ประเด็นไม่ใช่เนื้อหาเรื่องราวอะไร
แต่บางส่วนเล่าถึงผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ตื่นเต้นไปกับกระเป๋าแบรนเนมส์ใบใหม่ของเพื่อนสาว
แต่เมื่อเจ้าของเฉลยว่า .. FAKE ของปลอมจ้ะ สาวเจ้าก็ถึงกับตะลึง
หยิบมาดูใกล้ๆ ใกล้เคียงของจริงราวฝาแฝด
จะต่างก็แค่ป้ายเล็กๆที่เขียนไว้ว่า made in china
ตอนแรก ผู้หญิงคนนั้นก็สนใจ อยากได้ไว้ถือสักใบ .. ก็แหม ราคาต่างกันเป็นสิบเท่า
แถมเดินถือไปมาใครๆก็คิดว่า .. ของแท้
สุดท้าย พอไปถึง พ่อค้าเปิดท้ายรถที่มีกระเป๋าก๊อปยี่ห้อสารพัดออกมา
หล่อนก็เลือกไม่ได้ .. เพราะจิตสำนึกลึกๆบอกว่า .. มันเป็นของปลอม ไม่พิเศษ
ฉันไม่ได้ต่อต้านของก๊อปนะ จะบอกเอาไว้ก่อน
แต่ก็ไม่ได้คลุ้มคลั่งอยากถือของจริงจนต้องเก็บเงินไว้ซื้อของจริงแม้สักชิ้นนึง
(อยู่ในหมวด พวกไม่อะไรกับแฟชั่นราคาแพง ... หนูชอบของเก่า ฟรีก็ดี ฮ่าๆๆๆ)
แต่เรื่องราวตอนนี้ทำให้ฉันคิดได้ว่า จริงๆ มันก็อาจจะเป็นไปได้กับทุกอย่างในชีวิตเรา
น่าเศร้าจัง ถ้าจะต้องหลอกตัวเองว่าของปลอมในมือนี่ล่ะของแท้ๆๆๆ
มันจะทำใจให้เชื่อได้จริงๆใช่ไหมว่า ใช่แน่ๆ ของจริงแน่นอน
เคยดูโฆษณาชิ้นนึง ผู้ชายคนนึงไปเห็นรูปภาพวาดที่แกลอรี่ เค้าไม่สนใจ
แต่พอขับรถกลับถึงบ้าน .. ในห้องพักผ่อนสุดหรูของเค้า มีรูปภาพแบบเดียวกันแขวนอยู่
มีข้อความประมาณว่า .. "ถ้าไม่รู้จักของจริง ก็ไม่มีทางรู้ว่าอะไรคือของปลอม"
ไม่ใช่ว่าเราไม่รู้ว่าอะไรคือของจริงหรอก แต่เราก็ยังพยายามจะทำให้ของปลอมเป็นของจริง
ตอนนี้อยู่ที่ จะเลือกอะไร หันกลับมาเดินบนเส้นทางของความจริง
หรือปล่อยให้ความหลอกลวงชักจูงต่อไปเรื่อย ๆ .. เรื่อย ๆ...
แล้วเมื่อไหร่จะยอมรับความจริงได้สักที?
...
เล่าอะไรนักหนามาซะเยอะ
เว้นไปสองชั่วโมง เนตเน่าๆ เลยปิดคอมพ์ไปล้างจาน ทำอาหารไว้ให้น้อง
เก็บจัดพับผ้า .. งานแม่บ้าน
ฉันชอบทำงานบ้านนะ เพลินดี
แต่มีบางช่วงของชีวิตที่รู้สึกว่า เราวนเวียนอยู่แต่งานบ้าน งานบ้าน งานบ้าน
พอมองกลับมาที่ตัวเอง รู้สึกว่าเราไม่มีความสามารถอะไรเลย
ทำเป็นแต่กวาดบ้านถูบ้าน ไปขายของเด็กหน้าดรงเรียนบ้างเล็กน้อย
ส่วนใหญ่ง่วนแต่การทำความสะอาด ...
