แต่ก็ทำตัวให้มันตรงกันข้ามกับความต้องการซะเรื่อย
...
เมื่อเช้าไปนอนก่อนหกโมง ห้องที่ไม่ได้ไปนอนซะนาน
ปัดฝุ่นล้างถังเก็บน้ำ อยู่พักนึง กว่าจะได้นอน
ตื่นซะบ่ายสอง ลงมาแป๊บนึงก็เปิดคอมพ์ มาอัพรูปใส่ร้าน
ตามคอนเซปต์คือ .. ทยอยลง ดึงดูดสายตาลูกค้า ฮ่าๆ
นั่งได้แป๊บนึง ก็โดนโวย .. ก็น่าอยู่หรอกนะ
เลยไปตากผ้า หาข้าวให้น้องกิน หากินเอง
เมนูเดิมเหมือนเมื่อวาน ขนมจีน
ที่พูดไม่ได้เบื่อ กินได้ เป็นคนแบบนี้ กินไม่ยาก
แต่ว่า วันนี้ไม่กล้าอะไรมาก เมื่อคืนกินแล้วมันไม่เผ็ดเลยใส่พริกป่นลงไป
ตอนกินไม่แสบปาก แต่กลางดึกแสบท้องมาก
นั่งทรมาณอยู่จนเช้า (เหมือนจะบ่นไปแล้วป่ะ? ..งงอ่ะ)
แล้วก็กลับมาเปิดคอมพ์อีกรอบ
เมื่อวานตัดสักหลาดไว้ด้วย ทากาวผ้าฝ้ายไว้อีก
วันนี้กะจะทำหัวใจดวงน้อยๆ อยากทำที่ติดตู้เย็นอันเล็กๆอ่านะ
ก็นั่งตัด ๆ เย็บๆ อันไหนต้องรอกาวอีกก็หันไปเย็บลูกลิงต่อ
(ตัดผ้าไว้เยอะมาก ... ถ้าเย็บคงได้เกินสองโหล )
โดนโวยอีกรอบ .. พอเหอะงั้น เลยไปอีก ไปทำงานบ้าน
พาน้องอาบน้ำ กินข้าว กินขนม นั่น โน่น นี่
จากเกือบทุ่ม ปาไปสามทุ่มกว่า
ก็ใช้เวลาไม่เยอะนะ .. คือยังไม่หมดทุกสิ่งอย่างหรอก
บ้านก็แค่กวาด ถ้าถู จัดทุกมุมที่รกคงไม่ได้เปิดคอมพ์
ก็เอาเหอะ กลับมาตอนหัวค่ำได้อัพรูปลงร้านอีกรอบ ..
...
ไม่ได้บ่นว่าฉันทุกข์ยากลำบากอะไร หรือโดนกักกันไม่ให้เล่นคอมพ์ ไม่ให้เล่นเนต
เปล่า.. ไม่ใช่แบบนั้น
เข้าใจทุกอย่าง
แต่สิ่งที่บางครั้งรู้สึกเหนื่อย ..คือ เค้าไม่ได้เข้าใจเราทุกอย่าง
ยิ่งกับคนที่พูดไม่ค่อยรู้เรื่องแบบฉัน อธิบายอะไรกะใครต้องพูดซ้ำๆ สื่อสารกับชาวบ้านล่ะยากเย็น
ก่อนนี้พยายามเหลือเกินจะให้เข้าใจ
แต่ตอนนี้พอล่ะ ....... ไม่เข้าใจ ก็ไม่ต้องเข้าใจ
ได้แค่ไหน ก็แค่นั้น อยากให้ทำอะไรก็บอก ทำได้ก็ทำ ไม่อยากทำถ้าฝืนได้จะทำ
แต่ถ้าไม่เอาจริงๆ ก็อย่าว่าฉันดื้อเลย (ฉันมันก็เนียนไปได้บางเรื่องล่ะนะ)
จะอธิบายยังไงให้เข้าใจว่า ไม่ค่อยอยากเจอใคร (แต่ก็เจอได้ถ้าจำเป็น)
เพราะเราไม่มีเสื้อผ้าที่เหมาะสมใส่นัก ที่ใส่ๆอยู่ทุกวันนี้ก็แค่มีให้นุ่งห่ม
ปัญหาไม่ใช่ว่าเรายากจนจนหาไม่ได้ แต่เพราะมัน "อ้วน" นี่แหละ
ตอนไปซื้อเสื้อผ้า ขนาดว่ามือสอง ก็ยังคอยให้กำลังใจ "อย่าซื้อมาก เดี๋ยวจะคิดว่ามีแล้วเลยไม่ลด"
ประโยคนี้ตั้งแต่ก่อนจะขึ้นมาเป็นยี่สิบกิโลแล้ว .....
