ขอเย็บปลอกหมอนต่อก่อน เดี๋ยวเสร็จแล้วจะมาเล่า
...
ยังไม่เสร็จหรอก ตีห้าล่ะ ความคิดมันฟุ้งกระจาย
มีถ้อยคำมากมายที่อยากจะพูดอยู่ในหัว..
วันนี้ฉันปรับลูกค้าที่มาจองห้องแต่เปลี่ยนใจไม่เอาไปคนนึง
เหมือนได้เงินเปล่ามา 500 แต่สูญเงินที่ควรจะได้ 5,000
ซึ่งจริงๆ จะเรียกว่าเงินเปล่าก็ไม่ได้ ถึงเค้าจะไม่ได้ใช้ห้อง แต่เค้าจองไว้
ระบุว่าจะย้ายเข้ามา แต่เปลี่ยนใจ ห้องถูกจองไว้ เป็นสิทธิ์ของเค้า
เป็นลูกค้าคนแรกที่เจาะจงจองในรอบอาทิตย์ ส่วนใหญ่จะโทรสอบถาม
เข้ามาดู แต่ยังไม่ตัดสินใจ .. นั่นเป็นเหตุผลที่เราต้องเร่งทำห้องที่เสร็จเร็วให้ขายต่อได้
ตั้งช่วงเย็น ฉันก็เลยนั่งเย็บแต่ปลอกหมอน
แม่จะตัดผ้าไว้ให้ แล้วก็ให้ฉันเย็บด้านข้าง พอแม่ใส่หมอนแล้วก็จะเย็บปิดด้านบนเอง
ปกติเราจะเย็บต่อกันไม่ค่อยได้ เพราะแม่ถนัดซ้าย ฉันถนัดขวา
แต่คราวนี้ เป็นตะเข็บด้านใน แม่บอกว่าไม่เป็นไร ยังไงก็ต้องกลับออกมาอยู่ดี แถมเย็บปิดตาย
ซึ่งฟังดูก็โอเค ฉันไม่ได้มีปัญหาอะไร แต่อยากจะช่วยเย็บด้านข้างเองให้หมดจะดีกว่า
ดังนั้น ช่วงค่ำที่เค้าซ้อมนมัสการกับประชุมอธิษฐานกัน ฉันเย็บเอง
เสร็จไปสองชิ้นแล้ว พอเริ่มชิ้นที่ 3 เริ่มมั่นใจว่าเย็บตรง ความคิดที่ว่าจะเย็บไปตามลายผ้า
ซึ่งเป็นตารางๆ เย็บไม่ยากด้วย ก็เลยเย็บไปเรื่อยๆ
พอไปถึงตรงกลาง ก็เริ่มมองเห็นแล้วว่ามันเบี้ยว แต่ยังคิดว่า ก็เราเย็บตามลายผ้าแล้วไง
ผ้าก็ทบกันตรงดีนะ ปลายข้างนึงกับปลายอีกข้างก็ตรงกัน
แล้วฉันก็รั้นเย็บไปจนสุด พอเอามาดูชัดๆกับตา ..
ฉันพบว่า ด้านถูก(ด้นถอยหลัง) เป็นลายผ้าเบี้ยว ไม่สิ ไม่ใช่ลายเบี้ยว แต่ถ้าจะเย็บให้ตรง ถูก และคุ้ม
ต้องพลิกกลับไปดูจากอีกฝั่ง ต้องให้อีกฝั่งเป็นด้านถูก ผลคือ ฉันต้องนั่งเลาะแล้วเย็บใหม่
เสียเวลา แต่จำเป็นต้องทำ
นี่ถ้าฉันไม่เชื่อความคิดตัวเอง แล้วพลิกกลับไปดูอีกด้านบ้าง มันก็จะไม่เสียเวลาหรอกนะ
...
เรื่องเย็บผ้า เลาะผ้า ทำให้ฉันคิดถึงการตัดสินใจอะไรๆ เมื่อวันก่อน
ในบางความสัมพันธ์ ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้ว่ามันเบี้ยวบิดผิดรูปแบบ
แต่ฉันก็ยังรั้นจะดำเนินมันไป พยายามจะเชื่อความคิดและเหตุผลจอมปลอมที่สร้างขึ้นมาให้ตัวเอง
ด้านหนึ่งมีเป้าหมายที่ดี แต่อีกมุมเพื่อความรู้สึกของตัวเอง
คือ ความรู้สึก อยากจะได้รับความห่วงใย คิดถึง ใส่ใจ
บ่อยครั้งที่ชื่นชอบของขวัญ ของกำนัล
แต่ความจริงก็คือ ทุกก้าวเราต้องอยู่ในแสงสว่าง ไม่ควรปล่อยให้เส้นทางชีวิตมันหลบเข้าไปในมุมมืด
ยิ่งนาน มันก็ยิ่งหลุดออกจากเส้นทางที่ควรจะเดินไปจริงๆ
การจ่ายราคา คือการลงทุน จุดประสงค์คือต้องการกลับซึ่งสิ่งหนึ่งสิ่งใด
หยุดที่คิดว่าใครผิดหรือถูก แต่ถ้าเรายังจะรั้นเย็บเบี้ยวๆไปเรื่อยๆ .. อย่างไรก็ต้องเลาะทิ้งในที่สุด
สู้หยุดตอนนี้ เลาะจากจุดที่ผิดพลาดแต่ยังไม่ไปจนถึงปลายทาง
อย่างน้อยการพยายามจะแก้ไขก็ไม่เสียเวลามากนัก
สิ่งหนึ่งที่ฉันรู้ บางเรื่องฉันพูดกับใครไม่ได้เลย แต่ฉันพูดกับเพื่อนผู้ประเสริฐของฉันได้
และคำตอบที่ทำให้จิตใจฉันมีสันติสุขขึ้นในระดับหนึ่งก็คือ
ถ้ารักและหวังดี ควรจะให้เรื่องเบี้ยวๆ ตรงไปตรงมาขึ้นได้ด้วยความจริง
ปล. ถ้าคุณเคยคุ้นเคยกับอะไรซ้ำๆเดิมๆ 45 วันขึ้นไป พอคุณต้องหยุดมัน
คุณจะรับรู้ได้เลยว่า .. คุณกำลัง "ขาด" อะไรไปสักอย่าง
แต่เพราะฉันไม่มีสติปัญญามากมายนัก การขาดไป ก็ดีเสียกว่าต้องสูญสิ้นสิ่งที่มีค่าที่สุดไป
