ความขี้เกียจนี่น๊า อาจบวกกับความรู้สึกน้อยใจด้วย
คือจะส่งบล๊อกให้เพื่อนอ่าน แต่เค้ายุ่ง เลยขอติดไว้ก่อน
อันที่จริงก็ไม่ต้องติดไว้หรอก ดีแล้วที่บอกตรงๆว่าไม่ว่าง
ทำให้ฉันสำนึกขึ้นได้ว่า ..บล๊อกนี้ฉันเขียนขึ้นคุยกับตัวเองนี่นา
และถ้าหากมันจะสื่อสารสิ่งมีประโยชน์กับคนที่ต้องการได้ ก็จะดียิ่งขึ้น
แต่ความเป็นพวกเขียนไดอารี่ออนไลน์มาก่อน ทำให้เรามีส่วนหนึ่งของสมอง
ที่บันทึกไว้ว่า .. "เขียนไว้ ให้เพื่อนอ่าน และรออ่านคอมเมนท์ของเพื่อนอีกที"
บางทีคนเราก็แปลก ทั้งที่เวลาผ่านไปเป็น ๑๐ ปี ยังไม่ยอมเปลี่ยน
การยึดมั่นในแนวคิดเดิม ๆทำให้เราล้าหลัง ทั้งความคิดและความรู้สึก
เปลี่ยนๆ ... จะเป็นบล๊อกเกอร์ปกติธรรมดา ที่สื่อสารถึงคนที่ต้องการ .. แค่นั้นพอ
...
วันก่อนเล่าไว้ถึงวันล่าสุดที่ดราฟท์ภาพของกินไว้ใช่ป่ะ?
ช่วงนั้นนึกอยากขนมสารพัด.. เลยเปลี่ยนความอยากมาเป็นภาพ
แต่ก็ยังต้องเอารูปเค้ามาลากตามอยู่ดีล่ะนะ อิอิ
คืนวันพุธสิ ได้ออกจากบ้านไปห้างดอกบัวกันทั้งบ้านเลย
แค่ฉันอยากซื้อรองเท้าคู่ใหม่เนี่ย เลยได้ไปกันหมด
แม่เค้าอยากซื้อของกินราคาถูกด้วยแหละ
ก็เลยออกจากบ้านซะทุ่มเกือบสองทุ่ม
ดีนะที่ไปถึงก็เลือกรองเท้าได้ในเวลาไม่นาน
ก็แบบที่ฉันชอบ ในห้างมีเพียบ แต่ร้านรองเท้าที่ชอบเข้าก็ไม่ค่อยมี(ชอบเข้าไปทำไร?)
เนื่องจากไปกันทั้งบ้าน เลยพาน้องเข็นรถทั่วเลย สนุกกันใหญ่
วันที่คนไม่เยอะด้วย ระหว่างรอแม่รอซื้อของรถราคา
ก็ไปหาของถูกกัน ที่ได้มาคราวนี้ก็เป็นครีมกับแผ่นเช็ดหน้า
ไม่เคยใช้ทั้งสองอย่างเลย .. ถ้าไม่ลดคงไม่สนใจนะนี่
อ่อ เพราะครีมหลอดนี้ เลยทำให้ฉันเพิ่งรู้ว่า ครีมควรจะใช้ให้หมดภายใน๒ปีหลังจากวันผลิต
แล้วครีมหลอดนี้ผลิตเมื่อไหร่รู้ไหม? ... เดือนสิงหา ปี ๑๑ .. แสดงว่าต้องใช้ให้หมดก่อนสิงหา
=.= ตอนซื้อแบบว่า คิดว่าคงใช้ทัน
แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ เอ่อ ไม่แน่ใจจริงๆ
อีกอย่างที่ได้มาแบบว่าพอใจมาก เป็นสมุดโน๊ต เล่มละ ๗ บาท
แต่ความที่หยิบมาพรวดๆ คิดว่าเหมือนกันหมด กลายเป็นเค้าลดบางลาย
หยิบเล่มที่ ๑๑ บาท มา ๒ เล่มแน่ะ ..เอ๋อเอ๊ง
แต่ไม่เป็นไร ยังไงก็กะไว้ให้เป็นของขวัญวาเลนไทน์ น่าจะพอใช้ได้แหละ
...
