แต่วันที่25เพิ่งจะมาถึง ..
ด้วยการรับรู้ในการเตรียมการจัดงานนั้น ฉันได้ทำเต็มที่
แต่ก็ไม่ได้ร่วมในทุกกิจกรรม
แครอลลิ่งก็ไม่ได้ไป .. ตามที่เข้าใจกัน ต้องมีหนึ่งคนเฝ้าบ้าน
และฉันก็อาสารับเอง เพราะรู้ดีว่าบ้านแรกและบ้านสุดท้ายที่จะไป
ต่างก็ต้องการให้แม่ไป ทั้งเรื่องของความสนิทสนม ภาษา
และไปเพื่อให้กำลังใจ หนุนจิตชูใจ
อีกอย่าง ดีซะอีก เพราะฉันได้จัดมุมแสงไฟคริสตมาสให้น้องด้วย
เช็ดฝุ่นชั้นกันใหญ่โต เพราะถ้าไม่ทำ น่ากลัวจะไม่ต้องหาหิมะปลอมที่ไหน
(ฝุ่นหนาได้ใจมาก ฮ่าๆๆ)
คืนนั้นก็เลยอยู่กับน้อง ก็ไม่ดึกมากหรอก เพราะออกไปตอนทุ่มครึ่ง
ตีหนึ่งก็กลับกันมาแล้ว..
ที่ขำก็คือ พยายามจะเอาเค้กที่ป้าหยินให้พ่อ ตอบแทนน้ำใจที่ไปช่วยซ่อมชักโครกให้แก
แล้วเป็นเค้กครีม เราไม่กินกันหรอก จะเอาให้พวกเด็กๆที่ไปร้องเพลง
แต่ก็ความกลับดึกกันนี่แหละ .. ยัดไม่ลงกันสักคน
เป็นอันว่า แช่ตู้เย็นไว้ เอามาเลี้ยงวันอาทิตย์ ฮ๋าๆๆ .. อิ่มอร่อยกันครบ
...
วันเสาร์เป็นวันจัดเตรียมสถานที่ อันนี้ฉันไม่ค่อยได้ช่วยนัก
จะเน้นที่มุมเด็กๆซะมากกว่า ก็ต้นคริสต์มาสกระดาษวันก่อนไง ..
สำเร็จเรียบร้อยแล้ว มีกล่องของขวัญแล้วอ่ะ อิอิ
แล้วก็แค่ออกไอเดียทำให้ข้างหน้าประตูเป็นฉากคริสตมาส หารั้วมาวาง
กะว่าให้ออกแนวประมาณคอกสัตว์ (จะดูเหมือนป่าวนะ..)
จริงๆช่วยพ่อติดตั้งตั้งแต่วันก่อนแล้ว (เอารูปมาลงยังอ่า..? จำไม่ได้เลย)
โอเค ไปย้อนดูบล๊อกล่ะ ยังไม่ได้เอามาลง
อยากบอกว่าภาพนี้ดูตอนกลางคืนจะไม่ค่อยชัด อาจเพราะเราติดตั้งไฟกันไม่ค่อยเป็น
แม้ว่าพ่อจะปรับปรุงการเดินสายไฟเพิ่มขึ้นอีก
แต่สำหรับฉัน .. กลางวันชัดสุด สวยสุด
ดูได้จากภาพของเด็กๆ ในช่วงต่อไป..นะจ๊ะ
คืนวันเสาร์เน้นไปทางงานพาวเวอร์พอยท์
แล้วก็อยู่กับน้องจนเช้า ..และเช้าวันอาทิตย์นี่แหละ
ที่มีเรื่อง..
...
