วันพรุ่งนี้ก็จะเป็นวันพิเศษวันหนึ่งของปีแล้ว
เพราะเป็นวันที่ วาเลนไทน์มาเจอกับตรุษจีน
แดงแจ่มกันถ้วนทั่วหน้า .. กุหลาบฟุ้งหวานแทบจะลอยในอากาศ
วันนี้ฉันก็มีเรื่องราวเล็กๆที่ยิ่งใหญ่มาเล่า..ล่ะ
เป็นเรื่องของข้อบัญญัติข้อใหญ่คือ "ความรัก"
และเป็นรักที่ไม่เห็นแก่ตัว
ข้อสำคัญที่สุดของพระบัญญัติ
10:25 ดูเถิด มีนักกฎหมายคนหนึ่งยืนขึ้นทดลองพระองค์ทูลถามว่า
"อาจารย์เจ้าข้า ข้าพเจ้าจะต้องทำประการใดเพื่อจะได้ชีวิตนิรันดร์เป็นมรดก"
10:26 พระองค์ตรัสตอบเขาว่า "ในพระราชบัญญัติมีคำเขียนว่าอย่างไร ท่านได้อ่านเข้าใจอย่างไร"
10:27 เขาทูลตอบว่า "จงรักองค์พระผู้เป็นเจ้าผู้เป็นพระเจ้าของเจ้า
ด้วยสุดจิตสุดใจของเจ้า ด้วยสุดกำลังและสิ้นสุดความคิดของเจ้า
และจงรักเพื่อนบ้านเหมือนรักตนเอง"
10:28 พระองค์จึงตรัสแก่เขาว่า "ท่านตอบถูกแล้ว จงกระทำอย่างนั้นแล้วท่านจะได้ชีวิต"
10:29 แต่คนนั้นปรารถนาจะแก้ตัวจึงทูลพระเยซูว่า "แล้วใครเป็นเพื่อนบ้านของข้าพเจ้า"
คำอุปมาเกี่ยวกับชาวสะมาเรียที่ดี
10:30 พระเยซูตรัสตอบว่า "มีชายคนหนึ่งลงไปจากกรุงเยรูซาเล็มจะไปยังเมืองเยรีโค
และเขาถูกพวกโจรปล้น โจรนั้นได้แย่งชิงเสื้อผ้าของเขา
และทุบตี แล้วก็ละทิ้งเขาไว้เกือบจะตายแล้ว
10:31 เผอิญปุโรหิตคนหนึ่งเดินลงไปทางนั้น เมื่อเห็นคนนั้นก็เดินเลยไปเสียอีกฟากหนึ่ง
10:32 คนหนึ่งในพวกเลวีก็ทำเหมือนกัน เมื่อมาถึงที่นั่นและเห็นแล้วก็เลยไปเสียอีกฟากหนึ่ง
10:33 แต่ชาวสะมาเรียคนหนึ่งเมื่อเดินมาถึงคนนั้น ครั้นเห็นแล้วก็มีใจเมตตา
10:34 เข้าไปหาเขาเอาผ้าพันบาดแผลให้ พลางเอาน้ำมันกับน้ำองุ่นเทใส่บาดแผลนั้น
แล้วให้เขาขึ้นขี่สัตว์ของตนเองพามาถึงโรงแรมแห่งหนึ่ง และรักษาพยาบาลเขาไว้
10:35 วันรุ่งขึ้นเมื่อจะไป เขาก็เอาเงินสองเดนาริอันมอบให้เจ้าของโรงแรม
บอกเขาว่า `จงรักษาเขาไว้เถิด และเงินที่จะเสียเกินนี้ เมื่อกลับมาฉันจะใช้ให้'
10:36 ในสามคนนั้น ท่านคิดเห็นว่า
คนไหนปรากฏว่าเป็นเพื่อนบ้านของคนที่ถูกพวกโจรปล้น"
10:37 เขาทูลตอบว่า "คือคนนั้นแหละที่ได้แสดงความเมตตาแก่เขา"
พระเยซูจึงตรัสกับเขาว่า "ท่านจงไปทำเหมือนอย่างนั้นเถิด"
* ในสมัยนั้น ชาวยิวไม่ถูกกันกับชาวสะมาเรีย
พวกเขาดูถูกว่าชาวสะมาเรียเป็นพวกต่างชาติ คนมีมลทิน
ทว่า สิ่งที่พระเยซูเล่า สะท้อนให้เห็นว่า
ชาวสะมาเรียใจดีคนนั้น มองข้ามความรู้สึกรังเกียจ
แต่ช่วยพาชายชาวยิวที่บาดเจ็บไปรักษา พาไปพัก จ่ายค่ายาและที่พักให้
