เอาลงคอมพ์แล้วก็ทยอยอัพลงเฟซบุค
หลายอัลบั้ม หลายเพจด้วยแหละ
ยังไงก็ใส่หลักๆไปแล้ว
เหลือแบบค่อยตามไปอัพเดตทีหลังล่ะกัน
...
คืนวันเสาร์ได้งีบไปช่วงกลางดึกสักพัก
ไม่รู้ว่าถึงชั่วโมงไหม แต่ก็ยังโอเค
ตื่นเพราะแม่รีดผ้า
แม่รีดผ้าเสร็จก็นวดขาให้แม่
แล้วไปอาบน้ำ กะว่าจะงีบอีกสักชั่วโมง
แต่ว่ามันก็จะตีห้าแล้ว เลยไปช่วยแม่ทำกับข้าว
ก่อนไปซัดมาม่าต้มไปซอง กาแฟอีกแก้ว
ไปหั่นมะพร้าวสามลูก ไม่ได้ทำคนเดียวหรอก
ช่วยกันหั่นกับแม่ แต่ถึงงั้นก็ยังใช้เวลาเป็นชั่วโมง
แต่ก็คุ้มค่าที่ได้ลงมือทำ เพราะแกงกะหรี่ไก่อร่อยมากๆ
แหมๆ ตอนฉันช่วยทำก็ยังแซวแม่ตลอด
ว่าจะอร่อยไหม ..สงสารเหยื่อทดลองอาหารของแม่จริงๆ ฮ่าๆๆ
ผลคือ อร่อยมากๆ ได้กินกันเกือบคนละสองมื้อด้วย
เพราะตอนบ่ายเค้าช่วยกันทำชุดเกราะนักรบสำหรับค่ายเดือนตุลา
...
วันนี้สอนเด็กเรื่องการขอบคุณพระเจ้าทุกเวลา
ก็เลยให้ทำกิจกรรมประดิษฐ์ปากที่อ้าแล้วขอบคุณเสมอ
ทำจากไม้หนีบผ้า งานค้างตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแต่ไม่ได้สอนนั่นแหละ
เค้าก็ทำกันเพลินไปนะ ...
แต่พอพูดคุยซักถามเรื่องเพื่อนฝูง
กลับได้ยินข้อเท็จจริงที่คนถามยังสะท้อนใจ
ถามเขาว่า มีเพื่อนสนิทที่เราไว้ใจมากๆไหม?
เค้าตอบว่า "มันมาสนิทกันเป็นบางวัน"
คือเค้าจะบอกว่า ความเป็นเพื่อนแท้มันไม่มีจริงๆอะไรแบบนี้
เพราะเดี๋ยวก็แกล้ง รังแก หาเรื่อง มาดีบางเวลา
จริงๆฉันแทบจำความทรงจำของตัวเองไม่ค่อยได้
แต่ก็ยังรู้สึกว่า ทุกโรงเรียนที่ฉันย้ายไปเรียน
อย่างน้อยก็ต้องมีเพื่อนสักคนสองคนที่จะรู้สึกสนิทด้วย
เอ.. หรือเรามันจะออกแนวไปแกล้งเค้านะ เลยไม่คิดแบบเจ้าเอส
...
วันนี้เก็บรูปโยเอลกับโนอาห์ได้อื้อซ่า
แต่ยังอัพไม่หมด ก็ทั้งคู่นั่นแหละ
กับโยเอลเล่นกันนิดหน่อย เค้าชอบเล่นแมนๆ
เริ่มเข้าโรงเรียน(เนอรสเซอรี่) ซ่าๆ ยิงปืน แปลงร่างอะไรแบบนี้
ส่วนโนอาห์ยังเบบี้ เลยเน้นอุ้มพาไปตรงนั้นตรงนี้
แต่ที่แน่ๆ ทั้งคู่เล่นด้วยกันทีไร มีต้องแย่งของเล่นกัน ฮ่าๆ
ส่วนใหญ่ของเล่นรุ่นพี่ รุ่นน้องก็ปลื้มด้วยเลยขอเล่นหน่อย
เจ้าพี่พอมาเห็นคนเล่นของตัวเองก็เกิดอาการอยากได้คืน
แต่แม่ว่า ได้ยินเค้าคุยกันภาษาเด็กด้วยนะ น่ารักดี
ก็ดีอ่ะ เลิกใช้กำลัง มาสนทนากันดีกว่า
...
