สงสัยจังว่าทำไมง่วงมากมาย ...
นึกขึ้นได้ วันนี้นอนน้อยนิด ความจริงคือนอนขาดๆแหว่งๆมาหลายวัน
ตั้งแต่วันอาทิตย์จนวันพุธเลย
ไม่นับว่า พรุ่งนี้ต้องตื่นเร็วไปแบงค์ให้แม่อีก
รู้สึกอยากเซ็นโอนสิทธิ์ให้พ่อไปถอนให้ซะจริง ... เหนื่อยอ่ะ =,=
...
เป็นอันว่า ตื่นไหว ตามเวลาที่แม่ต้องการนั่นแหละ
ไปทำธุระมาให้เสร็จแล้วด้วย
ตอนไปสหกรณ์ ไปดูอัตราดอกเบี้ยมา เงินกู้หกบาทกว่า
แต่เงินฝากนี่สิ สามบาทเป๊ะๆเลย
ถ้าการลงทุนอะไรจะดีที่สุด ธนาคารคงไม่ใช่ทางเลือกแรกหรอกนะแบบนี้
...
วันจันทร์อยู่กันสามคน ถ่างตาอยู่ทั้งคืนวันอาทิตย์
เพราะมีกังวลเรื่องปิดเปิดประตูโรงรถ เช้าๆมั๊งได้นอน ตื่นสายหน่อย
ออกไปไปรษณีย์ แต่ไปได้แค่ปณ.จริงๆแหละ
เพราะพอไปถึง ได้กลับมา ๒กล่อง กล่องไม่เล็กซะด้วยสิ
ถ้ายังขืนไปแบงค์ต่อ คงพะรุงพะรังน่าดู
ก็เลยกลับบ้านก่อน แต่มาสลบเอาตอนบ่าย อากาศมันร้อนบวกกับไม่ค่อยได้นอน
เลยสลบยาว ตื่นหัวค่ำเลย
เป็นวันที่ไม่ได้กินอะไรเลยทั้งวัน ตื่นมากินมื้อแรกตอนสองทุ่ม
อ่อ มาดูของกันม๊ะ ว่าสองกล่องที่ว่าคืออะไร
อันแรก เป็นของขวัญปีใหม่จากผึ้งสวย
เค้าส่งกรอบรูปมาให้ พร้อมการ์ดปีใหม่รูปเฮดในแฟนเพจ
มีภาพอิลลัสเกือบๆล่าสุดตอนนั้นมาด้วย น่ารักจริงเชียว
ด้วยความปลื้มขนาดหนัก ฉันเลยเอาการ์ดแผ่นนั้นใส่ในกรอบซะเลย
ส่วนอีกชิ้นคือกระเป๋ากระท่อมของขวัญจากป้าแจ๊ว อ.ลักขณา โจนส์
น่ารักมากกกกกกกกกก มากมาย
ป้าแจ๊วกรุณาฝากเพื่อนมาให้จากออสเตรเลีย ส่งกันหลายทอด
เดินทางนานนิดนึง เพราะติดธุระหลายอย่าง
แต่ไม่เป็นไรเลย เพราะแค่ได้เห็นฉันก็รู้สึกว่า คุ้มค่ากับการรอคอย
มีรูปมาฝากแค่นี้ อยากเห็นเต็มๆก็คลิกไปดูที่ อัลบั้ม ได้จ้ะ
จริงๆกำลังรอจะถ่ายใหม่นะ เพราะอาอ้อมากระซิบบอกว่า ฉากแดงตรุษจีนจ๋าเลย
ซึ่งฉันก็เห็นด้วย แต่ต้องเลือกสถานที่สักหน่อย คิดถึงสวนสาธารณะ
ไม่ใช้ติดต้นไม้ก็เอาให้ใกล้ทะเลไปเล้ย ฮ่าๆๆ
(บ่ายวันอาทิตย์ไปดีกว่า .. ชวนนนท์ไปด้วย)
...
