“มองข้ามความต้องการของตัวเอง แล้วไปมองว่าคนอื่นเค้ายังขาดอะไร เปลี่ยนท่าทีที่มีข้างในใจ เรื่องดี ๆ ที่ยิ่งใหญ่ นั้นไม่ไกล..ตัวเรา ”
welcome

Lilypie Next Birthday Ticker

วันพุธที่ 31 ตุลาคม พ.ศ. 2555

..หลายวันผ่านไป..

มาล่ะ ๆ จะไม่ยอมอู้ไม่อัพบล๊อกอีกแล้ว
ถึงจะง่วงสุดๆก็เหอะ(มันยังไม่สุดจริง ไม่งั้นนั่งหลับไปแล้ว ฮ่าๆ)


ไปล็อคกุญแจแป๊บ .... เดี๋ยวมาเล่า


...

เริ่มจากวันเสาร์ล่ะกันเนอะ เดิมว่าจะไปตลาดมือสองแห่งใหม่กับแม่
แต่พ่อเค้าจะไปเอง ก็เลยไม่ไป รอไปถนนคนเดิน
อยากไปเดินหาของขวัญ


ก็ได้ไปนั่นแหละ แต่ไปซะสองทุ่มกว่าแล้ว คุณนกกับนนท์แวะมาช่วยจัดเก้าอี้
เลยชวนกันไป .. ของขวัญไม่มี หาไม่เจอ ที่น่าสนใจมันไม่น่าสนใจพอ
บางอันเห็นแล้วคิดว่า กลับมาทำเองก็ได้อ่ะ
(ไม่ได้ดูถูกงานเค้า แต่เราว่า มันยังไม่โดน)






ส่วนตัวเองนั้นได้แหวนมาหลายวงอยู่.. ๖ วงอ่ะ
สองร้าน ร้านนึง ๔ ที่เหลือก็อีกร้านไง(ไม่ต้องระบุจำนวนแล้วมั๊ง ไม่ใช่โจทย์เลข)




ก่อนจะกลับได้ขนมด้วย Macaroon อ่านให้ถูกอ่านยังไงไม่รู้นะ
คุ้นๆว่า เหมือนฝันจะอ่าน มาคารอง หรืออะไรทำนองนี้แหละ ..
เค้าเอามาขายกล่องละ ๔๐ บาท มี ๔ ชิ้น ก็หารลงตัว ชิ้นละ ๑๐
มาก็แบ่งกับแม่คนละชิ้น .. เออ อร่อย คล้ายขนมผิงแต่อร่อยกว่า
อย่างอื่นอธิบายไม่ถูก ก็เก็บไว้ ๒ กะให้น้องกับพ่อ(งกจริงจริ๊ง)
แต่สุดท้าย ... เย็นวันอาทิตย์ล่ะมั๊ง มดมันขึ้น ฉันเลยโยนเข้าปาก(หนีมด)ไปอีกอัน
พ่อได้ชิมอันนึง .. สรุป นายน้อง อด ..ไว้ค่อยซื้อให้ชิมใหม่เนอะ


....

วันอาทิตย์สอนเด็กประดิษฐ์ เป็นวัสดุจากขวดยาคูลท์อีกแหละ
แบบว่าเก็บไว้พอสมควร หยิบมาสอนทำได้ เอากลับบ้านไปเลยก็ดี(เบาบ้านเรา)




ก็ทำตัวอย่างให้เค้าดูสี่ตัว ให้เลือกทำกัน แต่ไม่ได้บอกให้ก๊อปนะ
แค่ขอให้ทำสัตว์อะไรก็ได้ที่มีสีขาว .. ก็ทำกันไป












มีสามคนตามรูปที่เก็บมาเนี่ย
กะว่าให้ทำกันคนละสองขวด ให้เค้าทำไปให้เพื่อนที่จะเจอกันวันเปิดเทอมด้วย
มีแค่สองหนุ่มที่ทำครบตามสั่ง ส่วนพลอยทำไมไหว เค้าเป็นหวัด
แค่ทำแมวตัวเดียวก็ไอไปบ่นไป สารพัดจะงอแง
เอายาพ่นให้ ยากินให้ .. ดูแล้วอาการไม่ดีขึ้นเท่า ตอนบอกว่า เดี๋ยวตอนเย็นจะไปห้าง
เกิดอาการอยากไปด้วยบ้าง หวัดกระเด็นไปหมดแล้ว .. น่ะ แต่ก็อด เพราะไม่ให้ไป ฮ่าๆ




