วันนี้ก็อัพเดตหน่อยล่ะกัน ไม่งั้นมันจะกลายเป็นรายปักษ์
(ภาษาอังกฤษเรียกรายปักษ์ว่าอะไรนะ??)
เจอล่ะ biweekly นี่เอง ฮ่าๆๆ
...
คืนวันเสาร์ที่ผ่านมาฉันบังเอิญเจอลิงค์ของคนรู้จัก(นานมาก)
ก็เลยคลิกต่อไป ค้นต่อไป . เรื่อยๆ อ่อ ลิงค์ FB อ่ะนะ
และเนื่องจากว่า มีหลายคนที่เราเกิดอยากรู้ความเป็นไป
ก็เลยพากันกับแม่นั่งส่อง FB ชาวบ้าน ฮ่าๆๆ
ไม่เพลินหรอก แต่บางคนหาตัวยาก บางคนก็ไม่เจอเลย
ส่วนคนที่เจอ ก็ทำให้เราอยากเจอคนโน้น คนนี้ คนนั้น ต่อไปอีก
เรื่องไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเค้า
แต่ ... มันอยู่ที่ท่านั่งของฉัน ร่วม ๒ ชั่วโมง
ที่นั่งคุดคู้ (เออ ทำไมต้องนั่งงั้น? อย่างกะทำไรผิด)
พอลุกขึ้นยืน ก็กลายเป็นว่า หลังแข็งเป็นกระดานเลย
ปวดบั้นเอวเอาหนัก อาการนี้ที่จริงหายไปนานแล้ว
ที่เป็นเรื่อยๆจะเป็นที่เอวด้านขวา เพราะฉันนั่งผิดท่าบ่อยๆ
คือพับขาหนึ่งข้าง เหยียดหนึ่งข้าง
เคยค้นดูอาการในกูเกิ้ล เค้าว่า กล้ามเนื้อมันบาดเจ็บสะสม อะไรประมาณนี้
คราวนี้ได้มาอีกอย่าง รวมกันเลยสุดจะทรมาณ
แล้วฉันก็กลับมานั่งท่าเดิม เพราะมันทำให้ฉันไม่ปวด
แล้วก็ดำเนินการค้นเรื่องชาวบ้านต่อ แต่คราวนี้ไม่ใช่กลุ่มเดิม
ไม่นานเท่าเดิม แค่ประมาณ ๑๐ กว่าปี แล้วทำไมก็ไม่รู้
เมื่อฉันเห็นความเปลี่ยนไปของพวกเค้า อาจเพราะเค้าเป็นเด็กรุ่นน้องที่ฉันเห็นตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยก
ตอนนี้โตแล้ว เรียนจบ ทำงานทำการ .. เห็นเค้าประสบความสำเร็จในระดับหนึ่ง
ความหดหู่ก็วิ่งเข้ามาใส่ฉันเต็ม ๆ ..
เริ่มคิดสับสนอีกรอบ(รอบที่พันล้าน) แต่ก็พร่ำบอกตัวเองตลอดว่าห้ามโทษใคร
เพราะชีวิตเราจะก้าวหน้าหรือถอยหลัง คนอื่นเป็นแค่ตัวประกอบ เค้าจะหนุนหรือไม่หนุน
คนที่จะก้าวขาคือตัวเราเองล้วนๆ ... แม้ว่าโดนผลัก แต่ไม่ยอมไปมันก็แช่อยู่ที่เดิม
ที่จริงเรื่องการเงิน ฉันก็อยู่ได้แบบเรื่อยๆ แต่มันไม่น่าจะได้แค่นี้เท่าที่ศักยภาพฉันมี
อีกอย่าง หากคิดให้ดี ฉันก็มีวัตุดิบอยู่กับตัวพอให้สร้างอะไรได้อีก
ประเด็นอาจไม่ได้อยู่ที่ฉันต้องเรียนจบ มหาลัยดีๆ หรือมีการพัฒนาเรื่องหน้าที่การงานแบบใคร
ฉันไม่ได้เฟลเรื่องนั้น แต่แค่คิดว่า บางทีเหมือนฉันชะงักชีวิตฉันไว้ที่จุดเดิมนานไปรึเปล่า?
สุดท้าย ฉันก็ไปนั่งอาบน้ำสระผม แล้วก็ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้
ป่าว .. ฉันไม่ได้ร้องไห้สงสารตัวเอง แต่เพราะฉันรู้ว่าฉันควรจะระบายหรือถามใคร
ฉันเป็นมนุษย์ที่พระเจ้าสร้างมา แสดงว่า พระเจ้ารู้วัตถุประสงค์เกี่ยวกับชีวิตฉันดี
ฉันถามพระองค์ว่า พระองค์อยากให้ฉันเป็นอะไร ให้ฉันทำอะไร
ฉันต้องแตกต่างกับคนอื่นแน่ แล้วอีกเหมือนกัน ที่พวกเค้าแต่ละคนก็ต้องแตกต่างกันไปทั้งนั้น
และเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นในหัวของฉันว่า
"เริ่มจากสิ่งที่มี" ฉันเริ่มคิดว่า ฉันมีอะไรในมือ
ฉันมีผ้าหลายชิ้น หลายแบบ ที่อาส่งมาให้ จะทำอะไรก็ได้หลายอย่าง
ฉันมีแนพกิ้น มีอุปกรณ์สำหรับทำงานเดคูพาจได้ แต่ไม่มีงานดิบ
ฉันมีจักรเย็บผ้าแล้ว .. ฉันมีคอมพ์ ฉันเคยสร้างงานได้เงินแล้วด้วย !!
