คือรูปถ่ายน่ะมี แต่ไม่เอาลงคอมพ์ก่อน จะรีบสอยริบบิ้นติดให้เสร็จ
อยากทำของขวัญให้เสร็จ จะได้ทำอย่างอื่น
วันนี้ลูกค้าที่แจ้งว่าจะเข้าโทรมาเลื่อนเป็นวันพรุ่งนี้ ..ก็โอเค
ผู้ปกครองเค้าไม่สะดวกวันนี้
(ว่าไป พักนี้เกือบเป็นหอพักแล้ว เด็กเยอะ)
ฝนตกทั้งวัน เครื่องอบยังรออะไหล่
ก็ตากกันทั้งใต้ชายคาตรงครัว ไม่ก็ในห้องประชุม
บางทีก็ในบ้าน ในห้องน้ำ ห้องกินข้าว . หรือที่ไหนตามแต่จะว่างให้ตาก
แม่บอกว่า การที่เครื่องอบเสีย คือพระเจ้าสอนให้เราเข้าใจคนอื่น
บางครั้งเราก็สบาย เพราะมีเครื่องอบผ้า เราจะซักตอนไหน อะไร ยังไง ก็ได้
ฝนตกเราก็ไม่กลัว เพราะผ้าเราจะไม่แข็งกระด้าง ไม่เหม็น แต่นุ่ม หอม ใส่สบาย
พอเครื่องเดี้ยงก็เลยได้อารมณ์ร่วมกับคนอื่น ๆ ...
ที่แม่บอกน่ะ เพราะแม่ว่า เราต้องเผชิญได้ทุกปัญหาและอดทนได้ทุกอย่าง
เพราะสิ่งที่คนอื่นอดทนหรือกำลังฝ่าฟันอยู่ เรายังไม่ได้เจอปัญหาแบบนั้เลย
คงไม่เรียกว่าเผชิญได้ทุกปัญหาหรอก
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า งั้นเลิกใช้เครื่องอบนะ ฮ่าๆ
สิ่งที่ฉันไม่ชอบมากที่สุดในตัวฉัน เป็นความไร้วินัยและเรื่อยเปื่อยบ่อยครั้ง
บางครั้งมันก็พาทั้งปัญหาและความวุ่นวายเข้ามา
บางครั้งมันก็ดึงอดีตและเรื่องราวที่ไม่เห็นจำเป็นต้องจำกลับมา...
เหตุผลที่ฉันมาเขียนบล๊อกเกอร์ โดดเดี่ยว ไร้เพื่อนฝูงและสังคม
เหตุผลที่ฉันไม่อยากไปอ่านไดอารี่ใคร(ถ้าไม่สนิทพอ หรือไม่ได้สนใจเรื่องราวของเค้าจริง)
เหตุผลที่ฉันเลือกจะอยู่ลำพังเพียงคนเดียว แต่ก็แบ่งปันเรื่องราวให้ทุกคนได้..ถ้ามันจะมีประโยชน์
เหตุผลที่ฉันหลีกเลี่ยงเรื่องราวเก่า ๆ ที่เก่า ๆ คนเก่า ๆ
ทุกเรื่องราวมีเหตุผล มันเหมือนจะเชื่อมโยงกันไปหมด จากเรื่องหนึ่งไปอีกเรื่องหนึ่ง
ถ้าพูดตอนนี้ คนน่ะ ไม่มีอะไรในสายตาอีกแล้ว ..
ก็แค่ อยากอุทานเบา ๆ ...ว่า "ยังมีชีวิตอยู่อีกหรือคะ?" คริคริ
แต่สถานที่ ความคุ้นเคยในอดีต ทำให้ดึงเรื่องราวได้มากกว่า ความเป็นไปในปัจจุบันของคนคนนั้น
แต่... ฉันจะสูดลมหายใจให้ลึกๆ ถอนหายใจแรงๆ
และ ก้าว ข้าม ผ่าน มันไปให้ได้ .. ก็แค่ความทรงจำไร้สาระในวันเก่า