ตอนบ่ายเค้าทำชุดเกราะกัน กว่าจะเลิกก็ค่ำเลย
กินข้าวเย็นอีกมื้อแล้วแยกย้ายกันกลับบ้าน
ตอนแรกว่าจะขับมอไซด์ไปถนนคนเดินกับคุณนก
มันเป็นอารมณ์ที่ว่า .. อุดอู้ในบ้านทั้งอาทิตย์
เลยอยากไปเที่ยว ได้ไปซื้อแหวนกลับมาใส่เล่นสักวงสองวงก็ยังดี
แล้วก็เลยได้มาอีกประมาณนี้..แหละ
แหวนแมวเคยอยากได้มากตอนไปเดินงานแนวโอทอป
แต่แม่เบรคไว้ เดินกลับมาอีกทีมีคนซื้อไปล่ะ
(แล้วคนนั้นก็เอามาขายต่อที่ร้านที่ไปซื้อวันนี้ ก๊าก...)
กลับมาบ้านยังมาถามแม่(ซึ่งตอนที่ฉันไปแม่นอนหลับอยู่)
ว่า .. ให้ทายว่า วันนี้ไปหาซื้ออะไรที่ถนคนเดิน
คุณนายตอบมา "น้ำหอม? ...ของเล่น?.."
แต่ไม่คิดถึงแหวนเลย คิดว่าฉันเบื่อไปแล้ว -.-
อ่อๆ ได้ของฝากจากนนท์อีกแล้วล่ะ
เป็นเซตของเล่นจิ๋วๆ เค้าบอกว่าซื้อมาเป็นร้านซุปเปอร์ของตุ๊กตา
เลยแบ่งสินค้าจิ๋วๆบางอันมาฝากครูด้วย .. ใจดีจัง
แต่ครูก็ยังติดทำเฮดแบนด์จากเศษผ้าให้เค้าอีกอื้อเลย เหอๆ
...
ก่อนจบ ไหนๆก็ยาวแล้วเนอะ
กลางดึกนั่งทานข้าวแล้วเปิดทีวีดูไปด้วย
เจอรายการหนึ่งที่เค้าสัมภาษณ์นักธุรกิจที่เคยผ่านการล้มครืนไปกับเศรษฐกิจฟองสบู่แตก
ฟังที่เค้าพูดเหมือนวิเคราะห์ถึงอนาคตของเศรษฐกิจไทยในอีกไม่ช้านาน
ว่า ถ้าประชาชนยังดีแต่แบมือขอรัฐอยู่แบบนี้ ไม่ได้คิดถึงความยั่งยืนยาวนานจริงๆ
เหมือน ปลูกข้าวเอามาจำนำ (เค้าต้องเน้นขายใช่ป่ะ?)
แล้วถ้ารัฐมีปัญหา .. คนที่เอาแต่ขอและรับจากรัฐจะเป็นยังไงต่อ?
ฟังแบบคนไม่เข้าใจเรื่องเศรษฐศาสตร์อะไรหรอก
แต่ทำให้คิดว่า เราต้องมองรอบด้าน
บางครั้งการได้มาซึ่งเงินทุนนั้นไม่ยาก แต่ถ้าคิดว่าก็ทำไปเพราะมีทุน
แต่ไม่เรียนรู้ที่จะสร้างความยั่งยืนเอง
หวังแต่ถ้าขาดต้องให้ฉันนะ ถ้าฉันแลเจ๊งต้องประกันฉันนะ
ที่คิด ไม่ได้คิดตำหนิใคร ไม่ด่าไม่ว่าใคร เพราะไม่ใช่สิทธิ์ของฉัน
แต่กำลังคิดถึงตัวเอง ...............ซึ่งไม่ต้องการเป็นคนแบบนั้น
ฉันอยากจับปลาเป็น เพาะลูกปลาเอง เลี้ยงจนโตเอง จับขายเองได้
ไม่ใช่ดีแต่ไปขอปลามาขาย ไม่ก็ขอลูกปลาเค้ามาเลี้ยงต่อ
(อันหลังอาจเป็นเพราะเรายังรู้น้อย การได้รับความช่วยเหลือก็เป็นสิ่งที่ดี)
เอ่อ.. ฉันไม่ได้อยากเลี้ยงปลาจริงๆนะ แค่เปรียบเทียบ
