ความจริง ฉันเป็นคนเพื่อนน้อย เกือบเรียกได้ว่า ไม่ค่อยมีเพื่อน
สมัยเรียนประถม-มัธยม ฉันมีเพื่อนมาก
ย้ายโรงเรียนบ่อย ก็มีเพื่อนไปหลายจังหวัด
แต่ความเป็นเด็ก ..
สนใจแต่เรื่องตรงหน้า บางทีอดีตผ่านมาก็ปล่อยให้ไปกับเวลา
เพื่อนเก่าของฉันล่าสุดจึงมีแค่ช่วงมัทยม ทั้งต้นและปลาย
แต่มันก็น้อยเหลือเกินกับมิตรภาพที่ยังคงหลงเหลืออยู่
หลายปีก่อนเพื่อนรักสมัยม.4 ที่ยังคงติดต่อกับฉันอยู่ ก็ขาดการติดต่อไปกระทันหัน
เพราะมือถือฉันเสีย เบอร์อะไรๆก็หายหมด ... ฉันมัวแต่บ้ากับบางเรื่อง
ปล่อยให้ความผูกพันธ์เดิมๆ หายไปกับอากาศ
แล้วยังเดือนก่อนอีกล่ะ ฉันบอกกับตัวเองไม่ถูก
ว่ารู้สึกเสียดายมิตรภาพระหว่างเพื่อนสนิทสมัยม.ต้น มากแค่ไหน
และไม่เข้าใจจริงๆว่า ถ้ามันต่างกันมากไป เราก็เป็นเพื่อนกันไม่ได้เหรอ
ฉันรู้แค่ว่า ฉันไม่รู้จะคุยเรื่องไหนกับเค้าดี เรื่องที่มันสร้างสรรค์
หรือเรื่องที่จรรโลงใจ ปรับปรุงให้ศีลธรรมมันสูงขึ้นในใจ
หรือแม้แต่พัฒนาสมอง ..ก็ยังไม่มี
ฉันไม่ได้มองตัวว่าดีนักหนา ฉันก็ปุถุชนคนธรรมดา
เพียงแต่คงดำเนินชีวิตแสนจะจืดชืดในสายตาเพื่อน
ส่วนเพื่อนที่ก็ไม่เก่านัก แต่ไม่ใหม่แล้ว
นานๆจะได้เจอกันบ้าง ส่วนใหญ่ใช้โทรศัพท์สื่อสารกันมากกว่า
แล้วแต่ใครจะว่าง ใครจะสะดวกรับ สะดวกโทร
วันก่อนพี่จันโทรมาตอนเย็น2สายฉันไม่ได้รับ
เพิ่งจะว่างโทรกลับไปเมื่อคืนห้าทุ่มครึ่ง เค้าก็ไม่ได้รับ
ไม่ได้มองว่าเพื่อนในเนตแตกต่างอะไรหรอก
แต่เพื่อนที่เราได้ออกไปสังสรรด้วยกันได้ มันทำให้เรามีสังคมจริงๆบ้าง
...
อันที่จริงฉันรู้นะ ว่าการจะเรียนรู้จักใครสักคนให้เป็นเพื่อน
เป็นอะไรที่มากกว่าคนรู้จัก มันจะต้องมีทั้งสองด้าน
ทั้งบวก ทั้งลบ
เราคงไม่ได้คิดเหมือนกันตลอดเวลา คงมีความขัดแย้ง
มีเรื่องให้ขัดเคืองใจ ให้ทะเลาะ .. ก็ต้องมีกันบ้าง
มิตรภาพมันก็ไม่ได้สวยหรูน่ารักเหมือนคำบรรยายดีๆไปซะทุกอย่าง
แต่ถ้ามองภาพรวม มันก็มีดีมากกว่า...
วันนี้ก็..แค่เหงาเล็กๆ พอให้ใจรู้สึกว่า .. ความคิดถึง มันเป็นยังไง
ปล. ความเหงามันไหลบ่าเข้ามาท่วมใจ
เมื่อฉันกลับไปอ่านนิยายเก่า ๆที่เขียนเอาไว้..
ฉันนี่มันไม่ได้เรื่องเลยนะ ..กับการรักษามิตรภาพให้ยาวนาน
