แต่ไม่ไหว ....ง่วงจัด ไม่รอดแล้ว
ออกไปตอนสองทุ่มกว่า กลับมาเที่ยงคืนกว่า
มากินข้าวกับแกงจืดฟักฝีมือพ่ออีกรอบ.. อร่อยดีนะ
ดีจังที่เรามีครอบครัว มีบ้าน มีอาหารอยู่ในบ้าน..
...
วันนี้คิดๆว่าจะอยากยกห้องนอกไว้ขาย กะไว้ให้เช่า
แล้วเอาตังค์เข้ากระเป๋า ฮาๆ
แต่แม่ติงว่ากลัวจะไม่มีที่เก็บของของฉัน ..มันก็จริงนะ เยอะอ่ะ
ขนาดที่มาอิงแอบห้องน้องไว้นี่ก็ขยายอาณาจักรออกมาเรื่อยๆแล้ว
แม่ว่า รอปีหน้าเถอะ ถ้าต่อเติมส่วนครัวแล้วค่อยย้ายมาอยู่ข้างล่างเหมือนเดิม
จริงๆจุดประสงค์ที่ฉันต้องหาห้องนอนส่วนตัว
ไม่ใช่แค่เก็บของ แต่เป็นที่พัก พักจริงๆ ห้องข้างล่างนี่มันพลุกพล่าน
พอกลางวันใครๆก็ตื่น เดี๋ยวคนนั้นทำโน่นทำนี่ จะพักก็เลยไม่ค่อยได้พัก
แต่ที่มาหลับได้ไม่เดือดร้อน เพราะงีบช่วงหัวค่ำ(เค้าไม่อยู่แถวนี้กัน)
กับหัวรุ่ง(ไม่มีใครตื่นที) ...
แต่ไม่รู้สิ ถ้างั้นก็เก็บห้องไว้ต่อไป
นี่อุตส่าห์ว่าจะเอาไว้ขาย ได้สองต่อ ทั้งเงินเดือนและค่าเช่าห้อง (แผนการชั่วร้ายจริงๆ)
...
พยายามจะเย็บคีย์โคเวอร์ให้สำเร็จสักชิ้นนะ
แต่ไม่รอดแร้วว ไปนอนดีกว่า
ซึ่งก็ไม่แน่ใจว่าจะได้นอนป่าว เจ้าถิ่นตื่นแล้วอ่ะ ยึดพื้นที่มาถึงริมที่นอนนี่เลยด้วย
ปล.ถ้าเรารักและเคารพ เราควรต้องแสดงออกใช่มั๊ย?
ไม่ใช่พูดว่าเคารพแต่พฤติกรรมตรงกันข้าม..