วันนี้เค้าอยู่กันจนค่ำ ทั้งที่คุยและเคลียร์ เลยมีบางคนอยู่กินข้าวเย็นด้วย
อ่อ .. ลืมๆ กลางวันกินข้าวผัดกระเพรา
ไม่รู้ว่าคิดไปเองป่ะนะ ว่า เหมือนจะมีแต่เมนูนี้ที่แม่ครัวคนนี้ทำอร่อยสุด
(ไม่ใช่แม่ฉันแน่ๆล่ะ ... )


ตอนหัวค่ำ ออกไปอีกที คราวนี้ไปห้างในเมือง ..
ก่อนเข้าห้างแวะร้านแหวน(อีกล่ะ) ได้มาประมาณนี้..






พวกแมว ๆทั้งหลายเดิมจะซื้อเป็นของขวัญ
คือใจจริงอยากเจอสมุดโน๊ตหรืออะไรที่ใหญ่ๆชิ้นเดียวไปเลย ลายแมวแบบนั้น
คือ แมวเกาหลีแบบนั้นน่ารักนะ แต่ของที่นี่เน้นพวกการ์ตูนดิสนีย์
งี้แหละ แต่ก่อนมีบีทูเอส พอเปลี่ยนเป็นมุมกิ๊ฟชอปอย่างเดียว เลยไม่ค่อยมีหลากหลาย
พอเอากลับมา ก็คิดเยอะอีก .. ดูเป็นเด็กไปป่าวนะ จะให้ป้า ท่าทางไม่เหมาะ
มันดูกระจัดกระจายเกิน .. ทำเองก็ได้ กะทำให้เสร็จวันอาทิตย์(คงเสร็จ)แล้วส่งวันจันทร์


แต่ก็ไม่ได้ทำ คือเอาผ้ามา แต่ทำต่อไม่ได้ ทำได้แค่ควิล์ทมั๊งนะ ไปต่อไม่ถูก
เพราะมึนกับลาย .. แถมความง่วงที่อดนอนมาเป็นวัน ก็เลย นอนก่อนล่ะกัน


...

วันจันทร์ย้ายจักรไปไว้บนห้อง ปัดกวาดทำความสะอาดห้อง
แต่ยังจัดอะไรไม่ได้มาก ยังต้องการที่เก็บของอีกเยอะเลย
อ่อ ไปทำความสะอาดตึกช่วงหัวค่ำ เลยนอนหลับไปหลังจากนั้น


เป็นวันหยุดจริงๆ .. หยุดทำงานฝีมืออ่ะ เหอๆ
แต่งานอื่นก็ทำอยู่นะ




วันนี้น้าไก่เอาโดนัทมาฝาก เค้าไปบิ๊กซีกันมา
ขอชิ้นเดียวพอ ที่เหลือให้นายน้องนั่นล่ะดีแล้ว


...

มาวันอังคาร เค้าจะไปต่างอำเภอกัน พ่อกับแม่ไปงานศพที่เขาพนม แต่ไปช่วงบ่าย
ฉันนี่ไม่รู้เรื่อง เลยอยู่จนสายโด่ง คือพยายามจะช่วยให้น้องได้อาบน้ำกินข้าวก่อน
ถึงเราค่อยไปนอน ที่ไหนได้ เค้าจะไม่อยู่ช่วงบ่ายกัน(มันก็ไม่เท่าไหร่)


เลยบอกว่า เดี๋ยวไปนอนก่อน(ตอนเก้าโมงกว่า) เดี๋ยวเที่ยงจะลงมา
แต่สิบเอ็ดโมงกว่า พ่อไปเคาะประตูเรียกล่ะ ..
จะให้มานอนข้างๆน้อง (ไม่เคยได้นอน ถ้าหากน้องไม่หลับ ก็รู้กันดีนะ)
เป็นอันว่า อดนอนยาว
ก็ทำงานอะไรไป ดูแลน้องไป วาดแบบจะตกแต่งซองแว่นให้ป้าไป
เมื่อคืนเพิ่งจะกุ๊นเสร็จ ทีนี้ก็เหลือตกแต่ง