เช้าวันอาทิตย์ฉันอาบน้ำแล้วกะของีบสักนิด
กลายเป็นว่า น้องที่นอนอยู่ข้างฉัน ท้องเสีย ก็พาไปจัดการล้าง
เอามาเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ อีกสักพักก็ถ่ายอีก ..อีก ..อีก
แต่ฉันน่ะ อยู่แค่2รอบแรก หลังๆ หลับไปแล้ว
ได้ยินเสียงพ่อกับแม่ช่วยกันจนจะเป็นลมแล้วมั๊ง
เพราะพ่อว่า น่าจะร่วม10รอบ
และถ้าขืนยังอุ้มไปล้างที่ห้องน้ำกันแบบนี้ คงหมดสภาพกันทุกคน
สักเก้าโมง ฉันก็ลุกมารับช่วงต่อ
แต่เปลี่ยนวิธีแบบที่ต้องเอาผ้าเปียกมาคอยเช็ดแล้วเอาไปซัก
เป็นหาถุงพลาสติกมาวางรอง มีทิชชู่รองซับเอาไว้
คือ ไหลออกมาเมื่อไหร่ ก็เปลี่ยนถุงทิ้งไปเลย เอาถุงใหม่ ใส่ทิชชูใหม่
ทำความสะอาดก็ใช้วิธีชุบน้ำเช็ด แต่แบบอยากให้สะอาดจัด
เอาแอลกอฮอลไปฉีดก้น เล่นเอาน้องสะดุ้งโหยง
ก็ถ่ายไม่รู้กี่รอบ แสบไปหมดแล้ว -.-
ระหว่างที่อยู่กับฉัน ตั้งแต่เก้าโมง จนบ่ายโมงหรือบ่ายสองนี่แหละ
ก็7-8รอบ มาหยุดสนิทเลยก็ตีสองล่ะมั๊ง
เพราะตอนหัวค่ำ (หลังจากเค้าเสร็จงานฉลองอะไรๆกันหมดแล้ว )
แม่ไปซื้อยามาให้ คือตอนแรก ตอนเช้า ไปซื้อเกลือแร่มาชงให้กิน
เป็นห่วงว่าถ่ายมากจะเสียน้ำ กลัวจะช๊อค
แต่มารู้จากเภสัชกรทีหลังว่า การให้กินน้ำเกลือแร่นั้น ต้องค่อยๆป้อน
เหมือนจิบๆ ไม่ควรกินรวดๆพรวดๆ ไม่งั้นอาจไปกระตุ้นให้ถ่ายอีกเรื่อยๆ
แล้วแม่ก็ซื้อยามาใหม่ เป็นยาเม็ด บอกตรงๆว่าลืมชื่อไปแล้ว
รู้แต่ .. ขมจนน้องกินแล้วอาเจียนออกมา 2 รอบ หลังจากนั้นก็ไม่ถ่ายอีก
ก็เลยสรุปกันว่า คงอาหารเป็นพิษ แล้วที่อาเจียนออกมานั้นก็เป็นอาหารที่ไม่ย่อย
เน่าค้างอยู่ในกระเพาะลำไส้ ถ้าเค้าไม่อาเจียนออกมา คงจะทรมาณไปอีก
เพราะน้องป่วยนี่ล่ะ แผนที่จะไปร่วมฉลองคริสตมาสของฉันก็เลยเป็นอันยกเลิก
แต่ก็ได้กินเลี้ยงกะเค้าล่ะนะ เค้าทำสุกี้ก็ได้ไปตักมากิน
ฝากพ่อไปจับฉลากของขวัญ แอบแว๊บเอาของขวัญไปให้เด็กๆ
ได้ทำประมาณนี้ ไม่เยอะแยะอะไร
มีอีกรอบเลยก็เก็บข้าวของตอนเค้ากลับไปกันหมดแล้ว
นี่เหลือน้ำเชื่อมที่ใส่เฉาก๊วยซะหลายเลย (วันนี้ลืมกินนะเนี่ย)
อ่อๆ ได้ของขวัญคริสตมาสกะเค้าด้วยนะฉันเนี่ย อิอิ
เป็นการ์ดเพลงจากคุณบอย มีการบอก "เปิดกว้างๆเลยครู เอ้า อ่านให้ฟังด้วย "
ขำดี เพลงก็ดังถูกใจน้อง
จากพ่อเป็นโคมไฟ คือรีเควสไปเอง แต่ลืมระบุว่าสีอ่อนกว่านี้
แต่เอาเหอะ ชมพูเหมือนกัน (มันจะหวานล้ำไปถึงไหนเนี่ย 555)
อันนี้จะเอาไว้ใช้บนห้อง นี่ก็กะว่าจะค่อยๆเก็บเงินเปลี่ยนผ้าม่านใหม่อยู่นะ
อาจจะเอาสีโทน ลาย ที่ชอบ แต่ก็เดี๋ยวค่อยว่ากัน
ส่วนแม่ให้ช๊อคโกแลต จริงๆแม่บอกว่า เห็นกล่องมันมีคำว่าคริสตมาส
เลยซื้อมาให้ .. ก็จะเอามาแบ่งกันกินนั่นแหละ (ตามสไตล์บ้านฉัน)
คืนวันอาทิตย์ก็เลยขำๆ สนุก และเบาใจไป เพราะอาการน้องดีขึ้น
...