วันอังคารได้นอน แต่ก็ไม่อิ่มแปร้อะไร ที่ต้องลาไปนอนบนห้อง
เพราะเอนตัวลงเมื่อไร มีเสียงโวยดังลั่นทุกครั้งไป
นอนไม่เยอะ เพราะตื่นไปธนาคาร ไปทั้งโอนเงินและรับเงิน
ไปจ่ายค่าแนพกิ้น สามร้อยกว่า กับรับเงินของขวัญปีใหม่(มั๊ง)จากนาฬิกาปลุก
ไปเร็ว กลับเร็วนะ ขากลับแค่แวะโวคนิดนึง ไปหาซื้อของขวัญ
(ก็เค้าให้ตังค์มาซื้อเองแล้วไง)
เลือกอยู่นาน ตอนแรกเลือกหากิ๊บหนีบผมให้แม่ก่อน แต่ไม่มีที่น่าใช้เลย
ราคาไม่สมตัว ผ้าเยอะ ลูกปัดแยะ รอยปืนกาวยังเปรอะ
ขายสองร้อยกว่าบาท .. ทำกันได้
ส่วนของตัวเอง เลือกของที่ไม่น่าถึงสองร้อยมาได้แน่ะ แต่ก็สองร้อยกว่านะ
อาจเพราะเห็นนกฮูกแล้วคิดถึงคนให้งบซื้อของขวัญ ตางี้พองเหมือนงั้นแหละ ก๊ากๆ
ล้อเล่นน่า .. จริงๆ รู้สึกชอบนกฮูกก่อนแล้ว เพราะนกฮูกเหมือนสัญลักษณ์ของคนฉลาด
(ซึ่งฉันไม่รู้สึกว่าตัวเองจะเด่นด้านนี้นัก...)
เย็นวันอังคาร ป้ากบรีเควสให้ออกแบบนามบัตรคุ๊กกี้โฮมเมดให้
เลือกเอาจากชาวบ้านล่ะนะ ฮ่าๆๆ แต่มาปรับแต่งให้ใหม่
ก็ไม่ได้ทำขาย(ฉันไม่ได้เงินนี่นา เหอๆๆ)
แต่จากงานนี้ เลยได้ดราฟท์ภาพโหลคุ๊กกี้ด้วย
น่ารักได้อีก ไม่ได้ก๊อปเค้าเป๊ะหรอก
แต่เห็นว่าคุ๊กกี้ของป้ากบมีทั้งช๊อคชิพและมะม่วงหิมพานต์
เลยจัดไป.. แล้วก็คิดไปเองว่า "น่ารักดี"
แล้วขำอ่ะ เพราะพอดราฟท์ๆไป เกิดนึกอยากกินคุ๊กกี้ขึ้นมาซะงั้นแหละ
(ที่บ้านก็มี พวกยี่ห้อหลายห่อหลายกล่องอยู่ ยังกินไม่หมด)
ส่วนนี่ก็นางแบบบนนามบัตร แต่ถูกปรับแต่งแล้วนะคะ
คนละเวอร์ชั่นกับที่ให้ป้าไป .. ใกล้เคียงน่ะ
เป็นอีกวันที่รู้สึกว่าได้ทำประโยชน์
(จริงๆ เราก็ทำทุกวัน แต่พอได้ทำให้ใครที่ไกลออกไปก็เลยรู้สึกดี)
คืนนี้พ่อเดินทางกลับ
ได้ยินพ่อเล่าว่า นัดเจอกับลุงก๋อด้วย ได้คุยกันหลายอย่าง
เออน่ะ .. แล้วฉันก็นึกขึ้นได้ ว่าแอดลูกพี่ลูกน้องที่ห่างไกลกันไว้นานแล้ว
ไม่เคยคุยกันเลยสักครั้ง รอเค้ารับนานมาก
แล้วพอรับแล้ว ก็ยังจะหวั่นว่าเค้าจะลบเราทิ้งรึเปล่า ฮ่าๆๆ
ยังงงตัวเองว่าไม่รู้จะแอดไว้ทำไม แต่ก็เหมือนไว้คอยดูความเป็นไป
ไม่ได้รู้สึกอยากเข้าใกล้ไปทำความรู้จักสนิทสนมอะไรนะ ..
เพราะเราก็ไม่รู้ว่า ถ้าทำแบบนั้นแล้วอีกฝ่ายจะมองเรายังไง
สู้ต่างคนต่างอยู่ แต่ก็ได้พอรับรู้เรื่องราวบ้างก็ดีแล้ว
...