จากที่ลองวาดไว้ แต่ดูไปดูมา .. เปลี่ยนเถอะ
มันดูไม่เป็นซองแว่น แถมจะดูเด็กน้อยเกิ๊น
สุดท้ายก็เลยทำเป็นรูปแมวเหมียวใส่แว่นกันแดด
ไม่รู้ห้าวไปรึเปล่านะ แต่ก็คิดว่า ป้ากบไม่ใช่สาวหวาน น่าจะพอใช้ได้








เป็นอันว่า แพคใส่ซอง พร้อมของฝากคุณย่ากับคุณอาอีกนิดหน่อย
รอฝากพ่อส่งเช้าวันพุธ ..






ตอนเย็นพ่อกับแม่ยังไม่กลับ ก็หาอะไรให้น้องกิน
มีแกงจืดที่แม่ทำไว้แล้ว เลยไปทำไข่ดาวให้เพิ่ม
มีดอกไม้ขึ้นอยู่หลังครัวก็เด็ดแล้วโยนใส่
หน้าตาก็โอเค(ใครโอด้วย?) รสชาติก็คงดี เพราะกินเรียบไม่มีเหลือ ฮ่าๆ


...

เช้าวันพุธก็เลยเฝ้าบ้านให้พ่อระหว่างพ่อไปส่งของที่ปณ.
แต่ตอนพ่อจะออกไป คุณนกก็แวะเข้ามา เอานนท์มาฝากไว้
คือ ..... เค้าไม่อยากไปทำงานกับแม่ เลยให้มาทำการบ้านที่นี่
งานเข้าฉันอย่างจัง ไม่ได้นอนเลยทีนี้ แต่ก็เหอะ เป็นห่วงอยู่ว่าการบ้านจะไม่เสร็จ
(การบ้าน คือ การบ้านตลอดเทอมที่ดันไม่ทำ ครูเลยไม่ให้สอบ
แต่ครูก็ใจดี ให้เอาไปทำช่วงปิดเทอม แล้วครูถึงจะให้สอบ)
แล้วมันก็ไม่เสร็จหรอกนะ ..
เพราะทำช้ามาก ไม่ใช่ช้าธรรมดา ช้ามากกกกกกกกก
จากการสังเกตและวิเคราะห์แล้ว .. เป็นเพราะ ขี้เกียจและห่วงเล่น






แต่สำหรับวันนี้ ฉันขอบคุณพระเจ้าเรื่องนึง คือ แทนที่เค้าจะดีแต่กรอกคำตอบตามที่เราช่วยคิด
เค้าก็เริ่มเข้าใจที่จะคิดเอง เริ่มทำเองได้ แต่ต้องคุม "ทุกข้อ"
วันนี้เรียนเรื่องการหาค่าประมาณจำนวนเต็ม สิบ ร้อย พัน หมื่น แสน ล้าน
อันที่จริง หลักการเดียวกันหมด แต่พอมีตัวเลขมาต่อกันเยอะๆ เลยพางง


จากเช้า เก้าโมง แม่เค้ามาเกือบสองทุ่มมั๊ง
เป็นการสอนพิเศษและดูแลเด็กที่ยาวนานจริงๆ
ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ระยะเวลาหรอก แต่อยู่ที่ผลงานที่ทำ ฉันว่ามันน้อยไป
แต่ก็พยายามมองแง่ดีว่า อย่างน้อยเค้าก็เข้าใจ




ช่วงเย็นฝนตกกระหน่ำเลย ลมแรงขนาดที่นั่งในห้องประชุมยังมีละอองฝนเข้ามา
แต่ถึงงั้นก็เถอะ พอฝนซา ก็หาขนมมากินกันอีก เอิ๊กๆ




ให้นนท์ไปซื้อชาเย็นให้ แล้วฉันก็เอาทินนี่มาแกะ แบ่งกันกิน .. หมดกล่อง
(กล่องเล็กหรอกน่า )




