ก่อนนี้ฉันเคยคิดและลำดับเรื่องราวก่อนจะถ่ายทอดออกมาเป็นตัวหนังสือ
แต่พอเวลาผ่านไป ฉันเอาเวลามาแบ่งซอยๆ ใช้กับสิ่งโน้นสิ่งนี้
มีสาระบ้าง ไร้สาระบ้าง(อย่างหลังหนักหน่อย) ทำให้สมาธิไม่ค่อยมี
กว่าจะลงมือเขียนสิ่งที่ผ่านมาแต่ละวัน บางครั้งก็หมดแรงแล้ว
ประเด็นไม่ใช่ที่ฉันต้องแกล้งแต่งเรื่องอะไร(จากการคิดไว้ล่วงหน้า)
แต่การจะเล่าถึงความรู้สึกในวันนั้นจริงๆ .. บางทีมันไม่หมด กลายเป็นเหมือนฝุ่นผง
ผ่านมาแล้วผ่านไป บางเรื่องแง่ลบ ไม่น่าเก็บไว้ปล่อยผ่านไปก็ดี
แต่บางเรื่องน่าคิด ฉันกลับไม่ค่อยได้ใส่ใจจะจดจำ ..
...
...วันนี้เค้าไปงานแต่งงานกัน (บอกแล้วนี่นาเนอะ)
มีประชุมด้วยแหละ ก็เป็นอันว่า ฉันต้องอยู่กับนายน้องสองคน
กลางคืนไม่ได้นอน กลางวันนอนไม่ค่อยได้ ..คงได้สักสามชั่วโมง
ตื่นมาเห็นเด็กร้องไห้จ้า ..เลยลุกมาพาล้างหน้าล้างตา
หาอะไรให้กิน แล้วก็ยาวเลย .. อยู่โยง
ฟิลจะทำอะไรๆไม่ค่อยมี พยายามไปนั่งดูรูปสวยๆ เผื่อได้ไอเดีย..
ก็ไม่รู้สินะ ได้รึเปล่าหว่า แต่สวยดี ยิ่งเห็นยิ่งรู้สึกว่า
สิ่งที่ฉันต้องต่อสู้ฟันฝ่าไป มันไม่ใช่เรื่องของวันสองวันก็สำเร็จเลยหรอก
ระยะยาว.........
ตอนเย็นออกไปทำอาหารให้เด็ก ในตู้มีแต่ปลาซาบะ ..จริงๆก็มีหมูล่ะมั๊ง
แต่ไม่เห็นอ่ะ =.= (งี้แหละ ไม่ค่อยทำกับข้าว) เลยทำถ้วยนี้มา...
ใส่เห็ดนางรมด้วย มีโปรตีนจากเต้าหู้ ..ดีนะที่น้องกินได้
ส่วนฉันกินเปล่าๆเลย กับหลนปลาร้าเมื่อวาน(ยังมีอีกเพียบ)
จะว่าไงดี .. อยากกินแบบนี้แหละ ไม่ต้องกินข้าว พอแล้ว แป้งเปลี่ยนเป็นน้ำตาลสะสมอยู่เต็ม
แต่วันนี้แหกคอกไปอีกข้อ คือ กินกาแฟ ..แต่กาแฟคาเฟอีนต่ำแหละ(ไม่ใช่ทั่วไป)
ก็จะพยายามเลี่ยงไม่กินอีก เพราะถ้ากินหนึ่ง มันจะมีสองและสามตามมา
สิ่งที่ขวางทุกสิ่งทุกอย่างของฉัน ก็คือ ตัวฉันเองนี่ล่ะ !!! (ความตั้งใจๆอย่าลืมๆ)
...
...ช่วงบ่ายเอาผ้าไปซัก .. ทำให้คิดถึงว่า คนเรายุคนี้มีเครื่องผ่อนแรงกันเยอะ
ต่างกับสมัยก่อน ตอนฉันเป็นเด็ก จะซักผ้ากันทีรอวันหยุด อยู่พร้อมหน้าช่วยกันซักผ้า ตากผ้า
ผ้าห่มเอย ผ้านวมเอย จะซักทั้งทีต้องช่วยกันบิดน้ำ พ่อฝั่งนึง ฉันอีกฝั่ง ...
รู้สึกว่า ช่วงเวลาพร้อมหน้าครอบครัวกับกิจกรรมในบ้านมันเปลี่ยนไป
ซึ่งแทบไม่รู้ตัวเลยว่ามันเปลี่ยนไปเมื่อไหร่ แต่ยังนับว่าดีที่บ้านฉันก็ยังมีปฏิสัมพันธ์กันอยู่
ยังมีคำถาม ยังมีคำตอบ
แต่รู้ไหม วันนี้ฉันเพิ่งรู้ตัวว่าฉันเล่นคอมพ์ เล่นอินเตอร์เนตมาเป็นสิบปีแล้ว
ช่วงแรก อะไรที่ฉันสงสัย ถ้าไม่ถามพ่อแม่ ก็จะถามเพื่อนในเอ็ม(ในกรณีนั่งหน้าจอ)
แต่ตอนนี้ สงสัยอะไรก็พิมพ์ใส่กูเกิ้ล ถามว่าสะดวกไหม ใช่สะดวกมาก
แต่การที่เราแทบไม่ต้องพึ่งพาอาศัยอะไรใครเลย มันก็เลยทำให้เราอยู่กับตัวเองมากขึ้น
อยากรู้ก็หาเอง พอจะทักจะถามอะไร บางทีรู้สึกว่า คำตอบมันไม่ใช่อย่างที่ต้องการ
สู้หาข้อมูลเองไม่ได้ .. ลงท้ายที่ทำเอง หาเอง รู้เอง เงียบๆคนเดียวเอง
มันคงจะดี ถ้าให้ส่วนผสมที่พอเหมาะกับชีวิต
ให้การพัฒนาของเทคโนโลยีทำให้สารพัดสิ่งในชีวิตเราสะดวกมากขึ้น
แต่ไม่ทำให้ระยะห่างระหว่างคนด้วยกันเพิ่มมากขึ้น
คือฉันรู้สึกว่า ที่ควรจะพูดจะทำบางครั้งก็ไม่ทำ ละเลย ผ่านเลย กันไป
แต่กลับกล้าที่จะทำอะไรผิดๆ เอาสิ่งที่ไม่น่าโอ้อวดมาปั้นแต่งให้มันดูเป็นเรื่องปกติ
ปล.ไม่ได้บ่นหรอก แค่คิดถึงคืนวันเก่าๆ .. แต่จะให้กลับไปทำแบบเดิมในเวลานี้
คงจะไม่ได้แล้วมั๊ง ..มันเลยผ่านมาแล้ว
