วันก่อนที่คุยกับพี่อ้วน ฟังๆดูแล้ว พี่สาวพี่อ้วนเน้นทำพวกตุ๊กตาสัตว์
แต่ยังไงก็ยังต้องการให้เราทำอะไรหลากหลายลองส่งไปขายอีก
แต่อะไรล่ะ ..ที่มันจะคุ้มทุนสำหรับคนส่งทางไกลด้วย
พวกแหวนนี่ตัดไปได้เลย
เหมือนกับว่า ถ้าทำของขายชิ้นละ 19 จะเวิรคที่สุด
ก็แล้วนอกจากเพนกวินกับเชอร์รี่ จะมีอะไรอีกดีนะ..
...
........
นั่งดูทั้งหนังสือของจีน ของญี่ปุ่น
สรุปได้ว่า ของญี่ปุ่นสวยกว่า ใช้วัสดุสวยงามกว่า
การทำแพทเทิร์นก็อ่านง่ายกว่า
ของจีนนี่นะ งมสักพักล่ะ ถ้ายิ่งไม่เคยหัด
แล้วอ่านออก ..โอ้ว หลังจากนั้นอะไรๆก็ชิลสำหรับท่านแน่นอน
(แต่ไม่ใช่สำหรับฉัน เพราะบ่อยมากที่งงกับอะไรที่ง่ายๆ)
วันนี้ปริ้นไปสามแบบ แต่ลองทำอันเดียว
ได้หัวใจที่ทำง่ายๆอันนึง ง่ายกว่ารุ่นที่นั่งทำตามสอนในพันทิพย์ซะอีก
แต่เพราะความง่ายนี่ล่ะ .. มันคงเอาไปปล่อยในราคานั้นได้
ถ้าให้เอารุ่นหัวใจป่องๆไปขาย 19 ฉันคงจะอกแตกตายก่อน 555
เพราะเปลืองลูกปัด ใช้เวลาเยอะเกินไป
...........
รู้มั๊ย พอเราเว้นการคิดถึงความสุขใจที่เห็นพบเจอแต่ละวัน
บางทีมันทำให้เราลืมไปเลยนะ ว่าแต่ละวันผ่านไปเจออะไรดีๆบ้าง
อะไรที่ดี ที่ไม่ใช่แค่ทำให้เรามีความสุข แต่อาจทำให้คนอื่นมีความสุข
อาจเพราะว่า ฉันรู้สึกว่า บางทีเราก็ไม่สามารถทำอะไรได้อย่างใจหวังได้หมด
วันที่แตงมา ก็นัดกันว่า วันรุ่งขึ้น ถ้าเค้าไปจัดการธุระเสร็จแล้ว
จะออกไปกินข้าวด้วยกันมั่งอะไรมั่ง เพราะนานมากกว่าเพื่อนจะมีโอกาสมา
แต่เวลามันก็ไม่ลงตัวเลย เวลาจะโทรหายังไม่มี
กว่าจะโทรไปอีกทีก็เค้าจะกลับบ้านแล้ว.. มันเหมือนฉันรักษาคำพูดไม่ได้
จนทำให้บางครั้งก็ไม่อยากจะรับปากอะไรใคร
เพราะการมีเวลาว่างของ ฉันมันอาจไม่เหมือนคนอื่น
เวลาที่จะออกไปไหนๆ จะใช้เวลายังไงก็ได้(ในช่วงที่ว่าง)
มันไม่เหมือนกันเลย เหนื่อยที่จะนั่งเถียงใครๆว่า ทุกคนก็มีเวลาเท่ากัน
24 ชั่วโมงเหมือนกันทั้งนั้น แล้วทำไมฉันจะยุ่งอยู่คนเดียว
เออนั่นสิ.. นั่นสิ ทำไมล่ะ ..ทำไม
ฉันไม่อยากจะถามหรือตอบในสิ่งที่รู้อยู่แล้ว
มันจะยิ่งทำให้ท้อใจ ถ้าเรามองว่างานที่เราทำมันไร้ค่า
เอาเป็นว่า ถ้าฉันมีสันติสุขกับงานของฉัน
และ "คนอื่น"ที่หาได้เข้าใจไม่ มากล่าววาจาอะไรที่ทำให้ไม่เข้าหู
ทำให้เรารู้สึกท้อใจในสิ่งที่ทำอยู่ ฉันก็จะแก้ปัญหาด้วยการไม่ฟัง
นั่นอาจเป็นสาเหตุที่ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยอยากจะสนทนาอะไรกับใคร
การบ่นไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น มันแค่เป็นการระบายอารมณ์ความรู้สึก
(นี่ขนาดไม่บ่น มันยังเขียนอะไรมาตั้งเกินครึ่ง)
...........