อ่อ ก่อนนนท์จะกลับ ได้รับการตัดผมอีก
ก็ดันไม่ตัดตลอดปิดเทอม มาจะตัดเอาวันสุดท้ายก่อนเปิด
ร้านอะไรๆก็ปิดหมดแล้ว ก็เลยขอให้แม่ช่วยตัดให้
แม่ก็ไม่เคยตัดผมเด็กนักเรียนชายซะด้วย เกือบตัดเป็นอำแดงเหมือนนายริดซะแล้ว ก๊าก


ก่อนจบ ไม่มีอิลลัสประจำวัน มีแต่วาดเลียนแบบเค้า อิอิ






ของนักเขียนใยไหม คุณงิงิ เค้าสอนวาดรูปด้วย copic ในแฟนเพจ
เราก็แชร์มาสักพักล่ะ (อยากวาดบ้าง แชร์ไว้ก่อน)
คราวนี้เลยลองวาดบ้าง .. แต่อุปกรณ์ไม่เหมือนกัน ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ปัญหา


ว่างๆจะหัดเองบ้าง (คงจะว่างอ่ะนะ)
เออ อีกอย่างที่ต้องทำวันนี้ ทำการ์ดวันเกิดให้ป้า .. ขอไปนอนก่อนล่ะกัน ง่วงอ่า =.=


ปล. รูปเยอะ แต่ก็ไม่เท่าไหร่เนอะ .. ยัดเรื่องมาตั้งสี่วัน .. (ทำไปได้)

 

 

วันอังคารที่ 30 ตุลาคม พ.ศ. 2555

..เดี๋ยวมาเล่าทีหลังนะ..

ไม่ได้อัพบล๊อกหลายวัน จนจำไม่ได้ว่าล่าสุดอัพไว้วันไหน
โอ ..ตั้งแต่วันศุกร์แน่ะ วันอาทิตย์ก็อัพไม่ไหว
ทำไมมันยุ่งอะไรนักน๊อ หรือวินัยในการอัพเดตไดอารี่มันหดหายกันนะ??


...

อยากเล่าอะไรต่ออะไรนะ มีเรื่องเล่า มีรูปแปะ
แต่ง่วงจริงๆ ไหนๆ นายน้องก็หลับแล้ว ของีบหน่อยเถอะ
อดนอนมาหลายวันจัด ..... เต็มทีแล้ว

 

 

วันศุกร์ที่ 26 ตุลาคม พ.ศ. 2555

..Don't Let Your Emotions Make You Do Anything Stupid ..

อย่าพูดว่า ขี้เกียจ เพราะมันจะกลายเป็นขี้เกียจจริง ๆ
อย่าพูดว่า ยอมแพ้ เพราะมันจะถอดใจยอมแพ้เข้าจริงๆ
อย่าพูดว่า เป็นไปไม่ได้ เพราะความหวังที่เป็นไปได้จะเหลือศูนย์ ..


อย่าพูดแง่ลบ เพราะ หูของเรา จะเชื่อสิ่งที่ปากเราพูดออกมา


((อัพเสตตัสใน FB ไว้แบบนี้ เพราะประสบการณ์ที่เดี๋ยวจะเล่ามันทำให้ต้องคิดและพยายามทำให้ได้))


...

จากที่วันก่อนเล่าถึงกำลังจะทำโต๊ะวางจักร
ก็ตั้งใจจะทำให้ดีๆ สวยๆนะ อย่างเนี่ยที่เอารูปมาให้ดู
เป็นขั้นตอนที่ก็ไม่ได้ละเอียดอะไรนัก จะทำง่ายๆกัน
พ่อเป็นคนประกอบขาโต๊ะให้ แล้วก็เอาแผ่นไม้มาทาสีไว้ให้
คือจริงๆ ฉันอยากจะขัดกระดาษทรายก่อน แต่พ่อใจร้อน แล้วก็คิดว่ามันคงไม่เป็นอะไรนัก
พอมาลงสี พ่อทาให้สองรอบแล้ว ฉันมาทาอีกสี่รอบ








