แต่ขอหน่อยเถอะ ..
เพิ่งรู้ว่า สาเหตุที่รู้สึกหนัก ล้า มาหลายวัน
ที่เหมือนเงียบไปไม่ค่อยอัพเดตอะไรมันมาจากเรื่องอะไรกัน..
...
จริงๆคงมาจากหลายวันก่อนหน้านี้แล้ว
ตั้งแต่เจ้านนท์มาให้ฉันติวหนังสือให้ .. ตอนนั้นบอกตรงๆว่ายังไม่คิดมาก
แต่รู้ว่าแม่เค้าฝากฝังเหลือเกิน
ซึ่งวิชาอื่นฉันไม่รู้นะ คณิตอาจพอถูไถไป แต่อังกฤษนี่ลำบากจริงๆ
เพราะปัญหาคือ ยังจำตัวอักษรไม่ได้เลย.. ไม่สิ ก็พอได้บ้าง
แต่มันไม่เพียงพอหรอกนะ เพราะรุ่นนี้ต้องรู้คำศัพท์แล้ว
เมื่อวานซืนฉันเห็นแบบฝึกหัดเค้าแล้วยังรู้สึกว่า .. เออ เรายังไม่รู้เลย
คือ ไม่ใช่ยาก พอเข้าใจได้ แต่พวกหลักภาษาปกติมันก็ไม่ง่าย
นี่ไม่ต้องพูดถึงบทสนทนาหรือไวยากรณ์อะไรเลย
เพราะระดับขั้นต้นยังไม่ผ่าน ... น่าเป็นห่วงจริง
ฉันรู้สึกหนักใจ เพราะความรู้สึกว่า เค้าเพิ่งจะมาเร่งลูกเอาตอนนี้
จะสอบอยู่วันที่๘ แล้วเนี่ย... มันคงทันหรอก
เมื่อวานเค้ามาแคร์แต่ไม่ได้เจอ เพราะนั่งหลับ
แม่เค้าเอาข้อสอบที่เค้าทำวันก่อนมาให้ดู น่าจะเป็นแบบทดสอบก่อนสอบ
ผลคือ .. ดูแล้ว พี่แกเดาเอาทั้งนั้นแน่ๆอ่ะ
มันจะไปรู้อะไรล่ะ ก็ไม่รู้ตัวอักษร ไม่รู้จักคำ แล้วจะอ่านออกได้ไง
เวิร์บทูเดาชัดๆเลย = ="
เค้าก็ทิ้งข้อสอบอันนั้นเอาไว้นะ ฉันก็ดูๆ แต่ยังไม่ได้อ่านละเอียด
มีกังวลอยากทำที่ติดตุ้เย็นต่อ .. (เดี๋ยวค่อยเอาไปบ่นอีกเรื่อง)
จนตอนเช้า ฟังข้อสรุปที่แม่พูด ทำให้ฉันคิดว่า ..
