วันนี้ไปจัดการspaceให้พ่อ อันสีน้ำตาล (ฉันจำชื่อไม่ได้)
ใส่ภาพ ใส่นาฬิกา ใส่เพลงmidi ให้ เสร็จแล้ว
ก็เลยเข้าไปทำของตัวเองมั่ง
ก็ดีนะ ซ่อนหลายเมนูที่ไม่ค่อยใช้
คือ มันลด ละ เลิก ไปนานแล้ว
ไม่รู้จะแสดงเอาไว้ทำไม ทำให้เข้ายากเย็น
แต่งใหม่ ชมพูหวานจ๋อยเลย เหอๆ
อืม เพราะทำspaceให้พ่อกับของตัวเอง
เลยคิดถึงช่วงแรกๆที่เขียนไดอารี่ออนไลน์
สมัครตามคนอื่นทั้งนั้น ใส่เพลงก็ไม่เป็น
ชนิดที่ต้องให้ password คนอื่นเข้าไปใส่เพลงให้
พอเริ่มเรียนรู้การหา bg หรือของตกแต่งอย่างอื่น
ก็เริ่มรู้ว่า น้ำใจคนมันหาได้ยาก เพราะเค้าหาได้ง่ายๆ แต่ไม่บอกกันเลย
หวงซะอย่างกับอะไรดี (-.-) หาจาก google ก็ไม่เห็นจะหาเจอ
สงสัยว่า เราใช้คำไม่ตรง
เวลาผ่านไปจนกระทั่ง เราก็มั่นใจว่า เราเรียนรู้มาระดับหนึ่งแล้ว
ที่จะอยู่ในสมองและจิตสำนึกก็คือ
ถ้าเป็นอะไรที่รู้สึกว่า น่าหวงจริงๆก็จะหวงจริงๆ
แต่ถ้าเป็นอะไรที่บอกต่อได้ ก็จะบอกต่อ... เหมือนโรคเห็นแก่ตัวเลยนะ
ทุกวันนี้ฉันพยายามจะเรียนรู้การแบ่งปันให้มากยิ่งขึ้น
ถ้าเพื่อนถาม และฉันรู้ ฉันจะบอก ฉันจะแนะ
เพราะอย่างไรเสีย ถ้าแม้ฉันไม่บอก สักวันเค้าก็ต้องหาเจอ (ถ้าเค้าตั้งใจหาน่ะนะ)
อ่อ วันนี้ได้ปลาหางนกยูง จากแตงด้วย บอกเมื่อวาน วันนี้เอามาให้ทันที อิอิ
พ่อเป็นปลื้มหญ่ายยยย.. 555
