แต่นี่ก็ยังดีนะ ได้กลับไปนอนที่ห้อง
นอนอืดหลายชั่วโมงอยู่หรอก..
คืนนี้เลยมีพลังงานอยู่ได้จนเช้ามืดเนี่ย..
...
เอาล่ะ จากตีสี่ ไปอาบน้ำ กลับมาถ่ายรูป อัพลงคอมพ์
นั่งตัดกระดาษไว้ทำซากุระ
จนนี่ ..หกครึ่ง นั่งหลับหน้าคอมพ์อีกแล้ว ..
เล่าๆไดอารี่ก่อนเนอะ
...
วันนี้ตกลงกับแม่ว่าจะไปหาดูเสื้อผ้าที่โลตัส
ก็เคยได้จากที่นั่นบ่อยๆ เนื่องจากประสบการณ์ที่ไปหาที่ตลาดมือสองเมื่อวาน
มันไม่ค่อยโอเคนัก ... ว่าไป ตั้งแต่ไปซื้อมา พวกที่ใช้งานได้จริงๆ
จะเป็นระดับ เจ็ดสิบขึ้น แล้วที่ใส่แล้วดูดี ก็ไปเลือกกับแม่ทั้งนั้น
ที่เลือกเอง จะอยู่ในหมวด "ซื้อมาตัด" กับ "ใส่ไปวันๆ รอแปลงเป็นผ้าขี้ริ้ว"
จากที่ว่าจะไปกันทั้งบ้าน พ่อไม่อยากไปด้วย(เค้าว่า เลือกกันนาน)
ซื้อเสื้ออ่าพ่อ แล้วตัวก็กลมขนาดนี้ ไม่ลอง ไม่เลือก ก็อย่าไปซื้อเล้ย
เพราะงี้เลยขี่มอไซด์ไปกับแม่สองคน
ไปถึงก็เลือกๆ เอามาลอง ๆๆ
ฉันชอบเสื้อตัวแรกที่ลองมากเลย เนื้อผ้าก็โอเค ใส่สบาย
แต่สุดท้ายก็เลือกตัวสีม่วงกลับมา แม่ว่ามันโอเคที่สุด
ซึ่งก็จริง ช่วงแขนก็ใส่ได้สบายด้วย
แต่ก็ชอบตัวสุดท้ายที่ลองด้วยเหมือนกัน สีเรียบเก๋ดี ..
เคยคิดว่าชอบสีขาว แต่งาช้างก็สวยดี
แต่ไม่ได้ซื้อมาหรอก .. แขนมันแปลกไปในสายตาแม่ ฮ่าๆ
ได้รองเท้ามาแทน คู่สีน้ำเงินที่ใส่ไปมันบีบเท้าเอาอยากเดินเท้าเปล่ากลับแล้ว
แม่เห็นว่าคู่นี้...
ก็โอเค ใส่แล้วก็เข้ากันกับเสื้อ ที่ซื้อมา
ฉันว่าแม่พูดถูกนะ ที่ว่า ..
"เสื้อผ้าดูดีแล้ว รองเท้าต้องเสริมด้วย ถ้าใส่แตะนี่จบเลย"
...
