..Bye bye..

จริงๆ อยากจะอัพบล๊อกให้มีน (จะเล่าให้ฟัง)
แต่ว่า พรุ่งนี้พ่อจะไปภูเก็ต ไงซะฉันก็ต้องได้อยู่โยงแถวนี้อยู่แล้ว
ค่อยอัพล่ะกัน ว่ะ..ฮ่า..ฮ่า (หัวเราะทำไม?)

 

วันนี้ไปนอนแปดโมงได้มั๊ง
แต่ตั้งใจจะตื่นบ่ายสองให้ได้ (ปกติตื่นซะสี่โมงเย็น)
ตั้งปลุกไว้บ่ายโมงครึ่ง แล้วก็ตื่นจนได้(หลังจากเสียงปลุกผ่านไปเกือบรอบที่สอง)
ง่วงมากถึงมากที่สุด

แต่บอกกับตัวเองว่า "ต้องปรับนิสัยเสียใหม่"
ฉันรู้ตัวดีว่า ขี้เกียจลงไปมาก ตั้งแต่ป่วยหนัก
เรียกให้ถูกคือ เริ่มจากผลัดวันประกันพรุ่ง เรื่องถู ต่อมาก็กวาด
ทางเดินชักจะสกปรก ก็อ้างว่าตัวเองป่วย หายแล้วมันยังอู้งาน นอนอืดซะ
เซ็งตัวเองจริงๆ 555 ... เฮ่อ

แล้ววันนี้ก็ตั้งใจใหม่
ถ้าเราทำวันนี้ พรุ่งนี้ก็จะทำง่ายขึ้น
ดินพอกหางหมูก็จะไม่มีอีกต่อไป

เพราะงี้ ตื่นมาก็เลยจัดการกวาดถูยกใหญ่
แต่ทางเดินยังเด้อ เหอะๆๆ ทำในร้าน ที่จอดรถกลายๆ
ที่เต็มไปด้วยรอยยางล้อเขรอะ เห็นแล้วไม่สบายตา ทางเข้า ไม่ปล่อยให้รกรุงรัง
ทำไป ปวดหลังไป ต้องหาข้อสรุปเกี่ยวกับที่นอน พุงตัวเอง แล้วก็การใช้งานคอมพ์แบบต่อเนื่องแล้วล่ะ

...

เรื่องที่จะเล่า ไม่ใช่ข้างต้น
แต่เป็นนับแต่นี้เป็นต้นไป(ข้างบนเรียกอะไรฟะ?)

ตอนสองทุ่มนัดกันว่า จะไปส่งดอนน่า
เมื่อวานที่งานเลี้ยง แม่นัดกับพี่ปูให้มารับ
แต่ว่า พอหกโมงเย็นวันนี้ แม่โทรไปคุยกับดอนน่า บ้านพี่ปูจะไปรับดอนน่าไปส่ง

อ่าว..ไงล่ะทีนี้
แม่ก็พยายามติดต่อหลายคนที่จะไป แต่ติดต่อไม่ได้ เหอะๆ
คิดว่า คงจะไม่ได้ไปแล้ว
แต่ว่า พอแม่โทรไปบอกลาดอนน่า เพราะไม่มีรถมารับ คงจะไม่ได้ไปส่ง
แกก็รีบมารับเอง ..(-.-)

เหตุผลน่ะเหรอ แม่น่ะเพื่อนซี้ดอนน่านะ
ที่สำคัญ แกจะฝากแม่จัดการเรื่องของขวัญ 555
จะกลับบ้านทั้งที  ยังไม่ทิ้งหน้าที่ คุณนาย คลอส

ไปถึงบ้านดอนน่า เอาข้าวของขึ้นรถ
แล้วก็แยกกันไป แม่ไปกับดอนน่า
ฉันไปกับพี่ปู ไปกับรถพี่ปู(อีกคน ..ทำไมต้องมีสองคนด้วยนะ เรียกยากชะมัด)
รถเค้าเป็นรถเก๋งอ่ะนะ นั่งรถแบบนี้ทีไร เมารถทุกที
แถมพี่เค้าแวะบ้าน เอาขนม ..อืม มะพร้าวแก้ว จะเอาไปไว้ให้ดอนน่ากินบนเครื่อง
เค้าเอามาแจกบนรถ ฉันกินไปสองอัน..โอย หวานทำลมขึ้น

แต่ยังไม่ทันรู้สึกอะไรมาก เพราะสนามบินมันไม่ไกลเท่าไหร่

ไปถึง ก็ลงรถ เดินมาพร้อมกับพี่ปู(แม่น้องไลท์)
ส่วนพี่ปูอีกคน เดินไปกับน้องไลท์(เออ จะงงไหมนี่)
ตอนข้ามถนนมากำลังจะเข้าสนามบิน
เจอ สเตฟาน เดินแซงหน้าไป หันมองแค่แว๊บเดียวก็ว่าใช่ล่ะนะ
แต่แบบว่า ไม่ค่อยแน่ใจ