แต่คือ ไม้มันมีร่องมีรู ถ้าเราอุดไม่หมด ทาสีกลบไม่หมด ก็น่าเป็นห่วงเรื่องมอด
แต่ตอนนั้นฉันก็ทาสีไปแล้ว ลงแนพกิ้นไปแล้ว(ใจร้อน อยากให้เสร็จ)
พอแม่มาเห็นก็มาช่วยอีก แรกๆแค่เอากาว เอาสีทาร่องรอยด้านข้างให้มันเชื่อมติดกัน
(ใช้ไม้อัดสองแผ่นตอกติดกัน) ทีนี้เค้าก็เลยเห็นว่าตรงด้านหน้าที่ติดแนพกิ้นไปแล้ว(แถมลงวานิชไปแล้วรอบนึง)
มันยังมีรูเล็กๆ มีร่องรอยที่เค้าห่วงเรื่องมอด .. เลยพยายามจะโป๊สี
แต่ฉันก็เตือนไปแล้วว่าปล่อยยาวไปเลย เพราะฉันลงวานิช(ที่ได้มาตอนเรียนเดคูพาจ)ไปแล้ว
และถ้าเอาสีมาโป๊ข้างบนอีก เกรงมันจะเป็นการผิดขั้นตอน
แม่ก็รับปาก แต่พอฉันออกไปอีกที ก็เห็นร่องรอยที่เค้าแอบทำ =.=
ตอนแรกมันไม่มีอะไรหรอก แต่สักพักสีมันแตก ไม่รู้ว่าเพราะสีมันผสมน้ำเยอะไปด้วย
หรือจะเพราะมันผิดขั้นตอนจริงๆ .. พาฉันเสียหัวเลย คือ เราขอไว้แล้ว แม่ก็รับปากแล้ว
แต่ยังจะทำ .. เป็นอะไรที่ เซ็ง


พอทุกอย่างแห้ง จะลงวานิช เปิดขวดวานิชที่พ่อซื้อมาเทใส่แก้ว เอ้า สีเหลือง
เป็นวานิชที่เค้าใช้ทาสีไม้กันอ่ะ และแน่นอนว่าถ้าทาลงไปจริงมันต้องมีสีเหลืองแน่
ในขณะที่ฉันลังเล และยังเซ็งเรื่องเมื่อกี้อยู่
พ่อก็บอกว่า "ทาไปเถอะ เหลืองบ้างก็ไม่เป็นไร ยังไงเราก็ต้องเอาจักรมาวางทับอยู่ดี"
ฟังแล้วยิ่งเสียหัวหนัก .. เพราะอยากให้มันสีใสสวย แต่มาพูดแบบนี้
เหมือน กับว่า ให้ทำๆไปเหอะ เพราะวานิชที่เหลือตอนเรียนมันก็น้อยมากแล้ว
ดังนั้น ก็ใช้ที่ซื้อมานั่นแหละ

ฉันก็เลยทาเลย ใช้อารมณ์ไปกับเรื่องที่มันไม่น่า
ทาแล้วเป็นไง .. เป็นน่าเกลียดไง ไม่เอารูปมาให้ดูด้วย
กลายเป็นสีเหลืองๆ คราบๆ เก่า บอกไม่ถูก
กลายเป็นแผ่นกระดานที่มองเมื่อไหร่ก็เจ็บปวด


งานนี้ฉันพูดเล่ามาเหมือนโทษพ่อแม่ แต่ขอบอกว่า ฉันมาสรุปเรื่องนี้ว่า
ฉันผิดเอง เพราะถ้าฉันตั้งใจให้มันเป็นอย่างที่ฉันเชื่อว่าฉันทำได้
ฉันก็ไม่ควรใช้อารมณ์ในการทำงาน เพราะแม้ว่าคำพูดของใครจะผ่านเข้ามาในหูฉัน
แต่ถ้ามันขัดกับสิ่งที่ฉันเชื่อ มันก็ไม่เป็นที่ฉันต้องทำจริงป่ะ?


ส่วนแม่ ฉันต้องไปเคลียร์กับแม่ ตอนแรกเค้าก็บอกว่า "ต่อไปจะไม่ยุ่งเรื่องคนอื่นแล้ว"
ซึ่งมันไม่ใช่ ประเด็นไม่ใช่แม่มายุ่ง ฉันดีใจเสียอีกที่แม่มาช่วยทาสีทากาวเชื่อมด้านข้าง
ช่วยเช็คความเรียบร้อย แต่ประเด็นมันอยู่ที่ เค้าไม่ฟัง และนี่ทำให้ฉันเสียความรู้สึก
ไม่สิ เสียความมั่นใจ มันเหมือนคำพูดฉันไม่สำคัญเท่าความคิดที่เค้าคิดว่าถูก


