รู้มั๊ย .. หลังๆมาเนี่ย
ฉันใช้เวลากับคอมพ์มากขึ้นเรื่อยๆ
แต่ไม่มีอะไรให้ฉันได้เล่าลงไดอารี่ได้จริงๆสักที
การอยู่กับโลกที่ทุกอย่างรวดเร็วว่องไวเพียง..คลิก..
มันทำให้เรากลายเป็นคนไม่มีความอดทนได้ง่ายๆนะ
ไม่ชอบรออ่ะ.. ไม่อยากรอเลย
แล้วก็.....อารมณ์เสียง่าย
วันนี้ฉันวีนใส่แม่อีกล่ะ
ตอนแรกฉันกำลังจะไปทำความสะอาดห้องพักที่ยังไม่เรียบร้อยห้องนึง
ลงมาหาอุปกรณ์หลายอย่าง แล้วฝากให้แม่กรอกน้ำยาล้างห้องน้ำให้
แม่ก็ทำให้ แต่ช่วงที่ฉันนั่งพัก
แม่ก็คุยโทรศัพท์กับพ่อ พ่อโทรมาเรื่องอะไหล่รถที่อาจต้องขึ้นไปซื้อเอง
แล้วแม่ก็ต้องหาเอกสารอะไรสักอย่างในตู้ข้างทีวี
สักพักล่ะ ได้ยินเสียงของหล่น
หันไปก็เห็นกล่องลูกปัดที่ฉันวางระเกะระกะไว้บนทีวีหล่นไปข้างหลังทีวี
แม่บอกให้ฉันเก็บ แต่ฉันโกรธจัดแล้วตอนนั้น
คือ ลูกปัดเยอะมาก มันหล่นเต็มไปหมด ....(โทษแม่ได้มั๊ย ทั้งที่ตัวเองวางไว้เอง
แม้ว่า แม่จะไม่ได้ตั้งใจทำกล่องหล่นมาถูกถาดลูกปัดหล่นก็ตาม)
แต่ความบาป ความเห็นแก่ตัว ทำให้ฉันบ่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
อ้าปาก เอ่ยแต่คำที่ทำให้คนฟังเสียใจ
ในถ้อยคำที่เหมือนว่าฉันเข้าใจดีว่าฉันผิดเอง
แต่น้ำเสียงและการกระทำมันไม่ใช่
ฉันยังคงพูดกระแทกกระทั้น พาลไปเรื่อยจนพาดพิงเรื่องเงิน
จนพ่อกลับมา พ่อก็เตือนว่า
"ชีวิตสำคัญกว่าสิ่งของ ..
จะด่าว่าแม่ให้มากมายไปเพียงเพราะลูกปัดหล่นเนี่ยเหรอ"
ตอนนั้นคำพูดนั้นก็แค่ผ่านเข้ามาในหัวฉัน
ฉันไม่ได้คิดจนออกไปกับพ่อ ไปขับมอเตอร์ไซค์กลับบ้าน
ตลอดทางที่ฉันขี่มอไซด์กลับมา ฉันเฝ้าคิด
เงินที่ว่าเป็นเงินของฉัน.. ถ้าฉันมีมัน แต่ฉันต้องไม่มีครอบครัว
ฉันมีความสุขดีงั้นเหรอ..??
ของที่ว่าฉันอยากให้มันอยู่แบบที่ฉันอยากจะวาง
และไม่อยากให้ใครมาทำตกหล่นเสียหาย ..แต่รอบตัวฉันไม่มีคนที่รักฉัน
นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการเหรอ
ฉันพูดบ่อยว่ารักแม่ แต่ทำไมเรื่องเล็กน้อยฉันกลับมองว่าเป็นอะไรใหญ่โต
ลูกปัดเป็นร้อยหล่นเกลื่อนพื้น เก็บขึ้นมา ปนกันบ้าง จะเป็นไรไป
แค่นี้ไม่น่าจะทำให้ความสัมพันธ์ในครอบครัวต้องร้าวฉาน
เครียดทำไม ข้าวของไม่ได้เสียหายสักหน่อย
ดีซะอีก จะได้กวาดถูหลังชั้นที่ไม่เคยจะได้ทำมาซะนาน
งกทำไม เงินทอง แม่ให้ฉันมากกว่าที่ฉันถอนจากแบงค์มาซะอีก
ชีวิตทั้งชีวิตที่เค้าให้มา ... มันน้อยไปงั้นเหรอ
ฉันกลับมา บอกขอโทษแม่ ไปกอดแม่
แม่ลูบหลังแล้วก็พยักหน้ายกโทษให้ แม่ร้องไห้
ฉันเสียใจที่ทำให้แม่เสียใจ
ฉันอ่อนแอที่ปล่อยให้ความบาปเห็นแก่ตัวเข้าครอบงำ
แต่ฉันก็ขอบคุณพระเจ้าที่ให้พ่อเตือนฉัน
ขอบคุณพระเจ้าที่ให้ฉันมีพ่อแม่ที่รักและเข้าใจฉัน
เฝ้าอดทนและรอคอยให้ฉันเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้น..ด้วยความรัก
เจอพี่อ้วนช่วงหัวค่ำ
เจอตอนยุ่งทุกทีเลย แง้ๆ ยุ่งกับเจ้านายตัวเล็กคนเดียวคนนี้นี่ล่ะ
เลยไม่ได้เมาท์หลายต่อหลายเรื่อง 555
ห้าทุ่มครึ่งโทรหาแตง งัวเงียมารับ
เค้าว่าพรุ่งนี้มีงานอีก ไปตอนเจ็ดโมงเช้า เลยนอนเถอะๆ
เพราะฉันก็ฟังเสียงคนหลับไม่ค่อยรู้เรื่อง -..-
เลาๆประมาณว่า อยากจะกลับมากระบี่ จะมาลาเพื่อนหลายคนที่ไม่ได้ลา
แหม..น่าจะไปลาเพื่อนอีกคนที่ภูเก็ตด้วยนะ ...สักวันอังคาร-วันพุธไรงี้
555555 ....
อ๊อๆ สาวพลอยไปสอยเสื้อให้แล้วววว
ได้สีเทาอ่า ม่วงไลแลค(อีกร้าน)เค้าว่า มันดูเก่าๆ
อยากได้ดำนะตอนแรก แต่เทาก็โอนะ
ไว้ได้แล้วจะใส่โชว์ -0- เห็นในเว็บแคมแว๊บๆ
แว๊บจริงๆ เพราะพิกเซลกระจายมาก -..-
คอวี สีเทา.. อืม ใส่กับสีอะไรๆได้เยอะดีเนาะ
^^
