วันนี้วันเกิดคุณแม่
ทำเฮดแปะไว้ตั้งหลายวันเนาะ ^^
แต่พอถึงวันจริงๆ ก็ไม่ได้พิเศษอะไรมากมาย
แม่เป็นอย่างนี้ตลอด ไม่ชอบอะไรเอิกเริก
เค้กก็ไม่เอา ของขวัญไม่ต้อง (อะไรที่ต้องจ่าย ช่วงนี้ของด)
กลายเป็นเค้กไม่ได้ซื้อเอง
พี่น้องที่โบสถ์เอามาเซอร์ไพรส์แม่ ฮ่าๆๆ
ไม่อยากกินก็ต้องกิน แถมตัดไว้อีก2ชิ้น ฝากฉันกับน้อง
แต่ขอชิม2-3คำพอนะ(คำใหญ่แค่ไหน??) ที่เหลือไว้ให้น้อง
มากไปกว่านี้ เกรงจะไม่ไหวกับน้ำหนักอันเกินพิกัด -..-
แล้วเจ้าลูกที่ไม่มีการ์ดสวยๆให้แม่สักใบ
ไม่มีของขวัญอะไรเลย....... ก็ทำสไลด์ขึ้นมา
รูปภาพก็ขอความช่วยเหลือจาก Google
เพลงก็เอาที่แม่ชอบ(ฟังอยู่บ่อยๆจากคอมพ์)นี่ล่ะ
แล้วก็ได้ออกมา........ดังนี้แล
ที่แม่เสียดายจากวันเกิดปีนี้ก็คือ Dtac ไม่เพิ่มเงินในวันเกิดอีกแล้ว
เซ็งกันไป -*- เค้ามักจะให้สองเท่าบ้าง อะไรบ้าง มาเรื่อยๆ
ก็นะ .. หมดช่วงคืนกำไรให้ลูกค้าแล้ว
รู้สึกว่าตัวเองยังเป็นลูกที่ไม่ได้เรื่อง
ยังทำให้แม่เสียใจอยู่เรื่อย
ไม่กล้าจะพูดได้ว่าทำอะไรให้แม่ภูมิใจ
ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองเก่งหรือฉลาด ไม่มีความสามารถพิเศษอะไร
แต่รู้มั๊ย.. แม่คนนี้ที่ฉันมี เค้าไม่เคยมองว่าฉันโง่หรือไร้ค่า
ทุกอย่างที่ฉันทำ มันเล็กน้อยนัก แต่แม่ก็จะให้กำลังใจ หนุนใจเสมอ
แม่ไม่ใช่แม่บ้านที่เก่งกาจอะไรนัก เป็นคนที่ไม่ทำกับข้าวบ่อยเท่าพ่อ
แต่ถ้าทำเมื่อไหร่จะตั้งใจและใส่ใจ และแน่นอน มันจะต้อง "อร่อย"
ในบ้าน แม่ชอบทำบ้านรก และมีพ่อกับฉันเป็นคนตามจัด
(พ่อมักเป็นหลัก ส่วนฉันมันก็แล้วแต่ว่า ช่วงไหนจะบ้าทำรก หรือคลั่งจัดบ้าน)
แต่ไม่ว่า รอบๆตัวแม่อาจจะดูยุ่งเหยิงแค่ไหน
ความคิดของแม่กลับแตกต่างกันสิ้นเชิง
เมื่อใครต้องการกำลังใจ แม่จะเป็นผู้ฟังและให้คำปรึกษาที่ดีเยี่ยม
(ถ้าคนนั้นต้องการและเปิดใจจะรับฟังน่ะนะ )
กับแม่ ฉันไม่เคยมีความลับ ไม่เคยได้เลยจริงๆ
อาจจะมีสักพักที่เก็บงำเอาไว้บางเรื่อง สุดท้ายก็ต้องบอกแม่
เมื่อยังเล็ก ฉันกลัวแม่ ถ้าทำอะไรผิดจะไม่ยอมบอกแม่
เพราะแม่ดุ หน้าแม่เหมือนดุอยู่ตลอดเวลา..