บางครั้งชีวิตเราต้องฟังกันบ้างนะ ฟังไม่ใช่แค่ใช้หูฟัง
แต่ฟังความต้องการ กล้าที่จะเชื่อมั่นในอีกคนบ้าง
ถ้าเชื่อแต่ความคิดตัวเอง มันก็แสดงว่า คนอื่นไม่เอาไหน (ฉันคิดแบบนี้อ่ะ)


แม่ก็ยอมรับในส่วนนี้ ซึ่งถ้าไม่ใช่เพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกัน
บอกตามตรงว่า ฉันอาจไม่เสียเวลาพูดหรือเคลียร์ด้วยเลย
คือ การกระทบและถอดเปลือกความรู้สึกมาคุยกัน บางครั้งมันออกจะเจ็บปวด
มันเสียหน้า และมันคือเรื่องที่ถ้าเราจะต้องผ่านมันไปให้ได้ .. ให้ได้จริงๆ
ถ้าผ่านไปแบบไม่พูด มันก็จะอึมครึม และสถานการณ์แบบนั้นมันไม่ควรมีในครอบครัว


สิ่งที่ฉันได้รับในเรื่องนี้คือ สิ่งที่แม่สอนซึ่งถูกต้องมาตลอด แต่ฉันเองก็ไม่ได้ฟัง
"ทำอะไร อย่าใช้อารมณ์"


...

เอาเรื่องแมวๆ หมาๆ มาขั้นต่อนิดนึงเนอะ
แบบว่า ตอนแรกเกือบจะหัวเสีย(อีกแล้วเหรอ?) แต่ก็มาขำก๊ากกันในที่สุด
คือ เย็นวันจันทร์ พ่อเจอคนเอากระเป๋าใส่แมวมาตั้งทิ้งไว้ที่ทางเข้าด้านหลัง
ไม่สิ จะเรียกว่า หน้าบ้านฉันจะถูกกว่า เอามาตั้งไว้ในส่วนของห้องจอดมอไซด์
แมวตั้งห้าตัว แต่ตอนพ่อไปเจอน่ะ เหลือแต่กระเป๋าแล้วนะ
คุณแมวๆทั้งหลาย ได้พากันอพยพมาอยู่ที่ด้านหลังแท๊งน้ำเรียบร้อยแล้ว
มาอยู่ตรงเครื่องปั๊มน้ำหลังห้องนอนด้วย ร้องกันระงมไปทั้งคืนเลยคืนนั้น


พ่อก็พยายามไปไล่ แต่ลูกแมวมันเล็กมาก เลยหนีไม่เป็น
จนเช้าวันพุธ ไปเจออีกทีที่ด้านหลังโรงรถ(ยนต์)
เช้าวันที่ฉันไปทำเดคูพาจโต๊ะนั่นแหละ


จริงๆก็รู้แล้วว่าลูกแมวมาอยู่ตรงนั้น แต่ที่ได้ยินเสียงแปลกประหลาดอีกอย่าง
ก็คือ ได้ยินเสียงหมาเห่าใกล้ๆ ที่ไหนได้ หมาบ้านข้างๆ ไม่ชอบแมวอย่างมาก
มันได้กลิ่นแมวเลยมาปีนรั้วจ้องหาเรื่อง












แต่เรื่องยังไม่จบ เช้านั้นเจ้าโหน่งแวะมาคุยกับพ่อ
ขำที่พอโหน่งมา แม่แมวก็มาเดินตามโหน่งเฉยเลย
ทั้งที่ตอนมันเจอกับพ่อ กับฉัน มันวิ่งหนีนะ












ก็เลยคิดว่า คงต้องผูกมิตรกับเจ้าแมวพวกนี้ก่อน(ค่อยวางแผนเอาไปปล่อยทีหลัง)
เลยเอาข้าวเกรียบปลาไปเวฟ แล้วก็เอาไปให้
แต่มันไม่กิน ฉันวางชิ้นเดียวมันไม่สน
โน่น แขกผู้มาเยือนเค้าเอาไปป่นๆแล้วโรย ลูกแมวมา แม่แมวมา กินกันใหญ่
ส่วนคนให้อาหารแมว นอกจากจะเอาให้แมวกินแล้วก็ยังหยิบใส่ปากตัวเองด้วย
หนักๆเข้า กินมากกว่าให้แมวอีก =.=












