คือพอมีfb บางครั้งคิดว่าอัพภาพไปแล้วสงสัยจะอัพบล๊อกไปแล้ว (เพ้อเจ้อ)
แต่ไม่ต้องห่วง วันนี้มาแบบ "จัดเต็ม" ฮ่าๆๆ
เริ่มจากวันพุธที่ ๒๖ เค้ากลับจากพีพีกันเกือบเย็นนะ บ่ายสามกว่าได้
พอเค้ากลับมา ฉันก็รีบแล่นออกจากบ้าน .. ด้วยความรู้สึกมาตลอดว่า
"อึดอัด อยากเที่ยวว" ก็ไม่ได้เที่ยวอะไรนักหรอก แค่ไปเกร่สองร้าน
จ่ายเงินไปซะหลายร้อย ... ตอนจ่ายไม่คิดมาก กลับมาเปิดกระเป๋าดู เหงื่อตก =.=
ร้านแรกเป็นร้านกิ๊ฟชอป ตั้งใจไปหาสโนว์บอล .. มีแล้วลูกนึง อยากได้อีก
บางทีก็เพ้อเจ้อว่าเค้าจะมีสวยๆแบบที่เราอยากได้
แต่ไปดูๆแล้วก็ไม่ยักจะมี บางอันน่ารักแต่ลานก็เสีย บางอันสมบูรณ์ดีก็เพลงเดิม
แล้วตาหาเรื่องก็หันไปเห็นจักรเย็บผ้าอันจิ๋ว .. ก็ไม่จิ๋วซะทีเดียวหรอกนะ
แต่ย่อส่วนขนาดของตุ๊กตา ลองไปหมุนเล่นดู เพลงมันก็เพลงเดิมนะ
ไม่ได้ไพเราะอะไรนักหนาด้วย ... แต่อยากได้อ่า ..
อยากได้ก็ซื้อสิ เค้าขาย ๓๙๙ ต่อได้แค่ ๓๘๐ ก็ยังเอา
ตอนแรกคนขายจะเอาใส่ถุงพลาสติกให้ กล่องก็ไม่มี เลยถามหา
พี่แกก็เดินไปค้นหลังร้านสักพัก .. ตอนแรกมีแว่วบ่นว่า "คงเอาไปห่ออย่างอื่นหมดแล้ว"
เจริญนะคะแบบนั้น ไม่คิดเอาไว้ใส่กล่องให้ลูกค้าเรอะ?
แต่เค้าก็เจอ .. แล้วก็เอาใส่กล่องให้ จ่ายสตางค์ แล้วก็เดินออกมาอย่างตัวเบาหวิว..
อีกร้านแนวคล้ายกัน แต่เน้นขายส่ง ร้านหลังนี้ฉันจะไปหากระเป๋าฝากตู่
จริงๆรู้ระดับราคาอยู่แล้วว่า ร้อยกว่า แต่ได้ลายประมาณ cath kidston
คือฉันชอบลายหลายๆลายของแบรนด์นี้นะ
แต่อันนี้ก็ทราบล่ะว่าเป็นของก๊อป แม่ค้าก็โฆษณาเหลือเกิน
"ก๊อปเกรดเอนะคะ" (ต่อให้เกรดแซ่ด เจ๊ก็คงบอกเอ ฮ่าๆๆ)
เลือกหลายอันมาก เลือกนานจนแม่ค้าคล้ายจะหมดความอดทน
แต่ก็หยิบกลับมาสองใบ ได้ทรงประมาณกระเป๋าใส่เศษตังค์ แต่ใบโตกว่าหน่อย
น่าจะใส่พวกเครื่องสำอางค์ได้ สีฟ้า ลายดอกกุหลาบ
(ไม่ได้ถ่ายรูปไว้ .. ให้เค้าไปแล้วด้วย) ใบนี้ ๑๕๐ ลดไปเก้าบาท (ราคาเดิมก็บวกเก้าไง)
อีกใบเป็นทรงกระเป๋าสี่เหลี่ยม มีหูหิ้วด้านบน .. ใจจริงนะจะซื้อมาใช้เอง
