หลายวันก่อน พี่ชายในเนตที่ไม่ได้คุยกันหลายปี กลับมาคุยด้วย
พี่เค้าบอกว่า เค้าไม่ชอบรูปของฉันในเฟซบุคเลย
ยกเว้นที่ถ่ายกับเพื่อน ๆ .. เค้าให้เหตุผลว่า "รูปอื่นมันดูไม่ใช่ตัวตนของเรา"
มันก็คงจะจริงอย่างที่เค้าบอก
อาจเป็นเพราะฉันเคยชินที่จะทำสีหน้าแอ๊บๆ ถ้าถ่ายรูปให้ตัวเอง
...
...
......
แต่ก็เช่นกันกับความรู้สึกในบางขณะ ..
ฉันรู้ตัวเองดีว่า ไม่ใช่กุลสตรี ไม่สุภาพและเรียบร้อยเหมือนผ้าพับไว้
อย่างที่ใครหลายคนเข้าใจว่าเป็น
ฉันไม่ได้อ่อนหวานเหมือนเลดี้สาวแสนสวยในภาพวาด
ไม่อ่อนโยนและบอบบาง ..
ฉันมันก็แค่ผู้หญิงธรรมดาที่บางครั้งอยากจะเป็นในสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเอง
ความเป็นธรรมชาติของคนคนหนึ่ง อาจเป็นการปรุงแต่งของคนอีกคน
อยู่กับเพื่อน ..ฉันเป็นตัวเอง
อยู่กับครอบครัว ..ฉันเป็นตัวเองมากที่สุด
แต่อยู่กับคนอื่น .. ต้องดูระดับความสนิทสนม
และนั่นต้องใช้เวลาในการสร้างมันขึ้นมา
มันอาจไม่สำคัญว่า ฉันจะเป็นตัวเองยังไง มากแค่ไหน
หรือฉันจะปรุงแต่งกิริยามารยาทอย่างไร
เพราะไม่ว่ามุมไหนที่ฉันแสดงออกมา มันก็ล้วนแล้วแต่เป็นตัวฉัน
อาจสักเสี้ยวหนึ่ง เพียงส่วนเล็ก ๆ
ความสำคัญคงอยู่ที่เหตุผลของการแสดงออกมากกว่า
ว่าทำไม และเพื่ออะไร..
............
ดึกแล้ว ฉันเอาแผ่นซีดีที่เก็บภาพเก่าๆออกมาดู
อยากจะอัพโหลตบางภาพลงเฟซบุค
แต่ก็เปลี่ยนใจไม่เอาลง บางสัมพันธภาพถูกกลืนหายไปกับเวลาที่ห่างเหิน
ฉันเคยคิดว่า ตัวเองเป็นคนไม่คิดอะไรมาก ไม่แคร์กับอะไรมากมาย
แต่มันก็ไม่ใช่ มันรู้สึกเจ็บแปลบข้างใน เมื่อเห็นว่า อะไรต่ออะไรเปลี่ยนไป
และแน่นอน ฉันก็คงไม่ทันรู้ตัวอีกเหมือนกันว่าได้ทำให้อะไรๆมันเปลี่ยนไปแค่ไหน
เคยคิดว่าความรักที่จอมปลอมหลอกลวงจะทำให้เราเจ็บนาน
แต่คนที่เคยบอกว่าตัวเองเป็นเพื่อนถอยห่างออกไป ..มันเจ็บนานซะยิ่งกว่า
จะบอกว่า ไม่ได้อะไรมากมายแล้ว มันก็บางส่วน
แต่ทางที่ดี ..ฉันควรจะเก็บช่วงเวลาดีๆเอาไว้
ถ้ามันจะไม่มีเวลาที่จะสานต่ออะไรที่เคยดีๆต่อไป ..ก็คงต้องปล่อยมันไป
ปัจฉิมลิขิต ฉันชอบภาพที่ประกอบบล๊อกวันนี้จัง .. ชอบภาพสีน้ำมันแบบนี้
ให้ความรู้สึกหลากหลายดีเหลือเกิน..
