อารมณ์ .. เป็นส่วนสำคัญในการกระทำ ..
จริงๆก็เข้าใจนะว่าไม่ใช่ทุกเรื่อง อีกอย่าง เราก็ต้องเป็นนายเหนืออารมณ์ตัวเอง
แต่ส่วนใหญ่มักไม่รอด เลยต้องหาที่พึ่งเข้าช่วย
ส่วนจะเป็นยังไง อะไร .. ฉันว่า แต่ละคนก็มีแนวทางกันไปแตกต่างกัน
ส่วนฉันตอนนี้ มีอารมณ์อยากจะทำงานทำมือชิ้นไม่เล็กนักไปตั้งขาย
เอาตัวอย่างก่อนจะเป็นต้นแบบไปให้อาช่วยแนะนำให้
ได้คำแนะนำมาแล้ว เอากลับมาทำต่อได้ออกมาโอเคระดับนึง
ลวดลายอะไร มีในหัว ยังไม่ได้วาดออกมา เอาออกมาแค่ไม่กี่แบบ
แต่บางทีก็สมเพชตัวเองเหมือนกัน ที่หันหัวไปทางโน้นที ทางนั้นที
เหมือนคนยังจับสิ่งที่ชอบจริงๆไม่ได้
อาทิตย์ก่อนหมายมั่นปั้นมือจะเอาดีกับสักหลาด แต่พอไปวาง
เห็นสีหน้าคนบางคนที่มองแล้วหันไปกระซิบกับอีกคน
"มันไม่ทน เปื้อนก็ง่าย " ใจฉันก็วูบไปนิดนะ คิดในใจอยู่หรอก
..แล้วจะใช้ไปสักร้อยปีหรือ? จะเอาไปใช้กับสิ่งของที่ต้องเปรอะเปื้อนง่ายเหรอไง?
แต่ก็ยังไม่ได้หยุดไปหรอกนะ ที่ลองมาทำใหม่
เพราะบางทีก็เหนื่อยจะวิ่งตามชาวบ้าน
กับของที่ทำไว้ก็เยอะอยู่นะ พวกพวงกุญแจเนี่ย
พฤหัสหน้าขนไปพอได้วางล่ะ .. เยอะกว่าที่ทำใหม่นี่อีก
บอกตรงๆว่าเกือบเซ็งอีกรอบ ตอนที่คุยกับนาฬิกาปลุก
ไม่รุ้ว่า ไม่เก่งเรื่องให้กำลังใจ หรือมองความจริงจนมองไม่เห็นความเป็นไปได้
ถนนหน้าบ้านฉันฝั่งตรงข้ามเป็นกำแพงที่มีงานศิลปะสวยๆอยู่..
ทุกวันพฤหัส ก็มี อ.ศิลปะท่านนึงที่เป็นตัวตั้งตัวตีชวนบรรดาศิลปิน
และคนที่รักในงานแฮนเมดมาตั้งแผงขายของ
วันไหนฟ้าแจ้งก็มีคนมาขาย วันไหนฝนตกก็ไม่มีใครสักคน
เพราะตั้งริมถนน บนฟุตบาท ไม่มีร่มหรือหลังคาอะไรๆ
ก็เล่าให้เค้าฟังประมาณนี้ ..
พอเค้ารู้ว่า ถนนก็รถวิ่งเหมือนเดิม คนซื้อที่จะจอดรถมาดูก็ไม่เท่าไหร่
ส่วนใหญ่พ่อค้าแม่ค้าเดินดูกันเอง ...
ได้ยินแต่เสียง "ไม่เวิร์คหรอก เชื่อพี่"
เออค่ะ ตอนนี้น่ะไม่ แต่หมายความว่า เราควรล้มเลิกเหรอ?
แล้วไงล่ะ ก็เสียเวลาสักชั่วโมงสองชั่วโมงไปนั่งริมถนน
ดูๆไป มันก็จริงที่เหมือนเล่นมากกว่าจะเป็นจริง
แต่ในเมื่อ บางคนก็ยังยอมเสียค่าน้ำมันมานั่งตั้งของขาย
ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง แต่ก็ยังมา ..
