พยายามจะนอนตอนเช้าตื่นเที่ยงเหมือนเคย ก็ไม่ได้ทำ
มีบ้างที่ไปนอนสาย แต่บางทีก็บ่าย หนักๆก็เย็น แย่สุดก็หัวค่ำไปเลย
แล้วก็มาง่วงบ้าบอทั้งวัน บางทีหัวค่ำก็หลับไปตื่นดึก
บางทีสายๆก็งีบไปตื่นเที่ยง .....เวลามันมั่วไปหมด
คือถ้าไปนอนบนห้อง มันก็คือพักจริงๆ
(แม่อุตส่าห์ซื้อที่นอนให้ใหม่ นอนสบายไม่ปวดหลัง)
แต่ถ้านอนข้างล่าง ถ้าท่านตื่นท่านก็ไม่ให้นอน
ท่านจะร้อง แกว๊กๆ ดังลั่น .... ต้องลุกมานั่งกอดหมอนใบโตหลับ
งานการทำได้ แต่ถ้าต้องใช้สมองจะไม่ค่อยแล่น
ใช้ฝีมือก็อย่าไปพูดถึง เพราะพอมันรุ้สึกเหนื่อยล้าไม่จบสิ้น
มันเลยไร้ซึ่งอารมณ์สุนทรีย์ใด ๆ..
อ่ะ เปล่าบ่น แค่เปรย(เหรอออออออ) ว่า ต้องจัดเวลานอน
เวลากิน เวลาทำงาน และสารพัดเวลาให้ดีก่อน.. อ่ะนะ
...
เมื่อวานรื้อของเจอพวกข้าวของเก่าๆ โยนทิ้งไปบ้าง(แบบว่าพัง)
น่าจะเอามาทำประโยชน์ต่อได้บ้าง ..
อย่างปฏิทินเล่มเล็กสองเล่มนี้ ..
ซื้อจากเซเว่นฝั่งตรงข้ามบ้าน เค้ามีทุกปีนะช่วงนั้น(หลังจากนั้นไม่รู้)
ก็ซื้อเอาไว้ใช้ สองปีติดกันเลย
ช่วงนั้นจะติดต่อกับเพื่อนผ่านจดหมาย
แต่ปฏิทินแต่ละหน้า เลยมีวงสัญลักษณ์ว่า วันที่เท่าไหร่เพื่อนคนไหนเขียนมาหา
มันมีบางเดือนที่ไม่มีวงไว้เลย เห็นข้อความที่เขียนบ่นไว้ตอนนั้น
ประมาณว่า เหงา เพื่อนลืมเราแล้ว อะไรพวกนั้น ฮ่าๆ ต๊องๆนะ
อย่างวันเกิดนี่ก็ให้ความสำคัญกับตัวเองมาแต่ไหนแต่ไร
ตั้งแต่เด็ก .. ไม่รู้เพราะดูการ์ตูน ดูละคร อะไรมากไปรึเปล่า
จะคิดว่าวันเกิดต้องมีเค้ก ต้องได้ของขวัญ ถ้าปีไหนไม่มีจะทวง จะรบเร้าเอาจนพ่อแม่ต้องไปหาอะไรมาให้สักอย่าง
จำได้ว่าปีนึง ช่วงเรียนประถม แม่ซื้อกระจกมาให้ แต่เค้าทำหล่นกลางทาง(กลับถึงบ้านแล้วหาไม่เจอ)
เป็นอันว่า .. อด
ตอนโตเป็นวัยรุ่น แม่ซื้อลิปมันให้ แต่เอาไปฝากเคาน์เตอร์ในห้างก่อนจะเดินซื้อของต่อ
กลับมาบ้าน .. หาย ฝากไว้เลยฝากเอาไปเลย
ประเด็นไม่ใช่อยู่ที่ของหายหรือใครขโมย
แต่มันอยู่ที่ฉันให้ความสำคัญกับตัวเองมากเกินไป
และฉันคิดนะ ว่าที่ฉันไม่ได้ เพราะพระเจ้าตีสอน
และแม้ว่าจะเกิดเหตุการณ์ทำนองนั้นอีกเรื่อยๆ
หลังจากนั้น ฉันก็ยังบ้าๆบอๆ กับตัวเองไม่เลิก ..
จน เมื่อไหร่ก็ไม่รู้สิ ที่ฉันเลิกให้ความสำคัญกับตัวเอง
อาจอยากจัดกันในบ้าน พ่อแม่ลูก ให้ได้มีวันพิเศษ แบบอยากกินอะไร(ที่จริงไม่ต้องอ้างก็ได้กิน)
แต่ของขวัญไม่ขอ .. อาจจะทำอะไรให้ตัวเองบ้าง ประดิษฐ์เอง
ซื้อให้ตัวเอง ไม่ต้องรอเพื่อนหรือใครๆ ..
มันก็ดีนะ ต่างกับช่วงวัยเด็กถึงวัยรุ่นเยอะ
เราไม่ต้องเอาตัวเองไปผูกกับใคร
ที่ผ่านเข้ามาให้รู้สึกว่าอยากเรียกร้องก็มีบ้าง
แต่เข้าใจดีว่า อะไรเป็นอะไร ... มันไม่มีอะไรได้มาง่ายดายโดยไม่เสียอะไรไป
เปล่าบ่นอีกล่ะนะ ฮ่าๆๆ แต่รู้สึกว่า เราอาจจะเริ่มคิดถึงตัวเองน้อยลงบ้างในบางเรื่องบางมุม
แต่ถ้าให้น้อยได้ยิ่งกว่านี้อีกจะดีมาก ...... มันจะทำให้หัวใจเรามีพื้นที่ที่จะรักคนอื่นได้มากขึ้น
...
ก่อนจบกะอิลลัส .. วันเกิดพ่อ วาดคัพเค้กให้พ่อ
ของจริงซื้อไอติม(พ่อซื้อเอง แถมซื้อมาฝากด้วย ฮ่าๆๆ)
รู้ว่าพ่อเป็นผู้ชายคนเดียวในโลกที่รักฉันมากกว่าชีวิตตัวเอง .. ฉันรู้แค่นั้น
อ่อ .. ไม่อยากบอก พ่อเค้าเปลี่ยนใจไม่ชวนกินไอติม
แต่ทำมะม่วงน้ำปลาหวานมาเสริฟ ฮ่าๆ (วันเกิดพ่อ ให้พ่อทำ เหอๆๆ)
ไม่อยากจะเซ้ด ว่า หร๊อยจังฮู้
