล่ะ
ตอนนี้เหล็กปิดฝาท่อระบายน้ำผุหลายจุดแล้ว อันตราย
ได้ยินว่าอาจจะทำแบบใหม่ เป็นฝาทึบไปเลย
ยังไม่รู้อะไรยังไง แต่ที่แน่ๆ เห็นเค้าลองเอาเหล็กไปเชื่อมทำแนวเสาแล้ว
ฉันก็หวั่นๆ กลัวถ้าทำโครงแล้ว เอาคล้ายพวกลวดกรงไก่มาทำฝา
แถมแขวนผ้ายางแนบสนิทเอาไว้ด้านนอก .. กลัวเจอพายุแล้วมันจะพากันยุบเข้ามา
ถ้าเป็นแค่ทางเดินเฉยๆ ก็ไม่ค่อยอะไรมาก แต่ถ้าจอดรถด้วย
มันจะโอเคไหมนั่น ...... แต่ฉันอาจมองโลกแง่ร้ายไปนะ
อีกอย่างฉันก็ไม่เข้าใจความแข็งแรงของการเชื่อมเหล็กอะไรยังไงหรอก
ที่ว่ามาทั้งหมด ฉันไม่ได้มีส่วนไปช่วยอะไรเค้าหรอก
พ่อแม่ทั้งนั้น ฉันเหรอ ..... งานเดิม งานหลัก งานประจำ
แถมพักนี้งานประจำป่วย หายใจไม่ค่อยสะดวก
นั่งแคะขี้มูกให้ไปรอบนึงล่ะ อุ่นแพนเค้กให้กินด้วย(ไม่อัพรูปล่ะ เนตเน่าจัด)
กินขนมกับเครื่องดื่มไปตอนตีสอง แต่ท่าทางยังไม่ง่วง
ทำอาหารให้อีก ..... ว่าไปพักนี้ฉันยำหมูทอดไปสามสี่จานแล้วนะ
ก็เมื่อวาน(วันอังคาร)แม่ซื้อหมูทอดมาซะ .. สองร้อย เลยกินกันไม่หมดซะที
(พรุ่งนี้หมดแน่)
ตอนนี้ ตีห้ากว่า หลับไปแล้ว .. อยากตะโกน เย้ๆๆ เหลือเกิน
แต่ว่า อย่าเลย ฮ่าๆๆ
...
จริงๆ มันเป็นเรื่องของการหลุดจากความสนใจแต่ตัวเองของฉันด้วยนะ
แม้จะรู้ว่าเราทำอะไรอยู่ การดูแลคนๆหนึ่ง ต้องใส่ใจอะไรยังไงบ้าง
แต่ก็อดจะอยากทำสิ่งที่อยากทำไม่ได้ ..
การต้องนั่งเป็นโซฟาลุกไปไหนไม่ได้เป็นชั่วโมง เล่นเนตก็ไม่สะดวก
วาดรูปไม่ได้ เย็บผ้าได้เป็นบางครั้ง อ่านหนังสือไม่ได้
ว่าไป ..มีแต่ดูทีวีกับฟังเพลงล่ะมั๊ง
ยิ่งนานฉันก็ยิ่งเหนื่อย รู้สึกเบื่อที่ต้อง "ทน"
แต่นั่นล่ะ ยิ่งฉันอยากไป ฉันยิ่งไปไม่ได้
เพราะว่ามันไม่ใช่เรื่องของการทำให้ ..เสร็จๆกันไป
ไม่ใช่แค่ อ่ะ กินๆซะ จะได้หมดเรื่อง
แต่มันเป็นการเรียนรู้ที่จะตอบสนองทุกเรื่องที่เค้าต้องการความช่วยเหลือ
ตอบโจทย์ทุกอย่าง.. อย่างที่ต้องตัวตนตัวเองบ้าง ละความสนใจตัวเองบ้าง
สุดท้าย ฉันก็ไปทำสิ่งที่อยากทำได้ ได้เวลาไปเก็บจัดบ้าน
ไปทำอาหาร ไปอ่านพระคัมภีร์ส่วนตัวบ้าง ได้มานั่งอัพบล๊อกนี่ไง
(แต่เนตไม่ค่อยดีนะพักนี้ เปิดไปหน้าเว็บไหนก็เจอแต่ กากะบาท)
...
เมื่อเช้าตอนไปนอนไปแบบง๊วงง่วง
คือ ยอมรับนะว่าบางครั้งก็นอนแบบ หัวหูมึนเมามาก ไม่มีแรงจะหวีจะสางอะไร
อย่าว่างั้นเลย ขนาดสระยังไม่ไหว .. (ดูเป็นคนซกมากจัง เสียภาพพจน์ อิอิ)
ตื่นแล้วเลยสระผม
ระหว่างนั้นเลยบังเกิดไอเดีย เอาของที่ใช้ทุกวันมาถ่ายรูปดูซิ ..
แล้วก็แท๊กเพื่อนๆ อยากเล่นเกมส์อะไรบ้าง
ปีนี้ยังไม่ได้เล่นเกมส์แจกของกันเล้ย (ว่างเนอะ .....แหม๊)
ก็นะ ประจำวันก็มีเท่านี้จริงๆ ถ้าเห็นสีสันบนหน้า แสดงว่าไม่ปกติ ฮ่าๆ
ขี้เกียจจัง แต่ไม่บำรุงก็ไม่ไหว เพราะมันจะรู้สึกหน้าแห้งๆเหี่ยวๆเฉาๆ.
รู้สึกแบบนั้นเลยแหละ ถ้าไม่ใช้เนี่ย (เว่อร์ได้ตลอด)
...
แถมตอนตื่น ทำความสะอาดห้องแล้วรื้อหาพวกข้าวของตุ๊กตาเอาลงมาให้แม่
(เดี๋ยวพรุ่งนี้จะรวบรวมแฟชั่นคุณบาร์บี้หลายเวอร์ชั่นที่แม่เป็นสไตลิสต์มาให้ดู)
ก็เลยเจอบางส่วนของนาฬิกาลายบาร์บี้เข้า
เรือนนี้เก่าอยู่ หลายปีแล้ว ตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ(เชื่อเถอะว่ายังไม่ถึงสิบปี)
ชอบนะ ยังใช้ได้จนเมื่อหลายปีก่อน สายมันขาด เลยไม่ได้ซ่อมต่อ
ของแฟชั่นหลายอย่าง มาไว ไปไว มันถูก เลยพังง่าย
แต่สำหรับฉัน ถ้าชอบ ถ้าเห็นค่า .. ยังไงก็เก็บ
(สมควรให้โดนว่า เก็บแต่ขยะ ฮ่าๆๆ)
ถึงงั้นก็เถอะ เก็บแต่ขยะสวยๆนะจ๊ะ ไม่สวยไม่เก็บอ่ะค่ะ
ปล.มือถือฉันคงใกล้ลาโลกเต็มที ..ยื้อกันสุดๆ
ยังไม่อยากซื้ออะไรตอนนี้ ไม่งั้นคงได้พวกเกือบพันมาใช้
ไม่ได้ดูถูกของถูก แต่ไม่ชอบเปลี่ยนของใช้
ใช้ๆแล้วเบื่อแล้วเปลี่ยนมันไม่ใช่นิสัยฉัน