อืม ส่วนความชื่นใจ
คงเป็นเมื่อวาน ฉันขี่มอไซด์ไปส่งพี่แอนที่ท่ารถตู้
แต่รถตู้เต็มเลยต้องไปส่งที่ บขส. ซึ่งมันออกนอกเมืองไปเลย
อยู่แถวตลาดเก่าโน่น ท่าทางพี่แอนแกดูจะเกรงใจฉันมาก
ถามตลอดว่ารบกวนรึป่าว เหนื่อยมั๊ย อยากกินอะไรป่าว
แต่ฉันมีแผนว่าขากลับจะแวะตลาดอยู่แล้ว
เลยไม่อยากได้อะไรจากพี่เค้า
ตอนไปก็พยายามมองหาร้านขายปาท่องโก๋นะ
แต่มาเห็นตอนขากลับ แล้วก็เลยผ่านมาแล้ว
จริงๆมันวกกลับมาได้ แต่ทำไมฉันคิดหวังน้ำบ่อหน้าก็ไม่รู้สิ
เลยมาแวะตลาดสด จะไปหาหมูสับให้แม่ก็ไม่มี
เพราะว่าเป็นวันพระ หมูหายเกลี้ยงตลาด เลยได้น้ำเต้าหู้3ถุง
กะจะไปดูปาท่องโก๋ ในตลาดคนยืนรอคิวกันตรึม ..
ไม่ไหวล่ะ ขี้เกียจรอ ง่วงๆ แล้วก็หวังน้ำบ่อหน้าอีก
ผ่านหน้าโรงแรมที่เคยมีพ่อค้าปาท่องโก๋ขายอยู่ ..ก็ไม่มีอีก
จะเพราะสงกรานต์หยุดกันยาวเลยมั๊ง
เลยมาแวะที่7-11 จะไปซื้อขนมปังให้แม่
ที่ไหนได้ ขนมปังหมด ขนมปังปอนด์หมดทุกชนิด
-.- ไหนๆก็เข้ามาแล้ว จะต้องหาอะไรออกมามั่งล่ะ
แล้วก็ได้สาหร่ายเถ้าแก่น้อย 2ห่อ 20+5
ห่อ30น่าซื้อนะ แต่เอามาลองก่อน
กลายเป็นว่า ของกินที่ไม่ได้เข้ากันสักกะติ๊ด
คือน้ำเต้าหู้กับสาหร่ายทอด
กลับเป็นอะไรที่ง่ายๆ แต่เรียกรอยยิ้มของคนในบ้านได้
ของน้อยๆ เมื่อแบ่งปันกัน มันทำให้รู้สึกอบอุ่นมากกว่าการมีเหลือเฟือนะ..
อ่อ อีกเรื่องของเมื่อวาน(วันนี้นึกไม่ออก เอาของเมื่อวาน2เลยนะ)
คือ .. จับน้องไปเล่นสงกรานต์ได้แล้ว -0-
จับอาบน้ำกลางสนาม (เล่นสงกรานต์ตรงไหนเนี่ย 555)
หญ้าและต้นไม้ในสนามก็เลยได้พลอยสดชื่นไปด้วย
บอกกับน้องว่า .. ไว้ว่างๆ จะพาไปช่วยเหลือน้อง(หญ้า)ผู้หิวโหยใหม่นะ
:P
Ps*เหมือนพักนี้จะเป็นจิตๆหน่อยอ่ะ เพราะไม่ค่อยอยากสนทนากับผู้คนเลย
เหมือนกับกลัวคำพูด กลัวแง่ลบ เบื่อที่จะต้องฟังอะไรที่ทำให้เครียด
-*- อย่างกับอยู่คนเดียวแล้วมันจะดีอย่างนั้นล่ะ เหอๆ(มันไม่ใช่เล้ย)