ฉันมีลูกปัด หลายแบบ โดยเฉพาะ seedbeads ฉันมีเยอะพอควร
และที่สำคัญ ฉันมีมันสมอง ที่พระเจ้าประทานให้
ฉันมีสองมือที่ทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง
เช้านั้นฉันก็เลยเริ่มวางแผนที่จะเอาของพวกนั้นออกมาทำให้มันมีมูลค่าขึ้น
แต่ก่อนหน้านั้นฉันเพิ่งส่งข้อความไปรบกวนให้อาซื้อของให้อีก
กับแผนที่คิดจะไปทำการค้าเล็กๆในค่าย ต้นเดือนพค.
มันจะดัง มันจะเวิร์คมั๊ย? .. ฉันไม่รู้หรอก ไม่แน่ใจด้วย
จนเย็นวันอาทิตย์ (อาทิตย์นี้ฉันไม่ได้ไปสอนเด็ก เพราะปวดหลังมาก)
แม่ก็มาบอกว่า คุณนิกกับคิมอยากให้ฉันสอนทำเดคูพาจ
แวบแรก ฉันรู้สึกฉุน เพราะตอนที่คิดจะจ้างให้พี่เค้ามาสอน
เค้าก็แนะนำให้เรารวมกลุ่มกัน ๓คนขึ้นไป เค้าคิดเท่ากับที่ป้าฉันเรียนในร้านในกทม.
แต่ไม่มีใครสนใจ มีแต่คนเห็นด้วย แต่ไม่ยักกะจะควักเงินสักคน
วันนั้นฉันเลยเรียนคนเดียว จัดเต็มไปคนเดียวเลย ฮ่าๆๆ
จ่ายไปเท่ากับสามคนเรียน แต่ก็ได้วิธีทำมาล่ะนะ จริงๆแอบเสียหัวนิดนึง
ที่พอไปค้นในเว็บ ใน youtube ก็มีคนสอน คล้ายคลึงกัน
แต่ก็นั่นแหละ หากไม่เริ่มต้น จะไปรู้ได้ไงว่ามันต้องมีอะไรอย่างไรบ้างจริงๆ
ถือว่าฉันเสียเงินค่าวิชาไป
งานนี้หากฉันต้องสอนฟรี คิดให้ดี ก็ไม่เป็นไร
แต่พวกเค้าต้องจ่ายค่าอุปกรณ์เอง .. เรียนฟรีไม่ได้หรอก
เพราะของฉันทุกอย่าง ฉันซื้อมานี่นา
(จริงๆ เคยบอกไว้แล้วว่าถ้าสอนจะคิดค่าสอนคนละร้อย -,-
แต่ตอนนี้ สงสัย .. คงเป็นสาธารณกุศลไปซะล่ะ ฮ่าๆ)
ไม่เป็นไร เดี๋ยวพระเจ้าจะอวยพรฉันมากกว่านั้น ^0^
ที่แน่ๆ สร้างคุณไว้ก่อน เดี๋ยวตอนค่ายจะให้ขายของซะให้เข็ด ก๊ากกก
วันนี้ ไม่มีภาพก่อนจ้า อ๊อ มีนี่นา .. ก็ลูกปัดไงเนอะ
เนี่ยๆๆ เดี๋ยวจะทำเพิ่มอีก อยากทำให้ได้สักสองโหลขึ้นไปจัง
แต่นี่ก็หยุดดราฟท์มาหลายวันแล้วนะ -,-
ส่วนนี่ก็ที่ดราฟท์ไว้ล่าสุด ...
ให้พี่อั๋นในวันเกิด เห็นพี่เค้าชอบสีฟ้า
แต่ตาไม่ค่อยเหมือนนะ .. ยอมรับเลย เพราะภาพไม่ชัดด้วย (อย่าโทษภาพเห๊อะ)
หนูน้อยคนนี้เห็นโผล่หน้ามาเป็นเดือนแล้ว
อยากจับมาดราฟท์ตั้งนาน วันก่อนเลยจัดซะ
สุดท้ายคือเจ้านกตัวนี้ แปลกดีที่ได้ดราฟท์วันเสาร์ทุกทีเลย อิอิ
...
ส่วนเนี่ย อุปกรณ์หลักที่ช่วยบรรเทาอาการปวดหลังของฉัน
ผ่านมาสองวัน ตอนนี้ดีขึ้นมาก วันอาทิตย์น่ะเป็นร้อนในด้วย
ดีที่ได้นอน นอนจริงๆ ตั้งแต่วันอาทิตย์ เมื่อวานก็นอนทั้งวันอีก
ตื่นมาอาการร้อนในก็หายไป มันไม่แตกเป็นแผล
แสดงว่าการพักผ่อนนี่มีส่วนจริงๆเนอะ
