..Happy Friday..

เมื่อเช้าขึ้นไปแบบผมเกือบแห้งแล้ว
สระผมตอนเช้าไง  ช่วงที่เฝ้าเดี่ยวรวมกันเลยเป่าพัดลมไปด้วย
แต่ยังไม่แห้ง เลยแบกคอมพ์ขึ้นไปอีก

แต่ว่านะ .. ต่อไปนี้จะไม่เอาขึ้นไปแล้ว
เอาไว้ใช้ข้างล่างอย่างเดียวพอดีกว่า

เพราะเมื่อคืนตั้งเวลาทำงานในหนึ่งชั่วโมง
เลยทั้งขัดล้างสารพัด เจ้าพวกนี้... ก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย

ของเก่าหลายปีแล้ว .. น่าจะ สิบกว่าปีแล้วมั๊ง
เป็นที่ติดตู้เย็น ติดไว้นานปี มีคราบฝุ่น
เคยล้างด้วยวิธีน้ำผงซักฟอก น้ำยาล้างจาน ก็ไม่ออกนะ

สุดท้าย แช่ไว้ในน้ำยาล้างจานผสมน้ำ ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง
ขัดออกง่ายสบายเลย
(แต่ก็มีถลอกกับสีลอกบ้าง .. ไปตามกาลเวลา)
ถือว่า บอกเคล็ดลับให้สำหรับคนไม่รู้ไปเลยก็แล้วกันะคะ  อิอิ

อีกอย่างที่แอบเปิดหน้าต่างเงยหน้ามองมา.. ก็ท้องฟ้าอีกแล้ว

แต่วันนี้อาจจะมุมแปลก ๆ หน่อย

คือ ฟ้าตอนเก้าโมง เมฆไม่มีแล้วล่ะ ฟ้าใส ๆ กับแนวยอดไม้แค่นั้น

นอนดีนะ หลับสนิท ตื่นตามเวลาปลุก
เก่งขึ้นทุกวันนะฉัน ต่อไปนี้ก็ตื่นได้ตามปกตินี่ล่ะ

แต่รีบลงมา นั่นก็บ่ายสองกว่าแล้ว
มาทำอะไรอยู่หว่า .. อ่อ ทำเวิร์ดเพลงอาทิตย์นี้
กับต้มข้าวให้น้อง  กว่าจะได้ป้อนก็เกือบสี่โมงเย็น
(ทำเร็วนะ .. เร็วไป๊  ฮ่า ๆๆ)
น้องกินได้สักพัก ฉันว่าจะมานั่งวาดรูประหว่างรอ
ห้านาที จะแปรงฟันน้อง ไม่ทันไร ไฟก็ดับ  ..

ดับกันอยู่พักใหญ่เลยล่ะ

เดินหาเทียน เจอซะรอบบ้าน ตั้งไว้หลายจุดมาก
แต่ .. ไม่มีไฟแช็ค แล้วจะเอาอะไรมาจุดล่ะน๊อ
ต้องไปข้างหลังบ้าน ส่องไฟฉายไล่พี่ตุ๊กน้องตั๊กข้างหลังบ้านก่อน
คือ .. เวลาน่ะยังไม่ค่ำหรอก แต่บ้านฉันเป็นชั้นล่างสุด
ทิศที่มีหน้าต่าง ก็ติดกำแพงบ้านชาวบ้าน ,มีหลังคากันสาดอันใหญ่
ทำให้บ้านมืด .. ถ้าไม่เปิดไฟ บ้านนี้จะมองอะไรแทบไม่เห็น

ก็ได้ไฟแช็คมา จุดเทียนไว้ แล้วนึกถึงเทียนที่นนท์ให้
งั้นเอามาเล่นซะหน่อย ..
แต่ดันบื้อ ที่นึกอยากดมกลิ่นหอมของเทียน ดันก้มลงไปดม
(ตอนที่จุดไฟติดไปแล้ว) เปลวไฟก็เลยมากินขนจมูกไปนิด
เล่นซะแสบน้ำหูน้ำตาไหลเลย (เลอะเทอะนะ .. เหอ ๆ สติน่ะ)