แต่ลายมันยังไม่โดนจังๆ (แล้วซื้อเพื่ออะไร??) เป็นลายลอนดอน สีมินท์เข้มๆ
ก็เก๋อยู่ พอเอากลับมาบ้านเลยเปลี่ยนใจยกให้แม่
ก็ไปยึดเอากระเป๋าใส่เหรียญของแอนนาซุยแม่มาเมื่อหลายปีก่อน
เอาอันนี้มายังทดแทนไม่ได้เลย เพราะก๊อปเกรดเอ เปิดออกด้านในใช้ผ้าบุเลวๆมาเย็บ
ข้างนอกดูสะสวย แต่ข้างในเย็บดูไม่แข็งแรง (แล้วให้แม่ไปทำไม๊ ..เหอๆ)
กะว่าแม่เอาไว้ใส่พวกใบเสร็จก็น่าจะโอเค อ่อ ราคาน้อยกว่าร้อยเก้าสิบเก้าไปสิบเก้าบาท
แม่ค้าเค้าลดให้สุดๆแล้วล่ะนั่น
ยอมรับว่า ล่องลอยไปซื้อ ก็เลยจ่ายไปแบบเบลอ ..เบลอ แต่เงินไปจริงๆนะ
ได้ของมาจริงๆด้วย เฮ้อ .......... จะจำไว้ว่า อย่าออกไปเมื่อ "อยาก"
แต่ไปเมื่อ "ต้องการ" จริงๆ =.=
ยังดีที่เอากลับมาบ้าน ถ่ายรูปกับลาเวนเดอร์แล้วดูเข้ากัน =.="(พยายามมองแง่ดี)
ตอนนี้ที่เหลือคือ หาที่จะวางให้ได้ก่อนเหอะ ฮ่าๆๆ
อ่อ .. ได้โปสการ์ดจากเมืองจีนด้วยล่ะ เซอร์ไพร้ส์มากมาย
เดี๋ยวๆ โหมดอาหาร ที่ทำเอง (อยู่กันเองก็ต้องทำเอง)
วันนั้นกับข้าวไม่ค่อยมี เลยเอาวุ้นเส้นไปผัดให้น้องหม่ำ
ใส่เครื่องไม่เยอะนะ แต่ก็ได้เต็มจาน แถมกินเกือบหมด .. ดีใจจัง
วันพฤหัสเค้าอยู่บ้านกัน เตรียมตัวเคลียรปัญหาบางเรื่อง
เหมือนเป็นอีกวันที่ฉันก็จำไม่ได้ว่าทำอะไรบ้าง .. เออ งงจริงๆ
วันศุกร์ เค้าไปงานไว้อาลัยที่ทุ่งสง ต้องออกจากที่นี่บ่ายสอง
ไปกันไกล ใช้เวลาร่วม สามชั่วโมง เลยต้องรีบไป
พิธีจะเริ่มตอนทุ่มนึง
พ่อเลยไปปลุกตั้งแต่เที่ยงกว่ามั๊ง
ลงมาก็มีขนมจีนไว้ให้กิน พ่อเค้าซื้อเอาไว้ให้ แต่น้ำยาของร้านจะหมดล่ะ
พ่อเลยทำไว้ให้เองอีกหม้อ(ไม่โตหรอก)
ตักใส่จานแล้วทำเป็นสร้างภาพ อิอิ แต่กินจริงๆ เติมอีกเท่าตัวอ่ะ
แถมไม่ใช่แค่มื้อเดียว ความที่มีแต่ขนมจีน (พ่อซื้อมาห้ากิโล)
เลยกินสองมื้อรวด ทั้งบ่ายและค่ำ ไม่อยากบรรยายต่อว่า เกิดอะไรขึ้นบ้าง ฮ่าๆ
อยากบอกว่า อาหารอะไรก็ตามที ถ้ากินต่อเนื่องกันหลายมื้อ
สิ่งที่เกิดขึ้นอาจไม่ใช่เรื่องของการเบื่ออาหาร แต่อาจจะหนักกว่านั้น