สรุปว่าใช่แหละ (ไม่ค่อยจะอยากเล่ามาก แบบไม่ได้เห่อเท่าไหร่)
เค้ามารอรับแฟนเค้า

ส่วนเรา ก็รอให้ทุกคนมาพร้อมกันด้านล่าง
เลยหันไปเห็นสเตฟานในห้องน้ำด้วย 555
อะไรจะส่วนตัวกันขนาดน้าน ก๊ากๆๆ
ห้องน้ำสนามบิน เค้าไม่ปิดประตูน่ะ เลยเห็นคนยืนฉี่ กับล้างมือ (-.-)

แล้วก็เลิกดูดาราชั่วคราว ขึ้นไปส่งดอนน่าที่ชั้นสอง
ถ่ายรูปมาแชะสองแชะ ฉันรู้สึกว่า แสงมันจ้าไปอ่ะนะ ภาพไม่งามเลย(โทษแสง?)
ดอนน่าก็พาพวกเราไปอเมริกากันด้วยรูปถ่ายอีกสองภาพ

ตอนลา แกกอดทุกคนเลย
เกือบร้องไห้แล้วล่ะ รู้สึกว่า ทุกปีก็สนิทกันมากขึ้น
ปีที่แล้วไม่ได้ไปส่งอ่ะนะ แม่กับพ่อไป ปีนี้จะมามั่ง เหอๆ คงเพราะรู้สึกสนิทขึ้นด้วยมั๊ง

ตอนกอด แกบอก " Thank you (ชื่อฉัน) I love you .You take care everyone God bless you"
แล้วอะไรต่อไม่รู้ คือ ยาว แต่จำได้แค่นี้ (ยังดี)
ตอบไม่ค่อยถูก แบบว่านะ ไม่ใช่พูดไม่เป็น แต่นะ แหะๆ พูดแค่ "God bless you"
โหวงเหวงแหละ เศร้านิด ๆ แต่เราก็รู้ว่า ปีหน้าก็เจอกันอีกล่ะเนาะ

นี่แหละ.. เพื่อนของครอบครัวเรา

 

พอเดินกลับลงมา เจอสเตฟานอีกแล้ว 555
เลยชี้ให้แม่ดู แม่ไม่รู้จัก เหอๆ
ตอนนี้แหละ ที่จะกลับ แต่พี่สองปูเค้าอยากเห็นน้ำฝนกันน่ะ
เลยมายืนรอ (ถ้าไม่มีสองสาวนี้ ฉันไม่ใช่จะไปรอดูด้วยหรอกนะ)
ก็เห็นอ่านะ สวย น่ารักดี ผอมๆ  ผอมกว่าฉันเยอะมากๆๆ
 (ไม่คิดเปรียบเทียบด้วย แต่พี่ปู(อีกคน)แกว่า แกอ้วนเลยอ่ะถ้าเทียบกับเค้า)

ขากลับ นั่งรถ อ.โรสเลน กับ มาดามกลับแหละ
แม่กับมาดามนั่งคุยตลอดทาง
ฉันนั่งฟัง ..อืม ฟังรู้เรื่องแหละ อิอิ จริงๆ เพิ่งสังเกตุว่า ตัวเองฟังออกหลายคนแล้วอ่ะ
ดอนน่าก็ฟังรู้ อ.โรสเลนก็ฟังได้ มาดามก็ฟังเข้าใจ แต่ยังไม่ค่อยจะพูด ...-*-

กลับถึงบ้าน..เฮ่อ..เหนื่อย ง่วง
แตงโทรมา คุยกับแตงนานเท่าไหร่ไม่รู้ พี่จันยิงมา ไม่ได้โทรกลับเลย
เฮ่อ วางหูแตง เที่ยงคืนกว่า โทรกลับไม่ไหวแล้วล่ะ พี่จันคงหลับแล้ว
- -" นึกในใจว่า ทำไมเพื่อนตูต้องติดต่อมาวันเดียวกันหมด ด้วยน๊าเนี่ย แง่วๆๆ

จริงๆพี่จันโทรมาตั้งแต่นั่งรถไปสนามบิน
แต่ขอแกว่า เดี๋ยวกลับบ้านจะโทรกลับ
แต่ก็ติดว่า กลับมาแล้วยุ่งจัดเลยล่ะ..เฮ่อ

พรุ่งนี้จะโทรไป แฮะๆๆ