ฉันไม่เคยรับรู้เลยว่า แม่ต้องทนกับความลำบากอะไรบ้าง
ทั้งภาระความรับผิดชอบ หรือเรื่องหนักใจสารพัด
ไม่ได้รู้หรอกว่า เค้าแบกเอาความเครียดเอาไว้มากแค่ไหน
แม่เป็นภูมิแพ้ จะระคายเคืองจมูกอยู่เรื่อยๆ
ใต้ตาดำคล้ำ และฉันก็ได้อาการนั้นมาจากบ้านแม่
แต่แม่อดทนนะ มีบางช่วงที่ฉันอยู่กับแม่สองคน ส่วนพ่อไปต่างจังหวัดหลายเดือน
แม่ก็ทำงานเองคนเดียว ร้านอาหารที่ขายทั้งอาหารตามสั่งกับไอศครีม
ตอนเช้าต้องไปจ่ายตลาด นั่งมอไซด์รับจ้างไปบ้าง
เดินไปบ้าง สามล้อบ้าง
ทุกเช้าที่ฉันงัวเงียลุกจากที่นอน
โดยแม่เป็นคนปลุก แม่จะเทียวหอมแก้มแล้วก็บอกกับเราดีๆ
อย่างเช่น .. ปลุกวันพฤหัส ก็จะบอกว่า
"ไปลูก ตื่นเร็ว ไปโรงเรียนอีก 2วันเอง จะได้หยุดแล้วนะ"
ทุกครั้งที่ไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว ทุกอย่างก็จัดวางอยู่อย่างเรียบร้อยแล้ว
ฉันไม่ใช่พวกที่อาบน้ำแต่งตัวแล้วค่อยกินข้าว
พอรถโรงเรียนมาก็วิ่งแจ้น ข้าวยังคาปากอยู่แบบนั้น
แต่ต้องกินข้าวแล้วถึงอาบน้ำแต่งตัว ... แล้วแม่ต้องตื่นก่อนฉันกี่ชั่วโมง
จนทุกวันนี้ เวลานอนของแม่ยังไม่ปกติเหมือนชาวบ้าน(หนักกว่าฉันอีก)
แม่เป็นคนที่ช่วยแทรกทุกคน(หมายถึงพ่อและฉัน)
กลางคืนช่วยอุ่นกับข้าว และจัดโน่นนี่ตอนฉันเลี้ยงน้อง
กลางวันลุกขึ้นมาทำงานบัญชี เรื่องที่ต้องติดต่อลูกค้า
บางวันหัวเพิ่งถึงหมอน มีคนโทรศัพท์มาขอคำปรึกษา แม่ก็รับและคุยไม่เคยบ่ายเบี่ยง
และไม่ว่า ต้นสายจะพร่ำพรรณายาวนานกี่ชั่วโมง แม่ก็จะคุยด้วยจนกว่าเค้าจะขอตัว
ไม่ก็แบตหมดกันไปข้างนึง..
แม่ฉันไม่ได้อดทนอย่างไร้สาระ
ไม่ได้ทำทุกอย่างเหล่านี้เพื่อให้คนอื่นเห็นว่าเป็นคนดี
แต่เพราะแม่รักพระเจ้าและปรารถนาให้ความรักของพระเจ้าสำแดงในตัวแม่
.."ความรักนั้นอดทนนานและกระทำคุณให้.................."
ฉันเคยเขียนว่า รักแม่ ใน status MSN
แต่มีบางคนเยาะว่า "แล้วแม่เธอเล่นเอ็มหรือไง"
นั่นก็จริง ที่ฉันเขียนมันน้อยไป
เพราะฉันต้องพิสูจน์ตัวเองด้วยการกระทำถึงจะถูก
ไปทำเชอร์รี่ต่อล่ะ เมื่อคืนถักใบได้หลายอยู่
วันนี้จะประกอบ