(เค้าจะเข้าใจไหมว่า อยากได้อะไรที่ใส่สะดวก ดูดีบ้าง .. ถึงยังอ้วนก็อยากดูดีบ้าง)
อยากได้กางเกงขาสั้น มันลำบากจะหา ถ้ามือหนึ่ง แถวนี้ก็พอๆกับขายาว
เลยเลือกขายาวมาให้ บอกว่า ไว้ไปตัดขา คือ ขาสั้น กับ ขายาว มันต่างกันนะ
เอากางเกงวอร์มขายาวมาตัดขายังไงมันก็ไม่ได้ใส่สบายเหมือนขาสั้นผ้ายืดธรรมดาๆหรอก
(นึกแล้วเสียใจทุกทีที่เจอเสื้อผ้าใหม่ๆราคาถูก ซื้อไว้น้อยไป ..ทีนี้หาไม่ได้แล้ว )
ก็บ่นไป ไม่รู้ว่ามันจะมีอะไรดีไปกว่า ถ้าไม่ลด ฉันก็จะยิ่งลำบากตัวเองไปหน้า
เพราะไม่มีใครคิดถึงความรู้สึกจริงๆของฉันเลย (หวังมากไป)
ไม่รู้ว่ามันประสาทเรื่องนี้ป่ะนะ วันนี้เกือบได้กินข้าวมื้อเดียว มันไม่หิว ไม่อยาก
ไม่อยากจริงๆ เพราะรู้สึก "อิ่ม" กินเข้าไปอาจอ๊วกได้
มาต้องหาไรกินก็ตอนตีห้าเมื่อกี้นี้ เพราะปวดท้องแล้ว
ลืมไปว่า แม่บอกว่า "กินรำข้าว กับ สาหร่ายสิ " ลืมจริงๆ ..
เค้ากะจะให้ฉันดำรงชีพด้วยรำข้าว .....ฮ่าๆๆ ก็อยากทำ แต่พอดีลืม
ถือซะว่าช่วยเก็บเส้นหมี่ที่ลวกเลี้ยงเค้าแต่มันไม่หมดลงท้องไปล่ะกันเนอะ
เฮ้อ .. อดเลย แผนอดข้าว
....
บ่นพอล่ะ มันไม่มีอะไร วนเวียนก็แต่ตัวเองทั้งเพ .......น่าเบื่อเนอะ
เอางานเล็กน้อยมาให้ดู นี่เย็บหัวใจสามอันตอนกลางดึกนะ
พวกลูกลิงอ่าเย็บตอนค่ำ
ขนาดมันอาจจะเล็กไปหน่อย แต่ก็คิดว่าจะส่งตัวอย่างแม่เหล็กไปให้อาดูให้
ถ้ากทม.มีขายก็อาจจะทำ .. หรือยังไงดี ไม่รู้สิ
ไม่มั่นใจอะไรเลย ถ้าทำอะไรแล้วโดนทัก จะ "หงอ" ไปสักพัก หรืออาจตลอดไป..
ปล. ดีใจมาก ที่โอเชียนพิมพ์ไม่มีเสียง เพราะใช้พีซี พิมพ์แล้วมีเสียง
(คนพิมพ์ได้อารมณ์มาก ชอบอ่ะ มันส์ดี)
เลยโดนถามอย่างที่ไม่ชอบให้ถาม "พิมพ์อะไร สำคัญมากเหรอ?"
ก็ไม่สำคัญอะไร .. มันก็แค่ ไดอารี่ไร้สาระประจำวัน