วันพฤหัส มีแคร์ ความที่เมื่อวานไปห้างเลยได้ถั่วแระญี่ปุ่นลดราคามาหลายถุง
ลดแค่ไหน .. ก็ จาก ๗๕ เหลือ ๙ บาทกว่าอ่ะ ..
เอามาเวฟเลี้ยงในแคร์ได้เลย (ไม่กะให้อิ่มอยู่แล้ว อิอิ กินเล่นๆ)
ตอนสอนเด็ก มากันสามคน แต่นนท์มาถึงช้าสุด
พลอยกับเอสมาก่อน เลยให้อ่านพระคัมภีร์ที่เรียนกัน อ่านสลับข้อ
แต่ละคน .. อ่านช้าด้วย ผิดด้วย ฉันนี่แทบหลับเลย
พอนนท์มา ให้อ่านเอง ตอบเอง เค้าก็ทำได้หมดนะ
นนท์นี่ถ้าภาษาไทยก็พอไปได้ แต่วิชาอื่นยังอ่อน
ส่วนสองคนนั้น ฉันว่า ไปปรับปรุงภาษาไทยก่อนจะดีกว่า
อาทิตย์ก่อนเรียนเรื่องดิน๔ประเภท
อาทิตย์นี้เรื่องแกะหาย เหรียญและบุตรน้อยหลงหาย
ทั้ง ๓ เรื่อง เป็นคำอุปมาของพระเยซู
พูดถึง เมื่อคนบาปกลับใจ ทั้งสวรรค์ก็ชื่นชมยินดี
ก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน ขำอ่ะ เพราะพ่อถามขึ้นมาว่า
นี่กินข้าวกินปลากันแล้วยัง อันที่จริงพ่อถามคุณนก
แต่นายเอสได้ยินคำว่าข้าวปลา ก็บังเกิดความหิวขึ้นมาทันที ฮ่าๆ
อ่อ นนท์เอาของฝากมาให้อีกแล้ว เป็นรองเท้า ให้พูลลิป
แต่ใส่ไม่ได้หรอก สองสาวนั้นเท้าเล็ก ขนาดเควินยังใส่ไม่ได้เลย
เค้าก็ใจดีนะ ไปไหนเจออะไรก็คิดถึง คอยหามาฝาก
แต่อยากบอกเค้าให้ขยันเรียนเถอะ ของฝากอะไรไม่จำเป็นเลย
...
คืนวันพฤหัสนั่งตัดกระดาษรูปหัวใจไว้
เพราะไปเห็นเค้าทำการ์ดเก๋ๆเลยอยากทำบ้าง
แต่กว่าที่ตัดไว้จะได้มาประกอบเสร็จ ก็ปาไปเกือบเช้าวันศุกร์ ..