กลางดึก มุดราฟท์ภาพสาวชมดอกไม้จนเสร็จ
ก็ดีที่มีเจ้าหมีต้นเป็นที่ปรึกษาให้ ตอนแรกลืมวาดหน้าอก
ดูแล้วมันแหว่งๆ เหมือนอะไรหายไป เติมไปอีกนิด ดูปกติมากขึ้น
อ่อ แล้วก็นะ วันนี้ได้ของขวัญปีใหม่กะคริสตมาสจากหมีต้นด้วย
เป็นตุ๊กตาชุดสีส้ม ผ้าพันคอสวย แต่ชุดต้องปรับปรุง
กับสาสน์สุดเท่ห์ มีตราปั๊มบนเทียนซะด้วย เริ่ดดด
แต่ตอนนี้แตกหักหมดล่ะ ก็งั้นจะอ่านข้อความได้ยังไงล่ะเนอะ
ส่วนวันเสาร์เทเวลาไปกับการดูแลน้อง ก็อยู่ยาวตลอดนะ วันศุกร์เค้ากลับมากันห้าทุ่ม
เราก็ไม่ได้นอนหรอก อยู่ไปจนเช้า ง่วงเต็มที่หกโมงก็หลับ
(รู้สึกน้องจะดูแลเราซะมากกว่า เพราะทั้งดูและแลว่าเมื่อไหร่พี่มันจะตื่น)
กว่าจะตื่นก็โน่นเลย เกือบบ่ายโมง
คือวันเสาร์นี่เค้าไปเผาศพที่นครฯ ไปตั้งแต่เช้ามืด เพื่อให้ทันเก้าโมงเช้า
กลับมาถึงก็เหนื่อยล้า แยกย้ายกันไปพักหมด แต่ก็มีดอกไม้มาฝากด้วยนะ
เราซึ่งตื่นพอมีเรี่ยวมีแรงแล้วเลยไปทำกับข้าว .. ทำซุปมันฝรั่ง
ใส่หอมใหญ่ มะเขือเทศ แต่คงดีกว่านี้ถ้าเนื้อจะเป็นเนื้อไก่
แต่ก็ไม่มี เลยต้องใส่หมูสับแทน =.=
ดีที่รสมันอ่อน มีบ้างที่ต้องเติมเพิ่มความเค็ม
แต่โดยรวมทุกคนก็คงจะชอบนะ เพราะกินกันหมด อิอิ
เมนูนี้ทำออกมาไม่สวย แล้วก็เหนื่อยจนไม่อยากหยิบมาสร้างภาพด้วยล่ะ
ตอนเย็นมานั่งดราฟท์ภาพในหลวง สัญญากับป้าแจ๊วไว้
แต่ยังไปไม่ถึงไหน เพราะมาดราฟท์ภาพดอกไม้สำหรับการ์ดปีใหม่ออนไลน์
คือเคยถ่ายรูปตุ๊กตากับกล่องของขวัญบ้าง ไปเอารูปชาวบ้านมาบ้าง
ปีนี้อยากจะดราฟท์เอง ถึงฐานเป็นรูปชาวบ้าน แต่ก็ขอให้ได้มีอะไรที่เราทำบ้าง
งานยังไม่ละเอียดนักนะ แต่โดยรวมก็ถือว่าเป็นศิลปะ มีคนชอบกดไลค์เราก็ดีใจ
แต่เพื่อนที่แท๊กไปแล้วเค้าไม่กด ก็ไม่เป็นไร .. ไม่ได้มาขอไลค์ เพราะสะสมไว้แลกไข่ก็ยังไม่ได้
พออัพภาพแล้วก็แล่นมามุทำของสอนเด็กต่อ เป็นเซต nativity ซึ่งจริงๆต้องทำตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว
กะจะสอนทำตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว แต่ขอโทษ สารพัดงานที่รับ มันเยอะจนรู้สึกว่า
