ความตั้งใจว่าจะทำกระเป๋าtic tac toe ให้เสร็จ มาสำเร็จเมื่อเช้าวันจันทร์
ไม่ดิ เสร็จเลยจริงๆ ก็เที่ยงเลย
มันไม่ได้ยากหรอก แต่เวลาจะทำอย่างต่อเนื่องไม่ค่อยมี
ตลกดีที่ก็มีเวลาเท่าชาวบ้านเค้า แต่กลับทำไม่ได้ ..
...
ตอนแรกตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเล่าเรื่องข้อคิดของฉันจากรายการทีวีก่อน
หรือจะเล่าไดอารี่ก่อนดี.......
เอาไดอารี่ก่อนล่ะกัน
วันเสาร์วันเกิดน้อง ไม่มีของขวัญอะไร
ตอนแรกคิดว่าจะออกไปตลาดนัดกับแม่ มันอยู่ใกล้ๆโลตัสตลาด
กะว่าจะไปดูของอะไรๆ กับหาซื้อผักไว้ทำวันพรุ่งนี้
แต่แม่ชวนพ่อไป เพราะรถมอไซด์มันขนของไม่ได้เยอะ
ไปกับรถยนต์จะสะดวกกว่า ........
ก็ ไม่เป็นไร สักพักก็กลับกันมา ซื้อไอติมมาเลี้ยง
คนละโคน ฮ่าๆ ก็อร่อยดีนะ
แต่เห็นว่า มีคนลืมมะม่วงที่ซื้อแล้วไว้ที่ร้าน ความที่ไปด้วยกันแต่แยกกันเดิน
น่าสงสาร เลยเสียเงินฟรี ...(เสียฟรี เพราะกว่าจะมานึกหามะม่วงก็ตอนดึกแล้ว)
...
วันอาทิตย์ตอนเช้านั่งเหลาดินสอสีไว้
สอนเด็กทำภาพประดิษฐ์ แต่ไม่เสร็จอ่ะ
มีของเจ้าเอสที่เสร็จ ฉันก็ดันลืมถ่ายรูป เพราะเปิ้ลมานั่งชวนคุยเพลิน
นนก็นั่งฟังเค้าไปเรื่อย ผลคือวาดฉากเสร็จ แต่ของประดับไม่เสร็จ ..
แต่ก็นะ ดีกว่าอาทิตย์ก่อน วันนี้ได้เรียนพระคัมภีร์
สุภาษิต 20 : 11
“แม้เด็กๆก็แสดงตัวโดยการประพฤติของเขาว่าสิ่งที่เขากระทำ
จะบริสุทธิ์และถูกต้องหรือไม่”
พอตอนเย็น ฉันก็โดนทดสอบสิ่งที่สอนไป
แต่ก่อนจะเย็น ตอนบ่าย หาขนมมาทำกินเลี้ยงกับเด็กๆ
กะเลี้ยงขนมเค้านั่นแหละไม่ใช่อะไร ทำเป็นจัดวันเกิด
ไปซื้อไอติมทอดมาลูกนึง เจ้านนกลัวไม่พอกิน(สามคน)เลยไปขอตังค์แม่มาซื้อเพิ่ม
ไม่เน้นอร่อย ไม่เน้นอิ่ม แต่เน้นสนุก
เสียอย่าง เอสมาช่วยเป่านี่ดิ น้ำลายกระเด็นเต็มหน้าเลยอ่ะ =.=
แต่ว่าไป ไอติมทอดก็สวยดีนะ ตอนปักเทียน ...
ปีหน้าจะหาแนวนี้ ไม่ก็คัพเค้ก ทำเอง ปักเอง ถ่ายรูปเอง กินเอง กร๊าก
...