เรื่องจะคิดให้ปิดถนน คงต้องเป็นเรื่องใหญ่ เทศบาลคงได้เก็บค่าที่กันมันส์
ที่ถนนคนเดินมีอยู่จนทุกวันนี้ แม้จะดูประหลาดในสายตานักท่องเที่ยว
ว่ามันไม่เหมือนถนนคนเดินที่ควรมีเสน่ห์ของถนนน่าเดิน น่าดู น่าชม น่าซื้อ
แต่กลายเป็นเหมือนตลาดนัดของคนท้องถิ่น แต่ก็ยังเป็นแหล่งทำกินของหลายชีวิต
นั่นก็เพราะมีหอการค้าหนุนเป็นหลัก .....
ส่วนตรงนี้น่ะ ไม่มี .... ต่างหรือไม่ต่าง ยังไงก็เห็นอยู่แล้ว
เอาเถอะ ฉันหยิบบางอย่างที่เค้าติงมาถามพ่อ
ซึ่งก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะเข้าใจว่า ใครพาวเวอร์อะไรได้แค่ไหน
แต่นะ .. มองแง่ดี ตรงนี้เป็นที่ฝึกตลาด กะเอารวย คงไม่รวยหรอกค่ะ
แต่คนจะรวย มันต้องคิดแง่บวกใช่ม๊ะ มองเห็นโอกาสให้ได้แม้อยู่ในปัญหา ..
งี้แหละ ไม่ได้จะทะเลาะ ตอนคุยก็ไม่ทะเลาะ แต่รู้สึกว่า ขัดทุกอย่าง
ที่แนะมามันไม่ได้เข้ากับฉันเล้ย .. ซึ่งก็ช่างเถอะ
เราเท่านั้นที่รู้ว่าที่เราทำอยู่มันจะเป็นยังไง
อยากบอกว่า ที่กำลังทดลองทำอยู่เนี่ย แม่ถามราคาแล้ว เห็นว่าไม่แพง
ได้ยินมาอีกประโยคแจ่มๆ "จะขายได้เหรอ " งืม ขายไม่ได้ ก็เอาไว้แจกไงคะ
...
ขึ้นมาออกเกือบเดือด แต่ไม่เดือดนะ
ฉันจะทำสิ่งที่อยากทำล่ะตอนนี้ จริงๆอยากทำตามฮาวทูร้านหลายอย่าง
คือ .. บ้าไง ชอบทำไปโหม้ด อยากรู้ อยากลอง
แต่ต้องทำของที่มั่นใจว่าทำได้ก่อน อย่างอื่นค่อยๆเรียนรู้กันไป
อ่อ ลืมเล่า วันจันทร์ได้แนพกิ้นมาแล้ว
แต่ได้แค่แนพกิ้นนะ งานดิบยังไม่ได้รับการอนุมัติให้ซื้อ
คุณนายเค้าว่า "เอาทีละเรื่องดีไหม? มีจักรแล้ว ไปมุเย็บผ้าก่อนดีกว่ามั๊ย?"
คือ เค้ามองว่า เดี๋ยวจะกลายเป็น อยากทำทุกอย่าง แต่ไม่ได้เรื่องสักอย่าง
(แต่ฉันจะรอป้ากลับก่อน จะถามเรื่องร้าน ...ที่จริงก็คิดว่าร้านนั้นล่ะนะ แต่ขอย้ำให้ชัวร์อีกรอบ
กะต้องหาเงินทุนก่อน เหอๆ นายทุนใหญ่ไม่อนุมัติ อาจโดนบ่นกระเจิง)
ปล. แบบว่า ง่วง
เฝ้าบ้านเมื่อวาน นอนๆนี่เสียงกดออดบ่อยมาก
ท่านก็เรียกจัง .. เรียกกันเข้าไป