งานที่ชาวบ้านคงทำได้ภายในไม่ถึงครึ่งชั่วโมง แต่ฉันใช้ไปสองคืนเต็มๆ
เย็นวันศุกร์ได้กินขนมจีนแสนอร่อย
เพราะแม่ไปแมคโครแล้วได้ของลดราคามาอีก .. ลดทุกอย่างอ่ะ
ทั้งเส้น , ลูกชิ้น , เห็ดฟางด้วย เค้าต้มแยกต่างหากหรอก
แต่ฉันตักมาโฮะกัน แบบว่าชอบเป็นการส่วนตัว
ก็ไม่รู้ว่า เป็นเพราะเป็นเส้นหมัก หรือปัญหาจากอะไร
เท่าที่รู้คืนนี้ท้องเสีย แต่จริงๆเส้นก็นึ่งหมดนะ ไม่ได้กินสดสักหน่อย
ตอนเย็นแม่ไปร่วมงานศพอาของพี่เจมส์ แกเป็นเบาหวาน เสียคืนวันพุธ
อ่อ ก็วันพฤหัสตอนบ่ายๆ ฉันกับแม่นั่งอยู่ในบ้าน ได้ยินรถกระจายเสียง
มาประกาศ ขอเชิญให้ไปร่วมงานไว้อาลัยจัดพิธีแบบคริสเตียน ที่.. ไหนสักแห่ง
ว่าแต่ใครตายฉันยังไม่รู้ เลยไปยืนฟังชัดๆ ได้ยินนามสกุลคุ้นๆ
แม่นึกออกว่าเป็นนามสกุลพี่เจมส์ เลยโทรไปเจอพี่ปู แกก็เลยเล่าให้ฟัง
ว่า อาคนที่เสียชีวิตเนี่ย เมื่อคืน
(วันพุธ เราไปห้าง ขากลับก็เจอเจมส์ คิดว่าคงเลิกกลุ่มแล้วมาทำธุระที่แบงค์ในห้าง เลยได้เจอกัน)
อาของเค้า ที่เพิ่งกลับจากประชุมกลุ่ม กลับไปนอนแล้วก็พระเจ้ารับไปเลย
ยิ่งฟังเรื่องของเค้าแล้วยิ่งทึ่ง
ตลอดระยะเวลา ปีกว่า ๆที่อาคนนี้ได้ตัดสินใจรับพระเยซูเป็นพระผู้ช่วยให้รอดของเค้า
เค้าเองก็ยังทรมาณกับการเป็นโรคเบาหวานอยู่นะ .. ตัวเค้าก็อยากให้พระเจ้ารักษาแหละ
แต่เมื่อยังไม่มีการอัศจรรย์อะไรเกิดขึ้น เค้าก็ไม่ได้ท้อใจเลย
ขนาดที่นิ้วเท้าเค้าเหลือ ๓ นิ้วแล้ว เพราะเบาหวานก็โดนตัดออก
สุขภาพก็ไม่ใช่จะดี แต่เค้าก็ยังพยายามจะไปคริสตจักรทุกอาทิตย์ เค้าประชุมที่ภูเก็ตน่ะ
จะมีก็วันที่ต้องนอนโรงพยาบาลหรอก ถึงไม่ได้ไป
สิ่งสำคัญที่เค้าเชื่อ ไม่ใช่การอวยพรให้หายโรคแค่นั้น
แต่เค้าเชื่อว่า ชีวิตเค้าได้รับการให้อภัยบาป และได้เปลี่ยนแปลงแล้ว
พี่ปูบอกว่า คืนวันแคร์นั่นแหละ ที่อาเค้าตัดสินใจจะทิ้งอาชีพที่เลี้ยงดูเค้ามาตลอดไปอย่างนึง
คือ เนื่องจากแกพิการ ก็เลยเป็นพวกปล่อยเงินกู้ แต่ไม่ได้คิดกำไรโหดๆหรอก
อีกอย่างก็คือ ขายหวย คืนนั้นแกตัดสินใจจะเลิกขายหวยแล้ว
พอกลับไปบ้าน นอนหลับแล้วก็ไปเลย ...
...
วันเสาร์เรายังง่วง แต่ก็ดีนะ ไม่มีใครโทรมาปลุก
วันนี้ได้ยินข่าวดีว่ามี ๒ ครอบครัวต้อนรับพระเจ้า
กลางคืนอยู่กับน้องสองคน นึกสนุกทำขนมให้น้องกิน
เอาสตรอฯมาหั่น ใส่สลับชั้นกับคุ๊กกี้ นมข้นหวาน กับเนสวิตาชงข้นๆ
พิลึกดี ... ก็ไม่รู้ว่าแก้วนี้ป่ะนะ เช้าวันอาทิตย์น้องเลยท้องเสียซะ = =
...
