เค้านอนกันหมดแล้ว ต้องตื่นตีสี่ กันซะด้วย
แต่ฉันดันหิว .. แถมสระผม เลยยังไม่ได้นอนง่าย
ก็เลยชะแว๊บมาเล่นกะโอเชี่ยนสักนิดนึง
ไม่ได้ปล่อยไว้ให้แค่เปิดเพลงกล่อมหูท่าน..
เนตที่นี่มี Wi-Fi นะ แต่.. แต่.. สำหรับที่สาธารณะ
ในห้องมันมาไม่ถึงมั๊ง มีแค่สองขีดเอง
นี่กะจะเอาไปเล่นตรงลานพักผ่อนของเค้า พรุ่งนี้ตอนบ่าย
แต่แม่ก็เบรคไว้ซะตัวโก่ง (ไว้ดูอีกทีเนอะ ..พิมพ์ไว้ก่อน อยากอัพบล๊อกมากมาย)
ตอนนี้ขอไปนอนก่อน เดี๋ยวจะตื่นเช้าไม่รอด ..
เวลานอนยิ่งไม่ค่อยมี=-=
...ตามนั้น เนตไม่มี เนตมาเอาตีสามของคืนต่อมา
แต่ก็หามีอารมณ์จะอัพบล๊อกไม่ .. เพราะเนตไม่แรง
แค่อัพรูปได้ก็เต็มทีแล้ว (ไม่ได้บ่นนะ แค่บอกให้ฟัง)
ว่าแล้วก็มารื้อฟื้นเล่ารวดเดียวดีกว่าเนอะ ..
ปาเข้าไปไม่รู้กี่วันแล้วที่ปล่อยบล๊อกจ๋าเน่าหึ่ง ฮ่าๆๆ
...
คืนวันพฤหัสไม่ได้นอน เพราะจัดกระเป๋าสำหรับเดินทางเช้าวันศุกร์
อย่าแปลกใจว่าทำไมมาจัดคืนวันสุดท้ายก่อนเดินทาง
เพราะตลอดสัปดาห์หาเสื้อผ้าบ้าง อุปกรณ์บ้าง ช่วยงานเค้า รับผิดชอบงานเรา
มันมีอะไรหลายอย่างให้ทำ (แต่สำหรับฉันก็เหมือนข้อแก้ตัว ถ้าจัดเร็วมันก็คงได้แหละ)
แต่ความที่ประมาทเกิน เลยมาซักผ้านวม(ที่กะเอาไป)กับผ้าห่ม
คิดว่าจะอบทัน ที่ไหนได้ ตอนเช้า มันอบไม่ได้ เพราะเครื่องไม่สลัดน้ำ
รู้สึกทันทีว่า .. งานเข้าล่ะ อย่าไปมันเลย
แต่แม่ก็สั่งเลยว่าให้หยุดคิดลบ ปั่นไม่ได้ก็เอาไปตาก ฝากมีนช่วยเก็บให้
ปัญหาเกิดขึ้นเพื่อให้แก้ไข เผื่อให้ผ่านมันไป ไม่ใช่ท้อใจแล้วนั่งจมกับความคิดแง่ลบ
แล้วพวกพี่น้องก็หนุนใจมาก มากันตรงเวลาเป๊ะทุกคน
เจ้าท๊อปที่ปกติตื่นสายโด่งตื่นตั้งแต่สี่ ขับรถมาพร้อมครอบครัว
ตอนฉันกับแม่และน้องออกไป ทุกคนก็มารอพร้อมโดดขึ้นรถกันแล้ว .. ขอบคุณพระเจ้า
เช้าวันศุกร์หมอกลงใช้ได้เลย ไปกันเร็ว บางคนหาอะไรกินแล้ว
บางคนยัง(ฉันอยู่กลุ่มหลัง) ไม่หิวข้าว แต่ง่วง เพราะไม่ได้นอนไง
เลยต้องมีแวะปั๊มหาซื้อกาแฟแก้ง่วงกันบ้าง .. หลังจากนั้นก็ดื่มมันตลอดงาน เหอๆ
ไปถึงเช้าจัง ก็ออกเร็ว เลยถึงเร็ว มีเวลายืดเส้นยืดสายกันจนบ่ายโน่นแน่ะ
กินข้าว สอนการบ้านเด็ก นั่งคุย แบ่งปันคำพยาน กินขนม ผลไม้ ฯลฯ
เข้าร่วมโปรแกรมค่ายกันตอนบ่าย ..
