ก่อนนี้เราเคยไม่รู้ ไม่เข้าใจ ทำไม่ได้มาก่อน
ฉันว่ามันเป็นอาการของคนที่ยังไม่ได้รู้จริงๆหรอก
เพราะถ้าเข้าใจอย่างแท้จริงแล้ว คงไม่ลืมคิดว่า ครั้งหนึ่งเราก็เคยเป็นหน้าใหม่
วันก่อนมีคนอยากให้ฉันรื้อห้องนั่งเล่นมาอัพเดต
มันจะไปมีอะไรใหม่ได้ ก็เหมือนๆกัน มีตั้งไม่รู้กี่คนที่ทำ
คิดไปก็ใจโหย .. ตอนนั้นเป็นช่วงที่ชอบอัพไดอารี่แล้วตกแต่งให้สวยๆ
ใส่ไอค่อนตุ๊กตาตัวเล็กๆน่ารัก รูปสวยๆ เพลงเพราะๆที่เปลี่ยนได้ทุกวัน
มันเริ่มมาจากมีเวปโฮสท์ให้ใช้พื้นที่ฟรี ให้ได้ลองของ ลองเล่นกัน
สนุกสนานที่ได้สร้างเวปเครือข่ายอีกไม่รู้จะกี่เว็บ ..
พอเว็บโฮสปิดลง ไม่นาน เว็บไดอารี่ก็ไปอีกราย
เป็นอันปิดฉากการความสนุกในช่วงเวลาร่วมสามปี
ตอนที่สนุกกับการเป็นแอดมินฟรีๆไม่ได้เงินสักบาท เพราะเอาของเค้ามาแปะต่อ แบ่งต่อ
ไม่เข้าใจอะไรมาก ไม่รู้จักแบรนวิท ไม่รู้ว่าอะไรจะดึงข้อมูลอะไรยังไงมากมาย
แต่รู้อย่างนึงว่า ความรู้ที่เราสามารถหาได้เองจากกูเกิ้ลนั้นมีให้หามากมาย
ดังนั้น ถามกูเกิ้ลไว้นั่นล่ะดี
มันเริ่มมาจากตอนไปเล่นเว็บไดฯช่วงแรก อยากเปลี่ยนบีจี แต่ทำไม่เป็น
แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าจะไปหาได้จากที่ไหน เซ่อขนาดที่ไปหา "วอลเปเปอร์" ที่เป็นวอลเปเปอร์จริงๆ
ไปเห็นของเด็กคนนึงใช้บีจีลายน่ารักเลยไปถาม เจอคำตอบที่แสนจะกวนมากในตอนนั้น
"ว่าหาในเนต" ปั๊ด ก็คนมันไม่รู้นี่ ว่าหายังไง (ตอนนั้นไม่รู้จักกูเกิ้ล)
เฮ้อ .... เวลาผ่านไปหลายปี บางทีเห็นคนไม่รู้ ก็ยังนึกยิ้มๆ
มันไม่มีอะไรยากเกินจะเรียนรู้หรอกเนอะ ไม่ต้องใช้ทักษะอะไรด้วย
แค่ไม่มีอคติกับใจที่อยากจะเรียนรู้ก็ทำได้... (ระดับหนึ่งล่ะน่ะ)
ก็เป็นอันว่า ไม่ทำแล้วห้องนั่งเล่น ปล่อยทิ้งไปงั้นล่ะ
เดี๋ยวนี้มีกันเกลื่อน ใครก็ทำได้
พาลให้คิดถึงสี่ห้าปีก่อนที่มีคนอยากให้ฉันได้รายได้จากการทำเว็บ
แต่ไปมาๆ มีแต่เสียสตางค์ ..... เซ็งจัง
เพราะการที่รู้อะไรก็ไม่จริงซะทีเนี่ย เหมือนเป็ดเลย ทำได้ทุกอย่าง แต่ไม่ได้เรื่องสักอย่าง
จริงๆ ประโยคที่ว่า "อันความรู้รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดจะเกิดผล"
มันก็เป็นเรื่องจริงนะ รู้ไม่จริง กลายเป็นของเล่น
รู้จริงๆ จะสร้างมากกว่าแค่ความสุขไปวันๆ
ขึ้นอดีต จบด้วยหลักคิดของปัจจุบัน ที่พยายามทำให้มันเป็นอยู่
....