พ่อมาถึงเช้าวันพุธ แล้วก็ไปสุราษฯต่อ แม่ก็ไปด้วย
แต่พ่อเดินทางตลอดคืน คนขับรถเลยเป็นพี่โอ๋
เค้าไปกันห้าคน แต่ตอนออกจากบ้านฉันไม่รู้เรื่องล่ะ หลับก่อน
นอนอืดอยู่แถวนี้แหละ น่าจะสักเจ็ดโมงกว่า
ตื่นอีกทีก็สิบเอ็ดโมงได้ น้องมีเรื่องเดือดร้อนต้องให้ช่วย
อ่ะ ก็ตื่นกันไป เวลาทำงานบ้านมันก็ไม่ง่วง
แต่ถ้านิ่งๆ เงียบๆ จะง่วงทันที
วันนี้นอกจากงานบ้านเล็กน้อย กับเลี้ยงน้อง ฉันไม่มีอะไรให้ทำพิเศษ
คือ แรงบันดาลใจมันไม่บังเกิดด้วยแหละ ถ้าง่วงๆเนี่ย
ก็มีแค่ตอนไปตากผ้า เห็นดอกกุหลาบบาน เลยหยิบกล้องมาถ่ายเล่น
ได้ทั้งกุหลาบ อัญชัณ และแมลงอีกตัว อิอิ
ถือซะว่า เป็นของฝากจากสวนวันเฝ้าบ้านคนเดียวเนอะ..
จะมามีเรื่องให้กรี๊ดก็ช่วงค่ำ คือ จะทำขนมปังทาเนยโรยน้ำตาล
ก็เลยอุ่นขนมปังสี่แผ่น ทามาการีนแล้ว มองหาขวดน้ำตาล
อ่ะ .... นั่นไง สีขาวๆ แต่ดมๆแล้วไม่ได้กลิ่น(จมูกเราคงเพี้ยนเอง)
ตักโรยๆ แล้วหยิบขนมปังใส่ปาก
เฮ้ย เปรี้ยวววววววว กรดซิตริก !!
T^T
มันสาหัสหนักตอนที่มาเห็นว่า ฝาขวดมีป้ายลายมือพ่อเขียนหราเลย
"กรดเปรี้ยว" ....... เออนะ แล้วตอนหยิบมาทำไมไม่ดูที่ฝาเนี่ยยยย
เสียดายขนมปัง สี่แผ่นแน่ะ ถึงจะได้ลดราคามาก็เหอะ =.=
แล้วหลังจากนั้นก็มองเห็นน้ำตาล อยู่ในถุงบนชั้น ยังไม่ได้แกะใส่ขวด
เลยจัดการซะ ทำขนมปังไว้ให้น้องด้วย ของตัวเองก็แอบงั่มไปบ้างเล็กน้อย
ไม่ใช่อะไร สี่แผ่นแรกก็จะทำให้น้องแหละ จะขอชิมนิดนึง
(ดีแล้ววว ที่ชิมเองก่อน ไม่งั้นน้องร้องตาย)
เกือบห้าทุ่มมั๊ง เค้ากลับมาถึงบ้าน
แม่ซื้อผัดไทยมาฝาก (โทรมาถามก่อน) ของนายน้องเป็นข้าวคลุกกะปิ
แต่ไม่มีรูปนะจ๊ะ กินช้า อุ่นแล้วจัดเสริฟเลย ขี้เกียจถ่ายรูป
ตลกก็คือ เค้าให้มะนาวมาสองซีก สำหรับอย่างละซีกสินะ
แต่ฉันเนี่ย ได้กินผัดไทยจานโต เพราะมีทั้งที่สั่งของร้าน
กับที่พ่อกินไม่หมด เลยเทเส้นสมทบมาด้วยเต็มกล่อง
ก็เลยใช้มะนาวเปลืองไปนิด .. ลืมไปว่าข้าวคลุกกะปิก็ต้องการ
...
ส่วนวันนี้ เช้าวันพฤหัส ไปนอนไม่สาย เพราะต้องรีบตื่นไปสหกรณ์ให้แม่ไง
ตั้งปลุกไว้เที่ยงครึ่ง แต่มีปัญญาลุกจริงๆก็บ่ายโมงไปแล้ว
รีบนะรีบ ตาลีตาเหลือกอาบน้ำ แต่งตัวออกจากบ้าน ขี่มอไซด์ไปจะครึ่งทางแล้ว
นึกได้ว่าลืมแว่นกันแดด .. =.= ช่างมันล่ะงั้น
ปล. บ่นตั้งแต่ต้นจนจบ อิอิ อยากเล่าเรื่องเก่าหลายเรื่อง
อ่อ ติดเล่าเรื่องบางโพธินี่เนอะ งั้นอัพเดตอันนี้ก่อนล่ะกัน ^^