ในขณะที่ ปุโรหิต และพวกเลวี(เป็นคนในตระกูลพวกปุโรหิต)
กลับไม่ได้ทำเช่นนั้น เดินเลยหนีไป
ดังนั้น ความรักที่แท้จริงก็คือความรักที่แสดงออก และแสดงออกอย่างไม่เห็นแก่ตัว
เรามองก็เข้าใจได้ว่า ชาวสะมาเรียใจดี จ่ายค่ายาให้ชายชาวยิว
โดยที่เขาก็ไม่ได้อะไรกลับคืนตอบแทน
เพราะชายชาวยิวถูกโจรปล้น สิ่งที่เขาทำคือความเมตตา
ที่พระเจ้าสอนให้เรามอบให้คนอื่น
รักเพื่อนบ้าน เหมือนรักตัวเอง
(เน้นตรง เหมือนรักตัวเอง เรารักและใส่ใจตัวเองอย่างไร
เราก็จะต้องรักและใส่ใจคนอื่น ผู้อื่นอย่างนั้นเหมือนกัน)
ฉันชอบคำอุปมาข้อนี้ เรียนมาตั้งแต่ในชั้นเรียนรวีสมัยเด็ก
แต่ด้วยนิสัยบาปของเราที่มีความเห็นแก่ตัว
ชอบบอกนัก ว่ารัก แต่ก็อยากได้อะไรกลับคืนเสมอ
อย่าง วันวาเลนไทน์ตอนเรียน ก็จะซื้อดอกกุหลาบมาโรงเรียน
สัก ไม่กี่ดอก แล้วก็จะเอาให้กับเพื่อน คนที่เราแน่ใจว่าเค้าจะให้เราเหมือนกัน
มันดูไม่น่าเกลียดใช่ป่าว.. ก็แค่แลกกัน
จริงๆ มันก็ไม่มีอะไร แต่เบื้องหลังเบื้องลึกที่ซ่อนอยู่ข้างใน
มันยังคง.. "เป็นความรักที่เห็นแก่ตัว"
ฉันไม่คิดว่า พระเจ้าไม่ชอบที่เรามีกิจกรรมแลกของขวัญ
หรือการแลกเปลี่ยนอะไรกับเพื่อนๆ หรือใครๆ
เพียงแต่ พระองค์ทอดพระเนตรดูที่จิตใจมากกว่า
ฉันขอบคุณพระเจ้า ที่พระองค์ประทานวิธีการสอนให้ฉันรักให้เป็น
ด้วยการให้ฉันดูแลน้องชายตัวเล็ก ที่ไม่มีทางจะมอบอะไรตอบแทนให้ได้เลย
เค้าไม่มีเงินจะจ่ายเป็นค่าจ้าง
เค้าไม่มีความสามารถเก่งๆอะไรที่จะทำให้ชื่นชมและอวดให้คนอื่นฟัง
เค้าไม่..แม้กระทั่งจะนั่ง ยืน เดิน หรือกินอะไรด้วยตัวเองได้
ทุกอย่างก็คือ เค้าพึ่งเราเต็มที่ ร้อยเปอร์เซ็นต์เต็ม
ตลอดระยะเวลาหลายปี ฉันเหนื่อย ฉันท้อ ฉันบ่น ฉันเกรี้ยวกราด
แต่พระเจ้าก็สอนให้ฉันค่อยๆเปลี่ยนนิสัย หยิบเอาความเห็นแก่ตัวออกไปทีละนิดๆ
อาจจะยังไม่หมด แต่ฉันตั้งใจและเต็มใจให้พระองค์เปลี่ยนฉัน
เพื่อให้ฉันเป็นคนที่พร้อมให้พระองค์ใช้งาน
การดูแลคนตัวเล็กๆ คนนี้ที่พระองค์สร้าง
และในอนาคต.. ซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่า .. เริ่มจากรักเล็กๆ มันจะกลายเป็นอะไรต่อไป
แต่ที่แน่ๆ เมื่อฉันเปิดตาให้กว้าง เรียนรู้ที่จะ ..รักเพื่อนบ้านเหมือนรักตัวเอง
ฉันก็พบว่า มันมีสันติสุขเต็มหัวใจ มากกว่า
เวลาที่เราได้รับของขวัญชิ้นพิเศษซะอีก
รูปประกอบจากงานของคริสตจักรเด็กวันพรุ่งนี้
แม่จะให้เด็กเล่นเกมส์