พูดถึงการมีเทียนแต่ไม่มีไฟแช็ค
ทำให้คิดถึงตัวเอง  ชีวิตที่มีความเข้าใจในเรื่องราวต่าง ๆดี
แต่ไม่มีไฟของพระเจ้า ไม่ได้ติดสนิทพระเจ้า เลยไม่สามารถหยิบสิ่งที่มีมาใช้ได้
เรียกว่า ไม่สามารถทำให้เกิดประสบการณ์และแบ่งปันมันต่อไปยังคนอื่น ได้จริง ๆ
สิ่งที่เฝ้าเสียดายอยู่ตอนนี้อาจจะมีเรื่องนี้เป็นส่วนสำคัญ
แม้ปากจะพร่ำบอก
แต่การกระทำและชีวิตไม่สะท้อนแง่มุมที่งดงาม
มันก็น่าเสียดายเวลาที่ผ่านไป ..  ไร้ค่าเหลือเกิน

ในความเงียบและมืดสนิท ฉันนั่งดราฟท์ภาพให้ป้า

 เพราะเป็นวันเกิดท่าน
จริง ๆ ปีก่อนทำของขวัญให้ด้วย แต่ปีนี้เฟอะฟะมาก
อะไรที่คิดจะทำวนอยู่แต่ในหัว
ไม่ออกมาเป็นผลงาน .. จะหยิบได้มีแต่รองเท้าเด็กกับผ้าอ้อมเด็ก
เห็นทีจะไม่เหมาะ  อีกอย่าง ของที่อยากได้กันฉันก็ยังหาไม่ได้
จะส่งของไปให้รกบ้านอย่างอื่น
เดี๋ยวจะเดือดร้อนให้ต้องหาทางปล่อยต่อให้ลำบากกันอีก
ภาพยังไม่ละเอียด เพราะกลัวคอมพ์จะดับไปซะก่อน
 เล่นใช้ไปเกือบหมดเลย
(ก็ไฟดับพักใหญ่นี่นา แถมก่อนหน้านั้นไปนั่งพัดให้น้องอยู่จนจะง่วง
เลยหยุดมาดราฟท์)

สำหรับความเงียบและเย็นชาที่มอบให้วันนี้ ก็จะขอรับไว้เป็นครั้งสุดท้าย
ดีใจที่ได้ดูเรื่อง สุดเขตฯ เพราะทุกครั้งที่สุดเขตผิดหวัง เค้าจะ “ยิ้ม” รับ
(อันที่จริงเค้านับ ๓ นะ  แต่เราจะนับมันซะทุกรอบก็คงจะยิ่งดี)
เพราะงี้  วันนี้ฉันถึง “ยิ้ม” แม้ว่า จะต้องเจอกับเรื่องแบบนี้อีก
แค่ยิ้ม แต่พอแล้ว  พอเห๊อะ เหนื่อยเห๊อะ  ปล่อยเถอะ

เกือบลืม ๆ เกือบดึกไปงานกระบี่เบิกฟ้าอันดามันมา
คิดว่าจะมีของขาย ที่ไหนได้ งานนิทรรศการบนถนนนี่แหละ
ก็คงสนุกดีนะ หากชอบไปดูงานนิทรรศการอ่ะ เค้าจัดสวยดี

แต่ฉันกับแม่ ไปเพราะอยากซื้อของ ดันไม่มีซะนี่
อันที่จริงก็คงมี แต่เป็นพวกของกิน ..
กะว่า คนมาเดินดูงานแล้วจะหิวเหรอ ..
มีบางคนกินข้าวมาจากบ้านแล้วอ่า เลยไม่ได้เสียตังค์เลย

แต่เอ๊ะ .. เสียนี่ ถั่วต้ม ถุงนึงน่ะ