แต่ก็โอเคนะ เพราะเค้าช่วยพ่อเอาเจ้าแมวทั้งห้าไปปล่อย ..
ว่าแต่ปล่อยที่ไหนต่อก็ไม่ทราบ


ถ้าเป็นก่อนนี้ อาจจะอยากเลี้ยง แต่พอนานวันเข้า ภาระอะไรมันก็มาก
ความเข้าใจความจริงเรื่องนึงคือ สภาพแวดล้อมไม่อำนวย
เลยไม่อยากสร้างภาระเพิ่ม


...

ส่วนเมื่อวาน(พฤหัส) ชวนแม่ไปซื้ออุปกรณ์งานช่างไม้
ว่าจะไปกันตั้งแต่สายๆ แต่กว่าจะได้ออกจากบ้านบ่ายโมงกว่า
ไปร้านเฟอร์นิเจอร์ในเมืองก่อน ไม่มีของที่ต้องการ
เลยไปบิ๊กซี เข้าโฮมโปร มีทุกอย่างที่ต้องการ ..




รอบนี้พาน้องไปด้วย เลยได้รู้ว่าลิฟต์อยู่ตรงไหน
ไปคราวหน้าสบายล่ะ เอิ๊กๆ


ได้ของจากบิ๊กซีแล้วก็ไปโลตัสต่อ
ที่จริงอยากไปมุมเครื่องเขียนกับของเล่น โลตัสใหญ่มีของเยอะกว่าบิ๊กซี
รอบนี้เลยได้ของลดราคาบ้าง ของขวัญชาวบ้านบ้าง .. ก็โอเคนะ
กว่าจะกลับบ้านกันเกือบห้าโมงเย็น เดินมาราธอนกันเลย


แปลกดีที่พาน้องไปทีไร มักจะเจอพวกพ่อแม่ไม่ก็คนในครอบครัวของเด็กที่คล้ายๆน้อง
แต่แทบทุกคนที่มาคุยด้วย จะบอกว่า ลูกหรือหลานเค้าคนนั้นไม่อยู่แล้ว
จากโลกนี้ไปแล้ว .. ฟังแล้วเหมือนเด็กพิการทางสมองหลายคนอายุไม่ยืน
อย่างเมื่อวาน เป็นรปภ.ของบิ๊กซี เป็นผู้หญิง
เค้ามาทักน้อง "วันนี้น้องมาเที่ยวบิ๊กซี..." ก็เลยคุยกับแม่นิดนึง
เค้าถามอายุน้อง แล้วก็บอกว่า มีหลานเป็นเหมือนกัน แต่เสียไปแล้วเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อน
เค้ายังบอกแม่ว่า น้องโชคดี ดูมีความสุข


มันทำให้ฉันคิดว่า คนเราจะอายุยืนยาวนาน เรื่องสุขภาพกายนั้นสำคัญ
แต่มากกว่านั้นคือสุขภาพจิต


...

ส่วนข้าวของที่ได้มาเมื่อวาน ทั้งอุปกรณ์ช่างกับเครื่องเขียนก็ครบที่ต้องการนะ
ไปเจอบาร์บี้ลดราคาอีกแต่ไม่ได้ซื้อ เพราะลดจากแปดร้อยเหลือสี่ร้อยก็ยังแพงอยู่
ไปยืนหยิบๆเลือกๆ แต่โดนเบรค ก็คนเดิมแหละ .. คุณนายแม่








ของอีกอย่างที่หามาหลายร้านแล้วเพิ่งได้ คือกระจกขยาย
เมื่อวานเลยเอากลับมาส่องกันสนุกไป
(แต่รู้สึกแม่จะชอบมาก เอาไปไว้ใกล้ๆตัวเองเลย เอิ๊กๆ


Ps. บล๊อกวันนี้เป็นอะไรที่อัพนานจัง พิมพ์ไปหลับไป
แปะรูปไปก็หลับ จะก๊อบมาแปะก็ยังหลับ สับปะหงกตลอดเลย

 

 

Related Posts with Thumbnails