พอตอนเย็น จริงๆอยากไปเที่ยว ..อืม ไปไหนก็ได้ ไปห้าง เดินเล่น ที่ไหนก็ได้
มันมีโหมดเบื่อจะอยู่บ้านบ้างเหมือนกันนะ
อยากไปห้างดอกบัว ไม่ใช่ไรหรอก วันก่อนมีนแนะว่ามีร้านเครื่องสำอางค์มาเปิด
อยากไปดูบ้าง เผื่อมีน้ำหอมหรืออะไรที่อยากได้ ...
แต่ไม่มีใครอยากให้ไป พ่อว่ารถเยอะ แถมเวลานอนก็ไม่มียังจะไปเที่ยวอีก
แม่ก็ไม่สนใจ เค้าจะทำแกงส้มดอกแคร์ที่ตู่ซื้อมาฝาก
ฉันก็เลยได้แต่มานั่งหน้าคอมพ์ จะเล่นเกมส์ก็เบื่อ จะเย็บผ้าอะไรๆก็ไม่อยาก
สักพักหรอก แม่ได้โทรฯจากตู่บอกว่าที่บิ๊กซีผักถูกมาก
บล๊อคโคลี่สามหัวสิบบาทหรือไงนี่แหละ
เค้าอยากได้ เลยให้ตู่เฝ้าไว้ เดี๋ยวจะตามไปซื้อ (ลงทุนมาก)
แล้วเลยชวนไปทั้งบ้าน ........เฮ่อ ไปทั้งบ้าน ฉันก็เลยขอไปโลตัสด้วย มันเลยไปอีกหน่อย
แต่มีของที่อยากดู มีร้านที่อยากไปเดิน แล้วก็ชวนคุณนกกับนนไปด้วย
ผลคือ คุณนกชวนแม่แกไปด้วย รถเลยเฮฮากันมาก เสียแต่ แอร์มันเสีย (เออ เสียจริงๆ)
ตอนแรกนั่งกันแค่ครอบครัว เปิดแอร์มันก็พอทน
แต่พอมากันเต็มรถ มีพี่อ๋อยอีกคนนั่งไปต่อรถที่หน้าบิ๊กซี .. เลยร้อนกันหนัก
ต้องเปิดหน้าต่างรับลมแทนแอร์เจ๊งๆ
ไปถึงบิ๊กซี รีบแล่นไปซื้อผัก ตั้งเวลาไว้ยี่สิบนาที
แต่มันเลยนะ คือ แค่ซื้อก็น่าจะได้ แต่มารอจ่ายตังค์อีก
แล้วตอนแรกยายแกกะจะไปซื้อหม้อหุงข้าว แต่เราลากลงมาก่อน
บอกว่าจะไปโลตัสต่อ ซึ่งก็เป็นความตั้งใจของฉัน
แต่ตอนลงมา เห็นพ่อกับน้องเหงื่อแตกซกเลย (รอในรถ)
พ่ออยากกลับบ้านมากกกกกกกกก ถึงมากที่สุด
แต่พอออกรถ ก็ต้องเลยตามเลยไปโลตัส เพราะว่ายายยังไม่ได้ซื้อหม้อหุงข้าว
ไปถึง ได้มุมจอดดีนะ ติดกำแพง มีต้นไม้ ลมเย็นสบาย
แต่ไม่ได้จะให้น้องนั่งในรถแล้ว จะพาไปด้วย รู้ว่ามีลิฟต์ก็ไปได้
พ่อกับแม่แยกเดินไปก่อน (บันไดเลื่อนมันถึงก่อน)
ส่วนฉันกับน้อง แล้วก็บ้านคุณนกไปด้วยกัน
พอเดินมาถึงลิฟต์ ...... กดๆ รอให้เปิด ไม่เปิดอ่ะ
ลิฟต์เป็นไรแล้ววววว กดกันอยู่แป๊บนึง เหมือนเจ้าหน้าที่ก็เดินมาบอกว่า
"ลิฟต์เสีย" เจริญ แล้วทำไมไม่ปิดป้ายไว้ล่ะคุณเอ๊ย
