เจ้าต้นหรอกที่มาทักว่าจมูกดูแปลกๆ ซึ่งฉันก็เห็นด้วยล่ะนะ
ก็เลยขอคำปรึกษาเค้า เค้าทำตัวอย่างมาให้ดู
พร้อมคำแนะนำ "ถ้านึกไม่ออก ให้ค้นในกูเกิ้ล"
ฟังตอนแรกก็เห็นด้วย รับคำว่าจริง เพราะก่อนหน้านี้ ทั้งตา และปาก
ฉันจะมึนงงกับรูปแบบภาพสไตล์ vectorมากๆ
ก็อาศัยค้นดูงานชาวบ้านนั่นแหละ ดูเค้า เอาเค้าเป็นแบบ เป็นแนวทาง
แต่ดันมาบื้อตรงจมูกซะได้ น่าจะเพราะคราวก่อนๆ เจ้าต้นก็แนะนำให้ตลอด
เลยชักจะติดนิสัย รอให้ช่วยดูช่วยแก้ให้ ...
แต่พอผ่านไปไม่ถึงห้านาที ฉันก็คิดถึงประโยคนั้นอีกครั้ง
มันทำให้ฉันรู้สึก ตกเป็นเบี้ยล่างทันทีเลย
คืออะไรก็ตามที่เราต้องให้คนอื่นช่วย เรามันไม่มีความสามารถที่จะคิดหรือทำเองได้
เพราะงี้ ฉันก็เลยตั้งปณิธานกับตัวเองใหม่ว่าจะถามให้น้อยลง
ฉันก็ไม่อยากจะรบกวนใครเขาบ่อยๆหรอก เข้าใจนะว่าเค้าแนะนำ
แต่อาจอารมณ์อ่อนไหวเราก็เลยรู้สึกทะแม่งๆทีหลัง
แต่ไม่เป็นไร ... ฉันไม่ได้เสียความรู้สึกหรือเคืองอะไร ดีซะอีกที่เค้าบอก
รูปต่อมาฉันก็เลยทำตามแนวทางที่เค้าแนะนำไว้ ได้รับคำชมด้วย
แต่ยังไม่ได้ทำต่อเลย อัพไว้ในแฟนเพจ คงไม่เอามาแปะในนี้ต่อล่ะนะ
เพราะเป็นเรื่องงานจริงๆ
...
เช้าวันพุธแสนหดหู่ คิดอะไรมากมาย คิดเยอะจนร้องไห้
แต่ก็ต้องหยุด แล้วคิดใหม่ มองหาแง่บวก มองว่าทำไมต้องเป็น หรือต้องเจอ
แล้วก็พบอีก(ครั้งที่ล้านแสนแปดหมื่น)ว่า เราทำตัวเป็นแขนงที่ไม่ติดกับลำต้น
คือเฉพาะแขนงที่ติดต้นและออกผลก็ยังถูกลิดเพื่อให้ออกผลมากขึ้นอยู่แล้ว
จะคิดว่าชีวิตต้องไร้ปัญหาเท่านั้นคือชีวิตที่พระเจ้าอวยพรนั่นก็ไม่ใช่
ไม่ใช่ว่า พระองค์อยากแกล้งให้เราเป็นทุกข์เล่นเสียเมื่อไหร่
แต่แผนการณ์และเวลาของทุกคนมีอยู่แล้ว และพระเจ้าเท่านั้นที่รู้
หน้าที่ของฉันคือแสวงหา ติดสนิท อย่าปล่อยชีวิตให้เลื่อนลอยไปวันๆอย่างไร้สาระ
ตอนบ่าย พ่อกับแม่อยากให้กำลังใจพวกคนเฝ้าบ้านสองคน
เลยพาไปนั่งรถเล่น ไปกันเพลินๆ ไม่ได้ไกลหรือช๊อปกระจายอะไร
ก็ประมาณนี้....