ส่วนวันอาทิตย์ ให้เด็กๆ ทำการ์ดวาเลนไทน์
ส่วนใหญ่มาจากเศษวัสดุ งานนี้ห้ามใช้ดินสอ ปากกา
เจ้าเอสหัวดี เลยขอไม้ไอติมไปทำ .. ก็โอเคนะ เก๋ดี
เสียดายที่นนท์ไม่ได้อยู่ทำ เค้าไปช่วยแม่เค้าก่อน
ก็มีพลอยกับเจ้าตุ้มที่ทำ
อ่อ เจ๊เอาลูกสาวมาแล้ว
ตั้งแต่ออกจากโรงบาล ก็พาไปอยู่สงขลาซะตั้งนาน
หน้าตาน่ารักเชียวอ่ะ มานอนตาแป๋วอยู่ในแขนฉันซะตั้งนาน
เดี๋ยวๆก็ทำท่าจะร้องไห้ พอเอานมป้อน สักพักก็ง่วง
หลับไปในแขนเลย ฮ่าๆๆ
ตอนเที่ยงทานราดหน้าไก่หมัก ฝีมือแม่
อร่อยมากกกกก ตลกเอสอ่ะ เที่ยวป่าวประกาศว่า
เป็นหมูที่อร่อยเหมือนไก่ย่างห้าดาวเลย = =
แหมๆ อันนี้มันเจ็ดดาวเลยล่ะจ้า ฮ่าๆๆ
ตอนบ่ายเค้ารีบไปร่วมพิธีเผา เพราะเค้าขอให้พ่อช่วยประกอบพิธีให้ด้วย
พอเค้าไปกันหมด ฉันก็มาอยู่กับน้อง เฝ้าไปง่วงไป แต่รอไม่นานหรอก
ก็กลับมากัน วันนี้เลยได้งีบตอนบ่าย ตื่นทุ่มนึงมั๊ง
...
ใจจริงคืนนี้อยากดราฟท์สัก ๒ ชิ้น แต่ทำได้ภาพเดียว
ตอนสี่ทุ่มคุยกับพี่อ้วนไปชั่วโมงกว่า .. สงสารพี่อ้วนจัง วันนี้ฟังฉันซะเยอะ
จริงๆ อยากคุยแบบส่วนตัวกว่านี้ แต่แม่ทำงานอยู่ เลยคุยเพ้อเจ้ออย่างแฮง
มาเริ่มดราฟท์ก็ตีหนึ่งแล้วมั๊ง ทำไปสติหลุดไป
จริงๆนะ ไปนั่งรีบล๊อกชาวบ้านเรื่อยๆ บางทีมันก็เพ้อเจ้อ .. เห็นรูปสวยๆ สถานที่สวยๆ ของสวยๆ ขนมน่ารักๆ
เราก็เกิดอาการเพี้ยน อยากมี อยากได้ อยากไป อยากครอบครอง ..
ก็เลยต้อง เอาแต่พอควร รีเพื่อหารูปมาฝีกมือไว้ๆ
ปล. คิดตังค์งานล่าสุดไปแล้ว จริงๆคือชิ้นแรก
เค้ามาขอให้ลองทำให้ จะเอาไปทำโลโก้อะไรนี่ล่ะ
เราก็ทำให้แล้ว แต่พี่อ้วนบอก เค้าเปลี่ยนใจไปทำอย่างอื่นแทนแล้ว
แต่เกรงใจที่ให้เราทำให้แล้ว .. ก็คิดเงินไปแล้วนะ ว่าแต่เค้าจะโอเคป่ะเนี่ย
แต่ถ้าพี่อ้วนจะไปบวกเพิ่มสักหน่อย ฉันก็โอเคนะ .. กลัวแต่เค้าจะว่าแพง
ดูราคามาตรฐาน แต่ผลงานเรามันยังเด็กน้อย ไม่กล้าอะไรมากด้วย(ขนาดไม่กล้า)