ยังไม่ทันได้หันไปถามไร หายตัวไปซะล่ะ
ก็เลยเป็นอันว่า ให้บ้านคุณนกขึ้นไป ตามพ่อลงมาให้ฉัน
(พ่อบอกว่า พ่อไม่อยากซื้อของ ไม่อยากได้อะไร .. งั้นว่างใช่ป่ะ? )
แต่พอฉันโทรไปหาแม่ แม่กลับบอกว่า มีลูกค้าจะเข้า
คือลูกค้าที่ติดต่อฉันไว้วันก่อน แล้วก็ไม่เข้าวันพฤหัสที่แจ้งไว้
มาเข้าวันอาทิตย์ซะงั้น แสดงว่าต้องรีบกลับ
ก็ไม่เป็นไรนะ งั้นก็กลับ ก็ต้องตามบ้านนั้นด้วย
ฉันก็เลยเดินเข็นรถน้องไปเรื่อย เจอร้านที่อยากแวะด้วย แต่มันไม่ถนัดอ่ะ
เลยต้องผ่าน ไปดูพวกของถูกๆ สิบ ยี่สิบ ไม่แพงเกินร้อยยี่สิบอะไรพวกนั้น
เป็นแนวคล้ายของจากงานออกร้านแต่มาตั้งกลางห้าง
กำลังไปหยิบๆดูถาดดอกไม้ ใบละยี่สิบ พลาสติก แต่ลายก็น่ารักดี
พ่อลงมาพอดี บ่นใหญ่
"ไม่ต้องซื้อไปนะ เต็มบ้านแล้ว รก งี้แหละ คนจนชอบซื้อของไปวางตั้ง
คนรวยซื้อของไว้สำหรับหารายได้ต่อ" .. แล้วอะไรต่ออีกไม่รู้
ก็ไม่ซื้อก็ได้ ก็จะฝากรถน้องไว้ จะขอไปดูร้านเครื่องสำอางค์
ก็เจอประโยคแนวเดิมๆอีก .....เอิ่ม งั้นจะมาห้างเพื่ออะไร?
งั้นกลับ เดินกลับเลย กลับไปที่รถ
เค้าจะให้รอในห้าง กลัวน้องจะร้อน แล้วมันก็ไม่มีที่นั่ง จะให้ยืนรอตรงนั้น
เพื่ออะไรอ่า ดูอะไรก็ได้ยินแต่เสียงคอมเมนท์ตลอด
เข้าใจนะว่าไม่อยากได้อะไร เข้าใจนะว่าฉันมันตัวทำรก เข้าใจนะว่าฉันหาแต่ของไร้สาระเข้าบ้าน
แต่มันเป็นนิสัยฉันนะ ที่จะไม่อยู่ต่อกับสิ่งที่ล่อตาล่อใจ(ข้าวของที่วางตั้งโชว์) หรือสิ่งที่กลัว
ฉันจะหลีก เลี่ยง หลบ ไปเลย ....... นี่เป็นตัวฉัน
ทำไมต้องยืนรอในนี้ ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ นอกจากยืนดูแล้วฟังแต่ประโยคเดิมๆ
ก็เลยไปที่รถ เปิดประตูไม่ได้ ต้องปีนเข้าด้านหลัง
ก็จัดไป ปีนมันเลย แล้วมาอุ้มน้อง
คือนะ อย่าว่างั้นงี้เลย ไหนๆก็มาถึงแล้ว เข้าไปนั่งรอก็ได้
ตอนมาจอดรถเห็นแล้วอ่ะว่า ต่อให้นั่งรอในรถ มุมนี้ก็มีลมเย็น
พอขึ้นรถ .......ได้เรื่องเลย โดนเหวี่ยงวีนกระเด็น
ข้อหา ไม่มีความอดทนบ้าง มุทะลุบ้าง เอาแต่ใจตัวเองบ้าง
