ห่วงว่าตอนบ่ายจะหลับเตลิด..
...
ทำรูปรวมมาเลย ไม่ค่อยยุ่งยากนักเนอะ
ไปบ้านป้าแมวบ้านแรก ป้าแกขาหัก ต้อนรับนั่งล้อมรอบเตียงแกเลย
แล้วก็ไปต่อที่บ้านคุณนิก ได้หม่ำขนมกับน้ำใบเตยเติมพลังกันหน่อย
เห็นโมบายเราไปแขวนให้หนูโนอาห์แล้ว ........ปลื้ม อิอิ
แล้วก็ไปบ้านเปิ้ล บ้านนี้เจ้าบ้านหลงวันมาร้องเพลง
เลยชวดข้าวต้ม ได้กินมันปิ้งกันแทน อร่อยเหมือนกันนะเอ้อ
บ้านนี้ขำโยเอล พอเห็นเค้ามาร้องเพลงหน้าบ้าน มายืนเต้นเข้าจังหวะที่หน้าบ้านเลย ฮาๆ
เสร็จแล้วก็ไปบ้านน้องบิว บ้านนี้ดึงพลังกันสุดๆ เพราะมีรีเควสเพลงมาเรื่อยๆ ก๊าก
ร้องกันเกือบหมดเสียงเลย บ้านนี้ขายน้ำแข็ง พวกเราก็เลยได้เติมน้ำอัดลมกับขนมมาเต็มพุง
มาถึงบ้านคุณนก กินกล้วยหอมกันไม่ค่อยเข้าแล้ว
ปิดท้ายด้วยไปที่ทำงานคุณอ้วน พิเศษจริงๆ เพราะพาน้องโนอาห์ไปร้องเพลงอวยพรพ่อเค้าด้วย
เพราะผ่านไปแถวหน้าอำเภอ เลยเห็นว่าเค้าจัดงานออกร้าน งานปีใหม่กันแล้ววว
(ได้เดินอีกแล้ว ดีใจจัง ฮาๆ กะว่าวันอังคารมั๊งนะ)
...
วันนี้หัวทึบ ไม่ได้เตรียมการสอนเด็กเลย
ว่าไปก็ทั้งอาทิตย์ จิตตกเก็บไม่ขึ้น แรงบันดาลใจหล่นหายไปไหนไม่รู้
จริงๆ ก็แค่ตัดสินใจ พระเจ้าก็ประทานสติปัญญาให้เลย
เตรียมเสร็จเมื่อกี้ สมองแล่นทันทีที่ยกภาระหนักออกจากบ่า(ความคิดน่ะ)
เหนื่อยๆล้าๆเพราะรู้สึกว่าต้องทำงานอุดให้ชาวบ้านเค้าไปทั่วเลย
คนนั้นทำมาแค่นี้แล้วมายัดใส่มือต่อ
คนนี้จะทำงานเร่งก็มาเร่งเราต่อ
คนโน้นต้องรับผิดชอบเรื่องนั้นๆ แต่ก็ไม่ทำ เราเลยต้องทำ ....
ฉันทำ แต่ฉันก็คิดแง่ลบไปด้วย มันเลยหนักไง ..
ก็แค่ นอนเช้าตื่นบ่าย(นอนข้างล่าง) ก็มาหาเสียงเอฟเฟคให้เค้าไปซ้อมละคร
(หากันแบบกระชั้นชิด) แล้วเสียงมีหลายหัวข้อ ทั้งดนตรี ทั้งเพลง ทั้งเสียงประกอบ
มันก็ต้องใช้เวลาหากันอยู่พักใหญ่
หัวค่ำต้องกระหืดกระหอบห่อของขวัญให้รางวัลเด็กอีก
(ทำแทนเค้า ถ้ารู้ล่วงหน้าห่อไปนานแระ)
ตอนเค้าไปแม็คโครกันก็คงจะลืมคิด พอกลับมาแล้วมาคิด
(แล้วใครจะวิ่งกลับไปหาซื้อมาเพิ่ม?)
ฉันก็เลยเอาพวกขนมต่างๆในบ้านมาทำ แล้วก็ใส่ที่ห้อยมือถือที่ทำแล้วขายไม่ออกไปเติม
แถมให้พ่อเขียนการ์ดด้วยมืออีกต่างหาก(ไม่ได้เขียนเองหลายปีจัด)
กว่าจะเสร็จก็ดึก ........ตอนนั้นยังนึกไม่ออกว่าจะสอนอะไร
นึกไม่ออกจริงๆ มันเหมือนจะหัวทึบไปเลย
เพราะว่าอาทิตย์ก่อนก็สอนไปแล้ว
แม่อุตส่าห์มากอด มาหนุนใจ มานั่งเป็นเพื่อน มาบอกว่า
"มีแม่เป็นเพื่อนเนี่ย คุ้มนะ มีที่ไหน ทูอินวัน แม่และเพื่อนในคนเดียว
หายากนะเว้ยยย" พูดงี้เลยนะ ก๊าก แม่อ่ะ
(เค้าเห็นฉันเศร้าๆ เพราะความคิดที่แง่ลบที่รู้สึกว่าเราแบกภาระเยอะ)
จนแม่ไปนอน ฉันก็ยังลุกไม่ขึ้น ..หมายถึงความคิด
มันทรุดไปเยอะ แง่ลบเต็มหัว ฉันถอยหลังอีกแล้ว เหมือนครั้งก่อนๆ ซ้ำๆ ซากๆ
พอเปิดพระคัมภีร์อ่าน 1ยอห์น เจอข้อไหนหนอ ..ลืมข้อ
"คือว่าพระเจ้าทรงเป็นความสว่าง และความมืดในพระองค์ไม่มีเลย"
จริงๆ ความทุกข์เป็นความมืด แม่ก็บอกอยู่เมื่อกี้ว่า
"ความเศร้า ความทุกข์มันไม่ใช่ของเรา มันเป็นของมาร มันเอามายัดใส่หัวเรา
ดังนั้นเราถึงต้องระวังจิตใจ ระวังความคิดไง"
แล้วนั่นล่ะ พอตัดสินใจ หัวใจก็รู้สึกถูกยกชูขึ้นอีกครั้ง
ฉันอาจจะล้มบ่อยๆ เหมือนเด็กที่เดินไม่แข็งซะที ล้มๆ แต่ก็ยังต้องลุก
ไม่งั้นจะล้มยาว......... ไม่ดีแน่แบบนั้น
ปล. Merry Christmas eve(เวลาอเมริกา)จ้า
แต่ว่า คนอยู่โน่นโทรมาอวยพรคริสต์มาสปกติด้วยนะ แหมๆ 555