ส่วนใหญ่จะเน้นไปที่เค้าต้องทำธุระ ได้แวะห้างซื้อของหน่อย
แต่พอหลังจากถ่ายรูปป้ายห้าง กำลังจะเดินเข้า ฉันก็สะดุดขอบปูนเสาอะไรสักอย่างตรงนั้น
น่าจะเป็นพวกเสาป้ายจอดรถ เซไปกระแทกกับเสา ดีนะที่ไม่ล้ม ไม่งั้นคงเจ็บหนัก
กระแทกแรงพอสมควร เพราะปวดตลอดการเดินซื้อของ
แต่กลับมาบ้านก็ไม่เห็นมันจะเขียวหรือช้ำอะไร แค่ปวด ปวดตลอด
มันออกอาการหนักก็ตอนกลางคืนแหละ ปวดจนแขนซ้ายสั่น
คือ ไม่ได้ปวดที่ตรงรอยกระแทกแล้ว แต่ปวดทั้งแขนเลย
มือสั่นจนเหมือนจะหยิบจับอะไรไม่ได้ ไม่มีแรง
กังวลอยู่เหมือนกันว่าเป็นอะไรรึเปล่า แต่ยังไม่ได้ทายาเลย
จนป่านนี้ (จะเช้าวันศุกร์แล้ว) เดี๋ยวจะทาก่อนนอนล่ะ
อ่อ ถึงจะปวดแต่ก็หาเรื่องให้แม่ซื้อไอติมแท่งนี้ให้ล่ะนะ
ฮ่าๆๆ อยากกินบ้าง คราวก่อนไม่ได้สัมผัสเล้ย
ถ่ายรูปแล้วส่งให้น้อง ... แป๊บเดียว เกลี้ยง
คราวนี้เลยขอแทะซ้าหน่อย .. ไม่อยากกินหมด แค่นี้ก็กลิ้งแล้ว อิอิ
...
ส่วนวันนี้วันพฤหัส เค้ามีแคร์ช่วงค่ำ แต่ตอนเช้ามืดฉันนั่งทำซองมือถือเดคูพาจให้แม่
ได้ของแล้วไง เอ้อ ลืมเล่า อิอิ
ได้ตั้งแต่เมื่อวาน ตอนแรกก็มีเหวี่ยงเบาๆในเพจตัวเอง
เพราะรู้สึกเซ็งเล็กน้อยที่แม่ค้าลืม มันก็นานเป็นอาทิตย์ๆเลยนะกว่าของจะได้
เค้าก็คงต้องจ่ายเพิ่มเองด้วย คือส่งด่วน ถ้าส่งลงทะเบียนมันก็ไม่ถึง
รอบนี้ได้สามห่อพอๆกับคราวก่อน แต่ถูกกว่าอีก แล้วได้ของแถมด้วย
เพราะงี้เลยทำของขวัญให้แม่ได้ซักที ท่าทางแม่ก็พอใจนะ
เอาไปใช้เลย ถือไปในประชุมแคร์ด้วย คุณนกทักใหญ่ หุหุ แกชอบงานพวกนี้
(ชอบชมและดู แต่ไม่ได้ชอบทำหรือใช้งาน ฮ่าๆ)
แคร์วันนี้มีเจ้าโนอาห์ตัวจิ๋วมาด้วย ทั้งซนและซ่าตลอดงาน
ขำดี เค้าเป็นเด็กร่าเริง ไม่ค่อยจะร้องหรอก แต่ความซนเลยทำฉันหมั่นไส้
จับมานั่งตักแล้วก็เขย่าตัก เหมือนให้เค้าขี่ม้าอ่ะ นึกออกมั๊ย แต่หันหน้าออกจากตัวเรานะ
แล้วโดนกอดไว้ โวยวายตลอด ฮ่าๆๆ อยากลงไปวิ่งเล่น แต่โดนแกล้ง
กว่าแบตจะหมด วิ่งวนไม่รู้กี่รอบ ทนจริงๆ
ส่วนนนท์กับเบนซ์มา ฉันเลยได้สอนพระคัมภีร์ที่เตรียมไว้ เรื่องดินสี่ประเภท
ฟังเร็วๆ ตอบรับไวๆ อยากเป็นดินดีกันทั้งนั้น
แต่ใจที่จะเป็นดินดี มันต้องโดนไถ พรวน .. ใส่ปุ๋ย
ถ้าเกียจคร้าน ไม่ยอมรับการสั่งสอน มันจะเป็นดินดีได้ยากนะ
หรือจะเป็น แต่เป็นพวกเกิดผล สิบเท่าบ้างก็ไม่รู้สิ
รอบนี้ให้คะแนนเค้าด้วย ให้ทุกอาทิตย์ แคร์ก็ให้
ปลายปีค่อยคิดว่าจะมีของรางวัลอะไรให้
ฉันรู้ว่าชีวิตที่ทำอะไรอย่างมีจุดประสงค์มันดีกว่าแค่เลื่อนลอยไปวันๆแน่ๆ
และถึงอย่างไรก็ตาม แม้จะเข้าใจวัตถุประสงค์ของเด็กๆ
แต่ฉันจะไม่ยอมให้มันเป็นทั้งหมดที่เค้าต้องการหรอก ...
ปลายทางนั้นหอมหวาน แต่ระหว่างทาง เธอจะต้องได้รับการเปลี่ยนแปลง