เช้าวันจันทร์ ความที่เหนื่อยและง่วงสุดขีด เลยตะกายไปตั้งแต่หกโมงเช้า
นอนหลับไปสองตื่น ลงมาบ่ายสามกว่าได้มั๊ง
ลงมานั่งกินข้าว แล้วก็คุยกับแม่
แม่เค้าได้โปรโทรฟรี80นาที .. พิเศษเฉพาะเบอร์แม่ด้วยนะ
เดากันไปว่า คงเพราะนิ่งมานานแล้ว ไม่มีโทรออก หรือรับสาย
ระหว่างนั้นแม่ก็นั่งเช็คข้อความ แล้วเลยได้ข้อความจากอ.สมาน
ว่าให้อธิษฐานเผื่อเพื่อนผู้รับใช้ท่านนึง ซึ่งมีอาการประมาณหัวใจวาย
หรืออะไรทำนองนี้(ฉันไม่แน่ใจ เพราะอาจฟังแม่มาไม่ถนัด)
กำลังปั๊มหัวใจ อยู่โรงบาลทุ่งสง แล้วก็ยังย้ายโรงพยาบาลไม่ได้
อ่านแล้วก็เลยรีบอธิษฐานกัน
หลังจากนั้นแม่ก็โทรไปหาอาจารย์อีกท่าน ที่เป็นผู้นำจังหวัดของที่นั่น
แล้วก็เลยทราบข่าวว่า .. เสียชีวิตแล้ว
ตอนนี้ยังไม่รู้รายละเอียดอะไรมากนัก คงต้องมีพิธีศพ แต่จะเมื่อไหร่ อย่างไร
ต้องรอให้ทางโน้นติดต่อมา
ข่าวนี้ทำให้เรารู้สึกเศร้าใจ .. การจากไปไม่ได้ร่ำลา เป็นใครก็คงต้องรู้สึกไม่ต่างกัน
แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันถามพ่อ .. "งานของเค้าเสร็จแล้วใช่ไหม?"
พ่อตอบกลับมาว่า "น่าจะเสร็จแล้ว เพราะเค้าทุ่มเทมาก"
ชีวิตคริสเตียน เรารู้ว่า ถ้าหมดลมหายใจบนโลก ก็คือเราได้ไปอยู่กับพระเจ้าแล้ว
ได้พักแล้ว .. ไม่มีการเวียนว่ายตายเกิด ไม่มีคำว่า ไม่รู้จุดหมาย
แต่ที่เราโศกเศร้าและเสียน้ำตา เพราะเราจะไม่ได้เจอกันในสภาพความเป็นมนุษย์อีกแล้ว
ที่ยังเป็นห่วงก็คือ งานคริสตมาสของที่นั่นจะจัดวันที่30
(ฉันจำได้ดีเลย เพราะตอนเค้าประชุมกันที่บนแพ ฉันนั่งอยู่ไม่ไกลเลยได้ยิน)
แต่ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ฉันรู้ว่าพระเจ้าอยู่ฝ่ายเรา
ยิ่งใกล้วันที่พระองค์จะเสด็จมา เรายิ่งรู้ว่าโลกบาปไม่น่าอยู่เลย
การข่มเหงและภาระปัญหาจะประดังประเดเข้ามา ..
คงเหมือนในพระคัมภีร์ที่ว่า ..
" แต่ผู้ที่ทนได้จนถึงที่สุด ผู้นั้นจะรอด"
ปล. เราไม่รู้หรอกนะ ว่าจะมีการสูญเสียหรืออะไร
แต่ที่รู้ คือความเศร้ามันมีมาหลายวันแล้ว ..
ฉันรู้สึกว่า เป็นเดือนสุดท้ายของปีที่แสนเศร้าเลยซะด้วยซ้ำ
