จริงๆวันนี้ฉันคิดว่า อาจจะไม่อัพบล๊อก
อืม...มันมีอะไรในหัวเยอะไป..เยอะไปก็เขียนไม่ออกนะ
แต่.. มีเรื่องหนึ่งที่ทำให้ฉันคิดแง่บวก
หลายเดือนก่อน น้าเอาเสื้อผ้ามือสองของน้องคนเล็กมาฝากให้ท่านน้อง
หลายตัวยังดีอยู่และใส่ได้ดูดี (หล่อเลยเชียวล่ะ)
แต่บางตัวก็มีตำหนิจนดูเหมือนเป็นผ้าขี้ริ้วเสียมากกว่า
และวันก่อน พ่อก็หยิบเสื้อสีฟ้าหม่นๆตัวนึงมาให้น้องใส่
อาจเพราะสีฟ้าที่หม่นของเสื้อตัวนั้น อีกทั้งสีสกรีนสีส้ม
เลยทำให้พ่อไม่ทันสังเกตเห็นว่า เสื้อตัวนั้นมีคราบเลอะอยู่
คงเป็นคราบพวกเครื่องดื่มอะไรสักอย่าง.. หรืออาจจะไม่ใช่ก็ได้
แต่ที่แน่ๆ มันดูเก่าคร่ำคร่าทันทีที่ฉันเห็นมันอย่างชัดเจนบนตัวน้อง
คำพูดแรกที่ออกจากปากของฉัน " เก่าขนาดนี้ ส่งไปทำผ้าขี้ริ้วเถอะ"
แล้ววันนี้ มันก็กลายเป็นผ้าขี้ริ้วอย่างดีให้ฉันได้ใช้ปัดเช็ดถูใต้ชั้นใหญ่
ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ใครให้เสื้อ หรือเสื้อมีสภาพเป็นอย่างไร
แต่อยู่ที่ เราได้ใช้ประโยชน์อะไรจากเสื้อตัวนั้น
มันคงไม่มีค่าถ้ามองว่า มันโทรมเกินจะใส่
แต่มันมีค่ามาก เมื่อเราใช้มันให้เหมาะกับสภาพของมัน
แสบจมูกเพราะฝุ่นใต้ชั้น
นับแต่นี้ไป จะต้องหมั่นทำความสะอาดตรงนั้นบ่อยๆแล้ว
ปล่อยทิ้งไว้หลายเดือน ทำทีแทบสำลักกองฝุ่น