มีสัมนาอารยะแบบสั้นๆด้วย ..
แล้วก็สักบ่ายสามมั๊ง พาน้องไปเช็คอินที่พัก
โรงแรมที่เข้าพักเป็นโรงแรมใหม่ ราคาจัดว่าไม่แพง แต่บริการยังไม่ครบ
คือห้องหรู แต่ยังไม่โอเคในหลายๆระบบ .. แต่ก็จัดว่าดี(สำหรับฉัน)
ห้องที่พักอยู่หมวด ห้อง suite เครื่องอำนวยความสะดวกเกือบพร้อมสรรพ
ในราคา 900 บาท ก็พอได้ มีwi-fiด้วย แต่ไม่ค่อยมาเหมือนที่บอก
น้องร้อนๆ เจอห้องเปิดแอร์เย็นๆ สักพักก็สบาย .. แยกย้ายกันเปลี่ยนเสื้อผ้า เอนหลังบ้าง
ส่วนฉันนั้นขอลาไปอาบน้ำก่อน เพราะจัดวางของได้ไม่นาน เดี๋ยวก็ต้องไปห้องประชุมอีก
อ่อ ห้องพักอยู่ห่างจากที่ประชุมประมาณ ๕ กิโลเมตร นั่งรถยนต์ก็แป๊บนึงล่ะนะ
เค้าจะเริ่มโปรแกรมเปิดค่ายกันตอนทุ่มนึง แต่เราต้องไปก่อน เพราะพ่อเป็นฝ่ายจัดพิธีเปิดด้วย
แถมด้วยพี่โอ๋กับท๊อปที่เป็นทหารในการแสดง ตอนดูคลิปที่พ่อตัดต่อทำแล้วตื่นเต้นมาก
ทั้งที่ดูไม่รู้กี่รอบแล้วอ่ะนะ แต่ก็ยังคงตื่นตาตื่นใจ ..
อยากเอามาให้ดูเหมือนกัน แต่เค้าอัพลงยังก็ไม่รู้
กลับมาสี่ทุ่มกว่า แวะเซเว่นหาซื้อรองพื้นที่แม่ลืมเอาไป
ฉันก็ลืมเอาบีบีไป เรียกได้ว่า .. เกือบจะไร้เครื่องสำอางค์ทั้งงานแล้ว
กลับถึงห้องพักก็เกือบห้าทุ่ม พ่ออาบน้ำนอนก่อนเพื่อน
น้องกับแม่ค่อยๆตามไปทีหลัง ส่วนฉันนั้นหลังสุด
เพราะตอนเย็นไม่ได้กิน .. แบบว่าหิว กลับมาก็ไม่ได้กิน
เหมือนมื้อล่าสุดจะตั้งแต่เที่ยงหรือไงนี่ล่ะ เลยรออุ่นข้าวกินอยู่คนเดียว
อาบน้ำสระผม .. แล้วก็เป่าผม จะต่อเนตรึก็ไม่มีสัญญาณ เลยถ่ายรูปเล่น
จนเห็นว่าเวลามันชักจะดึกไปหน้าแล้ว แถมพ่อนัดทุกคนตอนหกโมงงครึ่ง
ซึ่งเป็นที่รู้กันว่า ถ้านัดชาวบ้านเท่านี้ เราต้องตื่นก่อนเค้าสองชั่วโมงขึ้นไป
แล้วก็นะ ไม่ทันตีสี่หรอก น้องตื่น เรียกเลย .. เออ ตื่นจ้าตื่น
เช้านี้สดชื่นนะ ถ้าเทียบกับเมื่อคืนที่ค่อนข้างง่วง เรียนไม่มีง่วงเลย ทั้งนมัสการ ฟังเทศนา
เรียนพระคัมภีร์ด้วย แต่เสียดายที่ไม่ได้จด เพราะคนบางคนไม่หลับ นั่งตักตลอดงาน
ตอนบ่ายเค้ามีกีฬา ก็เลยต้องพาเด็กกลับไปพัก