สิ่งหนึ่งที่ฉันโต้ตอบกลับไป คือ กดเสียงต่ำๆ .. "อย่ามายุ่งกับหนู"
มันเป็นโหมตที่ฉันไม่อยากทะเลาะ เข้าใจแล้วว่าคนไม่อยากทำไรก็อย่าไปฝืนเค้า
มันตลกและเจ็บปวดกับฉัน เมื่อตอนบ้านคุณนกลงหมด
ฉันได้รับคำขอโทษ ...... เจอสภาพ ตบหัวแล้วลูบหลังซะอย่างนั้น
เครียด กลับถึงบ้านก็ยังสับสนว่า ผิดอะไรมากขนาดนั้น
แต่ก็เข้าใจนะ ว่า ทุกคนผิดพลาดกันได้ ทุกคนมีข้อบกพร่องและสิ่งที่ต้องให้พระเจ้าเปลี่ยน
แม่ก็ตามมาเตือนตลอด ถึงเมื่อหัวค่ำก็ยังเตือน เพราะครั้งนี้ฉันแข็งกระด้างมากกว่าทุกครั้ง
ฉันไม่อยากคุยด้วย รู้สึกตัวว่า ผิดที่อยากหาของไร้สาระเข้าบ้าน ผิดที่ทำตึงตังกลับมาเลย
แต่อีกแง่ ฉันก็มีข้อโต้เถียงว่า ถ้าให้ยืนรอ ฉันเมื่อยเนอะ เก้าอี้ก็ไม่มี
ไปนั่งที่รถยังมีที่นั่งมากกว่า ......
เรื่องนี้มันไม่ใช่ว่าใครผิดมากกว่า หรือใครถูกมากกว่า
แต่มันเป็นการทดลองที่มารส่งมา
ยิ่งฉันเย็นชาและห่างเหิน ก็ยิ่งทำให้เหมือนครอบครัวมันไม่มีความเป็นครอบครัว
แต่ตอนนี้ฉันต้องการเวลาจริงๆนะ เพราะรู้สึกว่ามันยังเครียดไม่เลิก
ยังร้องไห้สงสารตัวเองตลอด ...กร๊าก น่าสมเพชเหลือเกิน
แต่พอมานั่งลิสต์รายการสิ่งของทั่วไป ของใช้ส่วนตัว .. ก็ไม่มีอะไรขาดนะ
ถ้าจะมีก็คงจะเป็นอะไรที่เกินสอง สาม สี่ อะไรพวกนั้น
แต่นับโดยรวมก็มีครบแล้ว
ตอนนี้พ่อทำส่วนของพ่อแล้ว เหลือแต่ฉัน
ที่ยิ่งเวลาเดินผ่านไปนานแค่ไหน ก็ยิ่งรู้สึกว่า กลับไปขอโทษในส่วนที่ผิดของตัวยากจัง
รู้สึกว่า การกลับไปกอดพ่อมันยากเหลือเกิน ........
แต่หลังจากอัพบล๊อกวันนี้ ฉันจะไปแสวงหาคำตอบล่ะ
จะต้องพักสงบกับผู้ที่เข้าใจฉันในทุกช่วงเวลาจริงๆซะที
....
ปิดท้ายด้วยอิลลัสประจำวัน
ไม่ได้มีอารมณ์จะวาดอะไรนักหรอก แต่ต้องบังคับตัวเอง
แปลกไหมที่บางครั้งเราต้องบังคับให้ตัวเองทำอะไรๆ..
ฉันก็เหนื่อยเหมือนกัน
กับชีวิตที่ไม่ได้มีความภาคภูมิใจในฝีมือด้านไหนๆอะไรสักอย่างของตัวเอง
กะว่าถ้าขยันดราฟท์นัก ทำให้สวยไปเลยเผื่อจะมีรายได้ในอนาคต
(เผื่อตลอด เคยมุ่งมั่นอะไรได้แน่ๆบ้างไหม?)
