วันนี้ฉันตื่นมาพร้อมกับความคิดที่อยากจะออกไปไหนๆบ้าง
ไปเที่ยวตลาดนกอินทรีย์ดีไหมนะ..อยากไปหาเสื้อมือสอง
หรือจะไปโวคดี.. เครื่องสำอางบางอย่างใกล้หมด
แต่งตัวเก๋กู๊ดแล้วก็ลงมาข้างล่าง
คว้าไม้กวาดไปทำความสะอาด
เสร็จภายในเวลาไม่นาน.. เจอพี่แอนที่ชั้นสอง
ได้รับคำอวยพร "HBD" มีของฝากด้วยนะ
เป็นน้ำเต้าหู้กับสลัด (พี่เค้าห่วงสุขภาพ -0-)
ลงมาอีกครั้งชวนแม่ไปข้างนอก
แม่รับปาก
แต่...... สุดท้ายไปไม่ทัน ไม่ได้ไป
ความหงุดหงิดก่อตัวขึ้นในจิตใจ
ใช่สิ๊..คนมันไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรนี่
อยากไปไหนไม่ได้ไป ไม่มีใครผูกขาไว้หร๊อก
แต่มันติดภาระโน่นนั่นนี่อันโน้น อันนั้น อันนี้ ..
แต่ ..พอฉันหันมาเห็นเจ้าน้องเล็กที่นอนอยู่
ฉันถอนหายใจกับตัวเอง .. นั่นไง คนที่สมควรจะบ่น
คนที่มีสิทธิ์จะเรียกร้องอะไรๆให้กับตัวเอง
คนที่อยากไปไหน แต่ไม่ได้ไป
คนที่อยากทำอะไร แต่ทำไม่ได้
แล้วฉันจะขุ่นเคืองใจไปทำไม
อุดอู้อยู่ในบ้านเป็นเดือนๆ ใครๆก็อยากจะไปผ่อนคลายกันทั้งนั้น
ถ้าจะช้าไปสักวันสองวัน หรือจะช้าไปอีกหลายๆวัน ..จะเป็นอะไรนักหนา
เรื่องแค่นี้จะมาโกรธ จะมาน้อยใจ ทำไม เพื่ออะไร
ไม่ใช่แล้วล่ะ เราไม่ใช่ทาสของอารมณ์
ต้องตั้งใจใหม่ เลือกสักวันใน1อาทิตย์ ตื่นให้ไวๆ
(ไม่ใช่เหมือนวันนี้ ปาไปบ่ายสาม -..-)
จะได้พาน้องออกไปนั่งรถเล่นบ้าง
ก็แค่พาไปนั่งที่สนาม ยังเหมือนได้เปลี่ยนบรรยากาศเลย
กลับมาร้องเพลง ..
มองข้ามความต้องการของตัวเอง แล้วไปมองว่าคนอื่น เค้ายังขาดอะไร
เปลี่ยนท่าทีที่มีข้างในใจ ..เรื่องดีๆที่ยิ่งใหญ่ นั้นไม่ไกลตัวเรา..
...
.........
ช่วงดึก พักคอมพ์สักหน่อย ไม่รู้ว่าเปิดมานานแค่ไหน
เพราะฉันลงมามันก็เปิดอยู่ แต่เดาว่าพ่อคงพักให้บ้างแล้วอ่ะนะ
เลยไปป้อนข้าวน้อง เปิดทีวีไปด้วย
เคเบิลเอาเรื่อง ขงจื๊อ มาฉาย
หนังเน้นให้เห็นปัญญาของขงจื๊อ
ด้วยปัญญาของเค้า ทำให้ได้เมืองกลับคืน3เมืองโดยไม่เสียเลือดสักหยด
เป็นเล่ห์กลที่ลวงอีกฝ่ายว่าฝ่ายตนมีกองทัพมากกว่า ทั้งที่จริงเป็น
ชาวนากับรถม้าไม่มากมาย แต่อาศัยประโยชน์จากภูมิประเทศที่เป็นโตรกเขา
เก่งนะ แต่คนเก่งไม่ได้รับการยอมรับเสมอไป
ยิ่งฉลาด ยิ่งรู้ทันคน ยิ่งเป็นทุกข์
สุดท้ายคนเก่งก็ถูกผลักไสไล่ส่งออกไปพเนจร
เค้ากล่าวอ้างถ้อยคำที่ฉลาดปราชญ์เปรื่องมากมาย
แต่ฉันชอบแค่ประโยคง่ายๆ ..
"อย่าแม้แต่ชายตามอง อย่าพูด อย่าคิด อย่าทำ สิ่งที่ไม่ดี"
เพราะเรามอง เพราะพูด เพราะเราคิด แล้วเราก็เลยทำ
สิ่งที่ไม่ดี บางทีมันก็มีคำแก้ตัวอีกว่า ..
" อ๋อ.. ใครๆเค้าก็ทำกันน่ะ อย่าซีเรียสเลย"
แหม.. การไม่ทำบาป กลายเป็นเรื่องซีเรียสไปซะอย่างนั้น
"เอาอะไรมาวัดล่ะ ว่าดีไม่ดี ถ้าทำแล้วสบายใจ ก็อย่าไปคิดมาก"
ถามจิตสำนึกลึกๆของตัวเองดูสิว่า ..สบายใจแน่หรือ
ทุกคนมีจิตสำนึก และมันจะต้องฟ้องผิดขึ้นมาทุกครั้งครา
ถ้าเราได้ลงเผลอทำผิดออกไปทั้งโดยตั้งใจหรือไม่ตั้งใจก็ตาม
ความดีของมนุษย์ในสายพระเนตรของพระเจ้าจึงเหมือนแค่ผ้าขี้ริ้ว
มันเป็นดีในมุมมองของตัวคนคนนั้น มันไม่ดีพอที่จะเรียกว่า เลอเลิศได้เลย
แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า พระเจ้าไม่ประสงค์ให้เราทำสิ่งที่ดี
ยิ่งกว่านั้น พระองค์ต้องการให้เราทำตัวให้ดี
ทำสิ่งที่ดีเพื่อคนอื่นและเพื่อถวายเกียรติแด่พระเจ้า