ห้องฝั่งตรงข้ามฉันเป็นห้องตู่พักกับคุณนกและนนท์
แต่นนท์ไปค่ายเด็ก คุณนกก็อยู่เล่นกีฬาสี จะมีกลับแค่คุณนิก กับโนอาห์ ตู่ แม่ แล้วก็ฉันกับท่านน้อง
แม่กลับมานอนพักสักพักหรอก บ่ายสามพี่โอ๋ก็มารับไปประชุมอีกที่
นัดพ่อไว้ว่าจะให้มารับฉันกับน้องและอีกห้องตอนสี่โมง
ตอนแรกฉันก็ว่าจะพยายามถ่างตาเฝ้าไว้นะ .. แต่สุดท้ายง่วงจัด หลับ ตื่นอีกทีเค้ามายืนเฝ้ารอบเตียงเลย
คุณนิกมาเล่นกะน้อง ตู่นั่งกินข้าวอยู่ พ่อมายืนเรียก เจ้าโนอาห์มายืนดู ก๊าก แต่ละคน
เย็นนั้นเลยต้องรีบไปแบบไร้เครื่องสำอางค์ (กลับมาอาบน้ำไง .. ไม่ทันแต่งหน้า นอนก่อน) ตอนค่ำมีนมัสการ ฟังเทศนา มีคำพยานที่ท้าทายใจด้วย รู้สึกว่าจะเป็นของคนโบสถ์ภาคใต้ล่าง
จำไม่ได้ว่า ยะลา หรือปัตตานี หรือแถวๆนั้น เค้าเจออุบัติเหตรถยนต์พลิกคว่ำ
คว่ำเลยนะ ตัวแกก็ทั้งกลัวทั้งตกใจ แต่ก็วางใจขอฝากชีวิตไว้กับพระเจ้า
พอคลานออกมาจากรถ ... ปรากฏว่า ไม่มีร่องรอยอะไรสักอย่างบนตัวเค้า
อัศจรรย์มาก พระเจ้าปกป้องไว้
ที่จริงมีเรื่องของอีกหลายคนเลย ..
แต่จริงๆ ที่ฉันจะลืมเล่าไปไม่ได้ ก็คือ การหนุนน้ำใจที่พระเจ้าให้กับครอบครัวฉัน
ให้กำลังที่ผ่านพ้นวิกฤติการอดหลับอดนอน ต้องแบกน้องที่ตัวไม่เบาแล้ว ถึงนั่งรถเข็น
แต่ก็ต้องพาลงบันไดสองรอบตอนออกจากโรงแรม
ดีที่ห้องประชุมมีทางขึ้นแบบรถเข็นไปได้ ..
แต่ก็ได้รับการหนุนน้ำใจ ทั้งหนุนใจคนอื่นและคนอื่นหนุนใจเรา
ได้เห็นน้ำใจและความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ความรักและใส่ใจที่พี่น้องมีให้
ตู่นี่สุดๆเรื่องการช่วย ช่วยเต็มที่ทั้งที่ตัวเล็กแค่นั้น แม้คนอื่นก็รับผิดชอบเต็มกำลัง
วันที่กลับรถเหลือสองคัน เพราะพี่โอ๋กับตู่ไปเชียงราย
ของและคนเลยต้องแบ่งกันระหว่างรถโบสถ์กับรถท๊อป
พ่อเน้นรับของ คนเพิ่มน้องพลอยมาคนเดียว
แต่ขนาดนั้นรถก็เร่งไม่ขึ้น ขับ ๖๐มาตลอดทาง
พ่อก็เหนื่อย แดดแรงจนเพลียแทบขับไม่ไหว แต่ก็กลับถึงบ้านได้
ด้วยการร้องเพลงนมัสการมาตลอดทาง ..
