วันสุดท้ายแล้ว พรุ่งนี้แตงก็กลับล่ะ
คุยกันไม่กี่คำ นั่งฟังเค้าบ่นเรื่องเพื่อนร่วมงานให้ฟังมากกว่า
อุตส่าห์ชวนฉันไปเที่ยวภูเก็ตด้วยนะ
แต่ไปไม่ได้ แม่อุตส่าห์จะให้มีวันว่างไปได้นะ
เค้าว่า อังคาร-พุธ ก็ได้
(แล้วใครจะมาว่างกับฉันด้วย)
สรุปว่า ..ไว้คุยโทรกัน เอาน่ะ ไม่ไกลเท่าไหร่ เดี๋ยวก็ได้เจอกัน
แต่ก็ยังแอบเหงาลึกๆไม่ได้นะ
ยิ้มแย้ม หัวเราะ คุยสนุกได้เรื่อย แต่ก็แอบเหงา
ฉันรู้ว่า ระยะทางไม่ได้จำกัดความสัมพันธ์ระหว่างคนเรา
มันก็แค่ ไม่ได้ไปไหนด้วยกัน แต่ถ้าคิดถึงกันโทรหากันบ่อยๆก็ได้นี่
ที่ทิ้งอยู่ในความรู้สึก คงเป็นห่วงเพื่อนมากกว่า
กับการเปลี่ยนแปลง กับอนาคตที่ยังไม่รู้ว่าจะทางไหน อะไร ยังไงดี
ฉันทำอะไรได้ไม่มาก พูดให้กำลังใจก็ไม่เก่ง
แต่ฉันอธิษฐานเผื่อเค้าได้ ฝากความกังวลไว้ที่พระเจ้าได้ ..อื้ม
เบาใจไปได้
ไม่ได้คิดตั้งแต่แรกว่าจะได้เพื่อนจากชั้นเรียนภาษาอังกฤษ
เมื่อเกือบ4ปีก่อน ฉันก็แค่อยากจะหาอะไรทำ อยากเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ
อยากจะพัฒนาตัวเอง(แม้ว่าเอาเข้าจริงๆ ได้เพื่อนมากกว่าจะได้สิ่งที่หวังอย่างแรก)
สามสาวพาวเวอร์พัฟ คือฉายาที่ฉันเรียกพวกเค้า
พี่อ้วน พี่ปัท แล้วก็แตง
ฉันนั่งติดกับสาวตาโตคนนี้เกือบตลอด เพราะพี่อ้วนจะนั่งด้านในสุด
ถัดมาก็พี่ปัท แตง แล้วก็ฉัน หลังจากนั้นก็เป็นคนอื่นบ้างหมุนเวียนกันมา
ตอนแรก ฉันคิดว่าฉันจะสนิทกับพี่ปัทมากกว่าใคร
เพราะเป็นคนแรกที่ฉันได้เบอร์แล้วโทรถามทักทาย
แต่วันนึง เมื่อสองสาวรุ่นพี่ไม่ได้มาเข้าชั้นเรียน
มีแต่ฉันกับสาวตาโตที่นั่งเรียนด้วยกัน
พอเลิกเรียน แตงก็ยืนรอเพื่อนมารับที่หน้าแมนชั่น
เรายืนคุยกันนานมาก คุยสารพัดสารเพ เค้าทึ่งๆ(ออกทางประหลาดใจ)
กับการที่ฉันมีเพื่อนในเนตหลายคน มีการให้เบอร์โทรกัน
เค้าเล่าเรื่องของเค้าเยอะ แต่ก็ไม่เท่าเวลาโทรคุยกัน
วันเกิดของเค้าในปีแรก ฉันจำได้ว่า ฉันถักแหวนกับสร้อยข้อมือเป็นเซตให้
มันหรูมากเลย แต่เค้าไม่ชอบใส่หรอก เก็บไว้เป็นที่ระลึกแหละ
ส่วนวันเกิดฉัน ก็ได้เจ้าหมีแตงโมที่แอบทำหล่นคอหักไปวันก่อนโน้น
แต่ไม่ต้องห่วง มันถูกซ่อมแซมแล้ว เนียนจนเจ้าของยังเกือบลืมว่าทำพังไปแล้วครั้งนึง
ปีต่อมาฉันให้หนังสือภาษาอังกฤษ ปีต่อมาอีกให้กระเป๋าซีดี ล่าสุดก็น้องหมาตัวนึง
มักจะจำได้ว่าให้อะไร เพราะคิดก่อนให้ทุกที
ส่วนวันเกิดฉัน ปีต่อมาก็ได้ออมสินสีแดง ล่าสุดได้หลายอย่างกรอบรูป+กระเป๋า
สิ่งของไม่ได้สำคัญเท่ากับ เพื่อนจำวันเกิดของเราได้
จริงๆมันก็แค่วันธรรมดาหนึ่งวัน แต่เมื่อมีใครสักคนทำให้มันเป็นวันที่พิเศษกว่าทุกวัน
เราก็อดที่จะรู้สึกปลื้มใจไม่ได้
ในความเป็นจริง แม้เราจะใช้เวลาในการคุยโทรกันบ่อยกว่าเจอหน้ากัน
แต่พอรู้ว่า ไม่ได้เจอกันง่ายๆแล้วนะ มันก็เป็นอะไรที่ ทำให้คิดถึง
สำหรับเค้า ฉันอาจไม่ใช่เพื่อนสนิท
แต่สำหรับฉัน เค้าเป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ..เป็นน้องสาวที่น่ารัก
ไม่เป็นไรๆ ห่างกันไม่ได้ห่างไกล เพื่อนกันไม่ต่อก็ติด
เอ้อ.. เอา นิสัยคนเลือดกรุ๊ปโอมาแปะไว้ ถ้าถามว่าตรงมั๊ย
ฉันว่าตรงนะ นิสัยแบบนี้แหละ ไม่ชอบอะไรคลุมเครือ
ชัดเจนๆน่ะค่ะ เข้าใจไหมคะ 555