แม้งานง่ายๆ บางคนก็ยังโยนมาให้ฉันทำเลย (เราก็ยิ้มรับมาเองด้วยนี่นะ)
แถมวันอาทิตย์น้องก็ท้องเสียอย่างหนักอีก เป็นอันว่า เลยไม่ได้สอน
พออาทิตย์นี้ อย่างน้อยก็ยังอยู่ในเดือนธันวาคม
คิดว่าถ้าได้ทำ ก็สนุกด้วย ได้เรียนรู้ถึงความหมายที่แท้จริงของวันคริสตมาสด้วย
ต้นแบบฉันจำมาจากเซตที่เคยทำตอนเรียนภาษาอังกฤษ
พอไปค้นดูในกูเกิ้ล ถึงพบว่า เค้ามีขายในอะเมซอนด้วยอ่ะ
แต่จำราคาไม่ได้แล้วนะ เป็นโฟมสีๆ มาเป็นชิ้นให้ประกอบแบบนี้แหละ
อันเราจะให้ก๊อบเค้าทั้งดุ้นก็ไม่อยากทำ เลยปรับแต่งนิดๆหน่อยๆ
ที่มันช้าก็ตอนตัดฟางนี่ล่ะ สองชิ้น ทำไว้ ๖ เซต มีตัวอย่างด้วย ก็รวมแล้วเป็น ๗
กว่าจะทำเสร็จ เกือบสายเลย รีบอาบน้ำ เดินถือตะกร้าออกไป เห็นคิมนั่งอยู่โต๊ะมีเดีย
เค้าหันมาบอก "ไม่มีเด็กเลย"
เอ่อ ......... แล้วไปไหนกันหมด เป็นอันว่า ปีใหม่ บ้างก็ไปเที่ยวกับพ่อแม่
บ้างก็ตามแม่ไปทำงาน บ้างก็ไปต่างจังหวัด
งั้นบ้างก็เดินถือตะกร้าเข้าบ้าน มาเลี้ยงเด็กต่อบ้างล่ะ .. ฮึ่ม!!
จริงๆวันนี้มีโหมดให้สับสน กล่าวโทษ เจ็บปวด ขมขื่น อีกนะ
แต่ขอไม่พูดถึงละกัน เพราะถ้าไม่ก้าวข้ามผ่าน ไม่ลืม ยังขืนเล่า อาจจะหนักกว่าเก่า
ก็ขนาดวันก่อนอ่านหนังสือสโลแกน "ฉันมีสมองเงินล้าน" แล้วเจอคำแนะนำข้อแรก
ให้เลิกบ่น ๗ วัน ฉันก็ตั้งใจจะทำ แต่แค่วันแรกก็นอนหลับฝันว่าเจอเรื่องให้ต้องบ่นแตก
วันที่สองคล้ายกับจะหลอกตัวเองด้วยการยิ้มให้มันทุกเรื่อง แม้ภายในจะเจ็บปวดซะเหลือเกิน
(เราไม่ได้เข้าใจจริงๆ แค่หลอกลวงตัวเอง) วันที่สามก็ไม่เหลือ บ่นแตกนับแต่บัดนั้น...
พ่อพูดถูกที่เตือนฉันให้เชื่อฟังพระวจนะ มากกว่าหนังสือที่มาจากความคิดมนุษย์
ไม่ได้ดูถูกปัญญาของมนุษย์ แต่มันก็มีข้อจำกัด เพราะการไม่บ่นแล้วถ้าเจอปัญหา
จะให้มองเป็นแง่บวกทุกอย่างในนาทีแรก เป็นเรื่องลำบากยากเย็นมาก
แต่ถ้า ขอบพระคุณให้ได้ในทุกเรื่องไม่ว่าดีหรือร้าย .. อันนี้คือจะผ่าน
ฉันอยากเป็นเพชรนะ ไม่อยากเป็นแค่ถ่าน(อัลคาไลน์ป่าวหว่า??)