กลับมาบ้านก็มาเข้าประชุมแคร์
เจอพี่แอน อ่อ..ลืมเล่า เมื่อวานพี่เค้าไปเจออุบัติเหตุมา
ตอนขี่มอไซด์กลับจากที่ทำงาน ตัวต่อมันบินเข้าไปต่อยที่หน้าแก
ผลคือ แพ้จนหน้าเห่อบวมตุ่ย ต้องเข้าห้องฉุกเฉิน แต่หมอก็ฉีดยา ให้ยามากินมาทา
วันนี้ที่เจอแกก็ไม่เห็นร่องรอยแล้วนะ (อาการที่ว่า เจ้าตัวเล่า ฉันไม่เห็น)
ก็นะ เห็นแก่บ่นๆๆๆ จังว่างานเยอะ แล้ววันจันทร์ก็จะแต่งงานแล้ว
เราก็นะ เห็นแล้วอดไม่ได้ ไม่ได้อยากจะอวดความดี หรือโชว์ว่ามีน้ำใจไรนัก
คงเป็นอาการเซ็งๆ ด้วย เพราะแกชอบพูดว่า "ไม่มีใครช่วย"
ก็เลยถามหาสูจิบัตร ที่อาทิตย์ก่อนแกพยายามจะมาให้ฉันทำ แต่แม่ปฏิเสธ
เพราะช่วงนั้น อย่าว่าแต่เวลาจะทำอะไรให้ใครเลย เวลานอนยังแทบไม่มี
ผ่านมาเป็นอาทิตย์ๆ ก็ยังทำไม่เสร็จ .... พิลึกจัง
ก็เลยเสนอตัวช่วยทำซะเลย
แล้วระหว่างที่สอนเด็กๆ ให้คัดข้อพระคัมภีร์ ประกอบรูปภาพ
ก็นั่งทำไปพลางๆ หอบโอเชี่ยนไปนั่งทำให้ ..
คือ มันไม่ได้ยากอะไร แต่งรูปหน่อย เปลี่ยนข้อความอีกนิด
เพราะเค้ามีต้นแบบมาให้แล้ว อีกอย่างก็เปลี่ยนสีพื้นหลัง
ก็น่าจะออกมาดูสดใสดีนะ.. ฉันคิดงั้นอ่ะ
เสร็จแล้วก็ใส่แฟลชไดรฟ์ให้เจ้าสาวเค้าเลย
อ่อๆที่ต้องได้มาเจอแล้วคุยกันนี่ ก็เพราะฉันไปหาเพลงสำหรับเจ้าสาว
มาให้เค้าไปฝึกเดิน ให้เข้ากับจังหวะเพลง
ว่าไป งานนี้จะได้ซ้อมรึเปล่าก็ไม่รู้
เพราะพอฉันถามว่าจะซ้อมไหม แกก็โยนไปวันเสาร์.. แต่งวันจันทร์กะซ้อมวันเสาร์
อย่าว่าไรเลย วันอาทิตย์ที่ผ่านมา พอแม่แนะนำให้แกมาซ้อมวันพุธแกก็ตกลง
ให้มันได้งี้สิคนเรา .... คล้ายปัดให้พ้นหน้าไปวันๆ
เพราะแบบนี้ ฉันเลยพูดใส่ไป
"แล้วแต่พี่นะ หนูหาเพลงมาให้พี่แล้ว ให้พี่ฝึก พี่ไม่ทำก็แล้วแต่ งานแต่งพี่นะ ไม่ใช่งานแต่งหนู"
เจอประโยคนี้เข้าไป แกวิ่งแจ้นไปเอาโน๊ตบุคมารับเพลงทันทีอ่ะ -.-
ปล.คืนนี้รู้สึกว่าไม่ได้ปกป้องเจ้านนเลย ..ตอนเปิดเพลงให้นนลองเดิน
(เค้าเป็นเด็กถือแหวน) คิมก็มาทำท่าควงนนแบบเจ้าบ่าวเจ้าสาว
แล้วชีก็คงเกิดอาการเขิน ไม่ก็หมั่นเขี้ยวอะไรสักอย่าง เลยฟาดหลังนนไปพลั่ก..
นนหยุดเดิน เอาของมาวางบนโต๊ะ กลั้นน้ำตาสุดๆ
ฉันได้แต่มองอย่างตกใจ แต่ไม่ได้ทำอะไรที่เป็นการปกป้องเค้าเลย...
วันนี้ฉันตั้งใจจะต้องพูดกับคนก่อเรื่องให้ได้ ไม่ได้ต่อว่า แต่ตักเตือน
ไม่อย่างนั้น ฉันก็คงไม่มีหน้าทำหน้าที่ครู หรือสบายใจปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปได้แน่ๆ