กลายเป็นโรคสมเพชตัวเอง สงสารตัวเอง
แต่ไม่ได้ทำไรนะ เอาแต่สงสารตัวเอง
ช่างเป็นช่วงเวลาที่ไร้สาระจริงๆ
(ตอนนี้ต้องหมั่นปรับทัศนคติและคิดถึงอนาคตเยอะๆ เลิกฟุ้งซ่านแต่ลงมือทำเลย)
...
วันนี้บ้านคุณอ้วนมากันเกือบยกบ้าน คุณนิกแกไปขายยาคูลท์
คุณอ้วนเลยมากับลูกชายคนโต แถมด้วยเจ้าโนอาห์
ฉันตื่นบ่ายแล้ว ลงมาเห็นเด็กน้อยนอนหลับคนละห้อง คนละมุม
กลายเป็นว่า พ่อลูกอ่อนหอบลูกมาทำงานด้วยซะงั้น ฮ่าๆๆ
แม่อยากให้เสร็จก่อนวันเสาร์ เดดไลน์ก็แค่เสาร์แหละ
เลยไปกว่านั้นจะไม่ไหว พรุ่งนี้คงเร่งกันสุดๆ
...
ได้ของขวัญแล้ว พี่เค้าเทียวถามเหลือเกิน กลัวจะหาย
เลทไปไม่ทันพ้นเดือนหรอก ..
นาฬิกาน่ารักดี กระเป๋าก็น่ารัก
นั่งๆแกะของอยู่ พ่อเอาชาไข่มุกมาให้
พ่อซื้อเลี้ยงทุกคน .. เลยได้พลอยกินไปด้วย
ได้ยินพ่อบอกว่า เสียค่าธรรมเนียมอะไรมิรุไปกะพัสดุกล่องนี้
.. 7 บาท
...
เช้าแล้ว นึกไม่ออกว่าจะเล่าอะไรต่อ
อ่อ เพิ่งได้ลอกลายแบบทำแอพพลิเค
ดูอาจารย์เค้ามาเป็นสูตรสำเร็จเลย เซฟเก็บใส่เวิร์ดด้วย
คือ เนตมันงอแง เปิดจากเนตตลอดเกรงจะไม่ต้องทำไรกันพอดี
แต่ตอนนี้ต้องกลับไปหาผ้าก่อน เก็บดีจัด ผ่านไปไม่กี่อาทิตย์หาไม่เจอซะแล้ว
อ่อๆ มีชุดโซฟามาอวดนี่นา ฮ่าๆ ..... เสร็จซะที
เดี๋ยววันอาทิตย์ค่อยส่งต่อให้เจ้านนท์
รับปากว่าจะทำให้นานแล้ว แต่จะทำห้องให้ด้วยก็ยังไม่มีอุปกรณ์เด้อ
ก็นะ ทั้งที่อุตส่าห์ดีใจแล้วเชียวว่า ได้กำจัดขยะออกจากบ้าน
แต่พอทำเสร็จ เอามาวางๆเรียงๆ .. นึกเสียดาย วันนั้นตัดโฟมแบบเหลือกินเหลือใช้มาก
พ่อจะทิ้งอยู่แล้วไง ฉันก็มาหั่นๆๆ เก็บไว้สามสี่ชิ้นเนี่ย
ถ้าเก็บไว้ก็ทำได้อีกสองสามชุดอ่ะ อย่างน้อยก็สองแหละ (จะเอาไว้ทำไรอีก?)
...
ปิดท้ายจริงๆ ง่วงด้วย ต้องไปหาข้าวให้คนตื่นเช้ากินด้วย
เป็นฉันในเวอร์ชั่นการ์ตูน ........ ตูนจริงๆนะ
เพราะไม่ได้ดราฟท์ลายละเอียดของดวงตา
เล่นลากเส้นเอางี้แหละ แถมกำลังคิดว่าจะใช้เป็นโลโก้ส่วนตัวต่อไปอีกแน่ะ ฮ่าๆๆ
(มันพิลึกไปมั๊ง............)
ปล. บางครั้งเราก็พูดอะไรออกไปตรงๆไม่ได้ .. ได้แต่สะท้อนเป็นคำเปรียบเปรย
