ช่วงนี้รู้สึกว่า ทุกครั้งที่คลิกเข้าไปอ่าน "มานาประจำวัน"
ก็แตะต้องใจทุกครั้ง เกือบทุกวันที่อ่าน ล้วนแล้วแต่เหมือนคัดมาเพื่อพูดกับฉัน
พระเจ้าตรัสกับเราผ่านพระวจนะของพระองค์..จริงๆ
นั่นทำให้ฉันรู้สึกสำนึกได้ว่า กำลังนั่งอยู่ในวงล้อมของอะไรอยู่
ที่ควรจะอยู่คือตรงไหน ที่ไหนควรจะลุกออกมาได้แล้ว..
เจอพี่อ้วนในเอ็มตอนหัวค่ำ
พี่อ้วนถามว่าจะไปภูเก็ตวันที่23จริงๆป่าว
ฉันว่า งานนี้ แตงไม่น่ามีปัญหาอะไร คือถ้าไม่23ก็24
แต่ฉันนั้นไม่แน่ใจอะไรเลย ไม่อยากปล่อยงานให้แม่ต้องแบกรับ2กะ
ถอนหายใจแรงๆ แล้วบอกตัวเองว่า
ความรับผิดชอบมันค้ำคอเนาะ.. ถ้าจะพลาดความสนุกไปบ้าง
ก็คงจะต้องยอมล่ะนะ ..
รู้มั๊ย ฉันว่า ฉันไม่เข้มแข็งพอจะเจอกับสถานการณ์บางอย่าง
หรือตกอยู่ในวงล้อมของบางเรื่อง มันอันตรายเกินไป
ฉันไม่กลัว แต่ไม่อยากเสียเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์
วันนี้อัพแปลกๆเนาะ -.-
มันอยู่ในความคิดฉันเสียมาก
ถ่ายทอดออกมาได้ยาก.. มันก็เท่านั้นเอง