ก็ทำเท่าที่ทำได้แล้วกัน เพราะแม่บอกว่า
"เค้าสมควรต้องตก ซ้ำชั้น เพราะถ้าผ่านไปได้เจอชั้นสูงกว่านี้ปัญหาจะยิ่งเยอะ"
ไม่ได้ไม่ไว้วางใจว่าพระเจ้าจะทำให้เค้าผ่านได้
แต่เข้าใจไหมว่า .. คนขี้เกียจก็ต้องรับโทษ
และโทษของเด็กขี้เกียจเรียน คือ ซ้ำชั้น
ซึ่งมันอาจจะช่วยให้เค้าได้คิด ได้มีความตั้งใจและเป้าหมายมากขึ้น
ฟังแบบนี้ ก็เลยรู้สึกเบาใจระดับนึง
ที่เหลือก็ให้แม่ไปบอกแม่เค้าเถอะว่า ต้องเตรียมใจด้วย
นึกก็แอบเคือง ไม่ใช่ฉันไม่พยายามช่วย
แต่เรื่องหลักจะสอน ฉันไม่มีหรอก
เพราะ ไม่ใช่ครู ไม่มีคู่มือ ไม่มีหนังสือเรียน
เคยพยายามจะเคี่ยวให้เค้าทำการบ้าน
ที่จดบันทึกการอ่านไรนั่นให้เสร็จก็ไม่เสร็จ
วันนั้นพูดตรงๆว่า เหมือนฉันบ้าอยู่คนเดียว
เพราะเจ้าตัวก็ไม่เอาสมุดจดมา ตอนทำได้สักสองหน้าก็ไม่ตั้งใจ
เหมือนฉันจะอ่านแล้วย่อให้เองทั้งเพ .. อนาถใจจัง
พอเห็นแบบนั้น ฉันเลยไม่อยากยุ่งอีก ทีนี้ก็มาเดือดร้อนสิ
เพราะถ้าเขียนไม่ครบ เค้าไม่ให้สอบภาษาไทย
อันที่จริง บันทึกการอ่าน ถ้าตั้งใจทำจริงก็ดี
แต่ถ้าไม่ตั้งใจ ก็อาจเป็นมุขมั่วนิ่มกันได้ คล้ายสอนให้เด็กหลอกลวงครู
ซึ่งฉันก็พยายามมองแง่ดีว่า ยังไงมันก็คงได้อ่านบ้างหรอกนะ
เพราะการเรียน ไม่มีอะไรที่จะผ่านแล้วควรผ่านเลยไปหรอก
ต้องมีประโยชน์อะไรติดสมองไว้ใช้อะไรบ้าง
ตอนนี้ส่วนที่ฉันจะพยายามช่วยก็คงเป็นการหาทั้งเทคนิคที่จะสอนให้เค้าจำตัวอักษรให้ได้ก่อน
วันจันทร์น่ะให้เขียน แต่ละตัว แล้วก็ท่อง ซ้ำๆๆๆ .. ขนาดบอกให้ออกเสียง
ก็ยังนั่งอ่านเงียบกริบ .. บอกมาว่า อ่านในใจ
เออ อ่านในใจ หูมันไม่ได้ยิน มันเลยไม่ช่วยจำอ่ะ
ไม่อยากตี เพราะรู้สึกว่าไม่ช่วยอะไร
และเพราะรู้ว่า การจะสั่งให้ทำแล้วเราก็รอมาตรวจทีหลัง ก็ไม่ได้เรื่องอีก
มันเหมือนว่า เด็กเสียระบบมานาน คิดว่ามันจะมีวินัย มีจิตสำนึกขึ้นมาเองไม่มีทางเป็นไปได้
เฮ้อ ..
...
ว่าจะบ่นเรื่องทำแม๊กเนต ไม่บ่นล่ะ
คือ คิดจะทำเป็นสินค้าไว้ขายวันพฤหัส
แต่ถ้าให้ดี มีลูกค้ามาเดินให้ชื่นใจสักสิบยี่สิบคนก่อนดีไหม ฮ่าๆ
ว่าจะทำไปขายในค่าย ราคาก็คงพอไปได้ แต่จะมีคนขายให้ไหมนี่สิ
เพราะถ้าไป ต้องพาท่านไป .. ฉันก็รับผิดชอบไปเต็มๆ
ไม่ต้องคิดงานอื่นนอกเหนือจากนี้หรอก
ก็วางใจพระเจ้าล่ะกัน ฉันมีความตั้งใจอยากทำก็ทำ
แต่จะได้อะไรมากแค่ไหน ไม่อยากเครียดแล้ว
เออ อีกเรื่อง เหนื่อยกับความคิดตัวเองที่จริงจังไปซะหมด
ฟังคำแนะนำอะไรใครที่ไม่เข้าทีก็ดันไปฟัง
ลืมไปนะ ว่าเราไม่ใช่นักเต้น จะได้เต้นมันทุกเพลงที่ใครเปิด
วันนี้แนวบ่น .. แบบว่า พูดแล้วสบายใจ เอิ๊กๆๆ