เมื่อเช้าช่วยแม่ทำพะโล้ เอ๊ะ ตอนเย็นนี่ ฮ่าๆ ลืมอ่ะลืม
ตอนเที่ยงบ่ายหรอกที่ทำ แบบว่าลืม
แม่ทำหม้อใหญ่มากอ่ะ เค้าได้หมูถูกจากแมคโคร
ก็เลยทำไว้กินนานๆ เป็นช่วงอยู่กันเองด้วยแหละ เรื่องมากไม่ได้
ว่าไปก็น่ากินดีนะ ตอนแรกไม่อยากกินเล้ย แต่แม่ทำไม่เลี่ยน ไม่หวานมาก
...
ตอนทำกับข้าว ออกไปดูลูกชมพู่ที่ต้นซะหน่อย
เห็นตั้งแต่วันก่อนแล้ว แต่แม่บอกว่าอย่าเพิ่งเก็บ เค้าอยากให้มันโตหน่อย สุกหน่อย
เลยไปเอากล้องมาถ่ายรูป ที่ไหนได้ ดูใกล้ๆแล้วเห็นเลย
มีตัวอะไรสักตัวมาแทะไปแล้วเกือบครึ่งลูก ทำกันได้นะ!!
เดาว่าเป็นกระรอก เพราะมันวิ่งไปวิ่งมาอยู่แถวๆนี้
ก็นะ เลยเอาที่เหลือมาล้างแล้วตัดแต่งแบ่งกันกิน
หวานดีจัง ชมพู่ทองคำเนี่ย ปีนึงออกไม่เกินสองผล
ว่าไปปีที่แล้วไม่ออกซะด้วยซ้ำ
แม่สั่งปุ๋ยของ TPI ไปแล้ว เห็นเค้าว่ามันจะปรับปรุงดิน ทำให้ดินมีธาตุอาหารกับต้นไม้
ได้ยินว่า คุยกับคนขายปุ๋ยตั้งพักแล้ว แต่ยังไม่มาส่งทีนะ
สงสัยคนขายปุ๋ยจะยังไม่ได้เข้าเมือง
...
ตอนกลางคืนง่วงมาก (ปกตินะนี่ ง่วงกลางคืน ฮ่าๆ)
เจอคนป่วยกันทั้งบ้าน กระจองอแงเหลือเกิ๊น
พอสี่ห้าทุ่มเริ่มอยู่ไม่ไหว หาที่ซุกหัวนอนทันที
ดีที่ใส่เสื้อกันหนาวตลอด เค้าเปิดแอร์ด้วยแหละ
ตื่นมาก็ไม่ได้อยู่เองคนเดียว มีคนตื่นตามอีกเหอะ
จะเย็บดอกที่ตัดไว้แล้วก็ไม่ได้ เลยต้องนั่งวาดรูป
โหย ไม่อยากจะอวด แต่เอามาอวดแร้ว ซึ้งเลยว่า ดราฟท์เค้ามันมีโครงเส้น โครงสร้าง
มือให้นิ่ง ให้สีให้สวยเหลือใกล้เคียงก็พอถูไถ
แต่วาดเองจากหัวเรานี่เนอะ ....... เหมือนหัวมันกลวงไปหมดเลย
ไม่มีอะไรให้คิดว่าจะทำแบบไหนเลย เพราะถ้าแบบไหนก็แนวโน้มจะก๊อปเค้า
อยากรู้จัง คนที่วาดเก่งๆ จนมีตัวการ์ตูนเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง เค้าคิดยังไง
ปล.เนื่องจากแต่งกระเป๋าไม่สวย เค้าจะเอาไปฝากคนไม่ได้
เลยได้โอกาสไปนำเสนอตุ๊กตาบัลเล่ต์ ...ขายได้อีกแน่ะ
แต่แม่บอกว่า "เดี๋ยวค่อยจ่าย" อ่ะ
