หกโมงครึ่งแล้ว ใกล้เวลานอน แถมยังต้องทำอะไรตั้งหลายอย่าง
แต่..เขียนไว้สักหน่อยก็ไม่เป็นไรมั๊ง
ระหว่างรออาหารที่อุ่น
...
...
ฉันใช้เวลากับการเขียนไดอารี่ออนไลน์มาหลายต่อหลายปี
ช่วงแรกที่เริ่มบันทึกไดอารี่ออนไลน์ ฉันมักหมดเรื่องราวไปกับเรื่องของความรู้สึก
จินตนาการ และอารมณ์ .. สิ่งที่จับต้องแทบไม่ได้
ในเวลานั้น ฉันแอบมองคนที่เขียนไดอารี่แบบ "บันทึกประจำวัน"
อย่างทึ่ง ๆ ชอบนะ เวลาที่ได้อ่านเรื่องพร้อมภาพประกอบ
วันนี้ไปทานข้าวกับเพื่อน ไปดูหนังกับแฟน ไปเที่ยวโน่นเที่ยวนี่
หรือแม้แต่อยู่บ้าน ทำอะไรก็มีภาพ
ฉันนึกอยากได้กล้องมาตลอด จะว่าไป เรื่องนี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของเหตุผลด้วย
แล้วพอฉันมีกล้องจริงๆ แล้วพอฉันมีไดอารี่จริงๆ
พื้นที่ที่เขียนเรื่องอะไรก็ได้ ..
เรื่องของความรู้สึก อารมณ์และจินตนาการเริ่มค่อยๆลดลง
ยังมีอยู่มั๊ย..ก็มีนะ แต่ไม่มาก เท่ากับความเป็นจริง
มันเริ่มเป็นบันทึกประจำวันมากขึ้น
อารมณ์ความรู้สึกก็กลายเป็นเรื่องราวที่เป็นอยู่ เจออยู่ และพบอยู่ในแต่ละวัน
และเพราะชีวิตมันมีอะไรเยอะแยะ ในความไม่มากไม่มาย
หลายวัน มักเป็นอะไรที่ เคยชิน ไม่มีอะไรแปลกใหม่
แต่ความจริงก็คือ ..ทุกวัน มันไม่เคยเหมือนเดิม
มันมีอะไรแตกต่างและเปลี่ยนแปลง มีเรื่องนั้นเรื่องนี้ผ่านเข้ามาเสมอ
ฉันเริ่มมีมุมมองใหม่ๆว่า
ถ้าการเล่าเรื่องต้องมีภาพประกอบเสมอ
แต่ภาพที่เรามีมันสื่อสารได้น้อยกว่าตัวหนังสือ
ฉันก็ขอมีแค่เพียงตัวหนังสือ.. ก็พอ
......
ช่วงนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยล้ามาก อากาศมันร้อนจัดด้วย
ส่วนปัญหาสารพัน ..ฉันคิดว่า ใครๆก็เจอ
แต่บางครั้ง มันอดหงุดหงิดไม่ได้ว่า
เรื่องหลายเรื่อง เราไม่ใช่คนก่อ แต่ต้องมาพบเจอ
แต่นั่นล่ะ.. ปัญหาก็มีอยู่แค่สองแบบใหญ่ๆ
คือ เราก่อ หรือ คนอื่นก่อ
ปล. เช้ามืดอากาศสบาย ๆ เย็นดี
ฉันไปยืนตากผ้าที่สนามหลังบ้าน เงยหน้ามองเห็นดวงจันทร์ค้างฟ้า
เวลาหกโมงกว่า แต่จันทร์ยังแจ่มบนท้องฟ้าสีน้ำเงินเข้ม
ถ้าอากาศแบบนี้จะไหลผ่านเข้ามาในห้องนอนของน้องได้บ้างก็ดีสินะ
