เราไม่ใช่นายของเวลาที่ผ่านเลยไป แต่เป็นนายของเวลานี้และที่จะมาถึง
(เลือกใช้เวลาให้เหมาะสม)
ฉันจำมาจากบทความเกี่ยวการบริหารเวลา
ถ้าสักประโยค สักคำจะตกหล่นไป ก็ด้วยเพราะความจำฉันที่ไม่แม่นเอง
แต่เนื้อหาก็ยังคงเป็นทำนองนั้น
((นี่ก็ตีห้าแล้ว ขอพิมพ์เล่าเรื่องเหมือนไร้สาระสักหน่อย))
...
เมื่อคืนฉันนั่งเลือกเสื้อผ้า จากร้านเสื้อผ้าพลัสไซด์
ไม่ได้มั่นใจในสไตล์ตัวเองอะไรนักหรอกนะ
แค่อยากได้เสื้อผ้าใหม่ๆบ้าง เลือกไปเลือกมา
พอแม่มาช่วยดู เค้าก็ส่ายหน้าตลอด
"มันไม่ใช่แนวเราหรอก แบบนี้ใส่ไม่สวยหรอก ไม่ใช่แนวเราอ่ะๆๆ"
แม่พูดแบบนี้มาหลายครั้ง แต่ละครั้งฉันจะขำบ้าง
เถียงกลับไปบ้าง ยอกย้อนด้วยคำพูดแขวะบ้าง
แต่วันนี้ฉันเงียบ ......... ฉันพยักหน้ารับ แล้วก็หลบไปทำอย่างอื่น
แม่มาถามว่า "เสียใจเหรอ" ฉันก็ตอบว่า เปล่า
แต่จริงๆฉันเสียใจ และฉันคิดว่า การต่อล้อต่อเถียงมันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อหน่าย
ยังไงซะ ความคิดฉันมันก็โหลยโท่ยอยู่แล้ว
เสื้อผ้าที่ฉันเลือก เป็นพวกอยู่ในกลุ่มของลดราคา
นั่นสินะ มันไม่สวย มันถึงเป็นของที่คนอื่นเค้าไม่เอา
จากเรื่องนี้ ฉันลามคิดแง่ลบไปเรื่อยๆ
ทั้งคืนที่ฉันเฝ้าคิดแต่แง่ลบเกี่ยวกับตัวเอง
นั่งสงสารตัวเอง เรื่องนั้น เรื่องนี้
ถึงฉันไม่โกรธหรือโทษใคร แต่ฉันก็ยังเอาแต่จมอยู่กับความทุกข์
จนวันนี้ที่ฉันกลับมาหยิบหนังสือ "รากแห่งความขมขื่น"กลับมาอ่านอีกครั้ง
ฉันก็พบว่า ฉันเป็นแบบนั้นเลย คือ มีรากการถูกปฏิเสธอยู่
มันซ่อนตัวอยู่ข้างในฉัน ทำให้ฉันจำภาพความทรงจำเรื่องเก่าๆบางเรื่องได้แจ่มชัด
บางเรื่องที่ฉันเคยถูกสบประมาท ถูกดูถูก เมื่อครั้งยังเด็ก
และเมื่อฉันได้เห็นบุคคลในความทรงจำครั้งใด ฉันก็จะรู้สึก "ขมใจ"ร่ำไป
สิ่งนี้สินะ ที่กลายเป็นรากการถูกปฏิเสธของฉัน เมื่อใครก็ตามแสดงอาการปฏิเสธฉัน
ไม่ว่าจะเรื่องเล็กน้อยแค่ไหน ฉันก็จะรู้สึกเจ็บปวดซะทุกครั้ง
รู้สึกเหมือนตัวเองไม่เป็นที่ต้องการ เป็นที่น่ารังเกียจ ไม่มีใครรัก
เพื่อนก็ยังไม่อยากคบ ... ความจริงคือ สิ่งนั้นไม่ใช่ความจริง
มันเป็นความคิดเหตุผลจอมปลอมที่มารหยอดเข้ามาในหัวฉันทุกครั้งที่ฉันพลาด
และเมื่อฉันดำเนินชีวิตตามอารมณ์ครั้งใด ฉันก็เจ็บปวดกับความคิดเหล่านั้นตลอดเวลา
ฉันเลือกได้นะ .. เลือกที่จะมีความสุข
ยอมรับความจริงว่า ฉันเจ็บปวด แต่ไม่ต้องเรียกร้องการปกป้องจากคน
(คาดหวังให้คนอื่นทำงั้นงี้กับเรา)
แต่ต้องขอพระคุณพระเจ้า มีเพียงพระเยซูคริสต์ที่จะช่วยฉันได้
มันจะไม่ใช่การปลงตก หรือเสแสร้งแกล้งสุข
แต่เป็นการตัดสินใจจะเชื่อว่าพระเจ้ารักฉัน และรักมาก
พระองค์ไม่ปฏิเสธฉัน ครอบครัวรักฉัน เพื่อนๆก็ไม่ได้รังเกียจฉัน
หรือแม้ว่าอะไรจะเป็นยังไง ฉันก็จะเผชิญกับมันได้ เพราะฉันจะต้องไม่ดำเนินชีวิตไปตามอารมณ์
...
คำตอบง่ายๆ ที่แม่แสดงว่า ..แม่รักฉัน ก็คือวันนี้
ฉันอาบน้ำแต่งตัวลงมา ตั้งใจจะออกไปตลาดมือสอง หาซื้อเสื้อผ้า
ไม่ได้จะชวนแม่นะ แต่พอบอกแม่ว่า จะขอออกไปข้างนอกหน่อย
แม่ก็บอกว่า รอหน่อยสิ เดี๋ยวแม่ไปด้วย
ทั้งที่แม่เจ็บแขน ยังใส่เสื้อด้วยตัวเองไม่ได้เลย
แต่แม่ก็ยืนยันว่าจะไป
ระหว่างรอพ่อทำสัญญากับลูกค้า
แม่ก็หาของอย่างนึง หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอ
รากการถูกปฏิเสธในตัวฉันก็เริ่มทำงานอีก
มันกล่าวหาขึ้นว่า "แม่ไม่อยากไปหรอก จะไปทำไม เปลืองเงิน ไร้สาระ เหนื่อย"
ทั้งที่จริงๆ แม่กำลังพยายามแต่งตัวเองไปด้วย เดินหาของไปด้วย
(ไอ้รากการถูกปฏิเสธนี่มันร้ายจริงนะ กล่าวหาอย่างขัดแย้งกับความจริงได้จะๆก็ยังจะกล้า)
สุดท้ายความรักและความจริงก็เอาชนะ ขอบคุณพระเจ้าค่ะ
แม่ไปเดินหาเสื้อผ้ากับฉัน เค้าช่วยเลือกอย่างตั้งใจ ไม่ได้มีท่าทีปฏิเสธบ่นอะไรเลย
แถมไปเจอพวกชุดนอนบางชุด ก็มาเกิดไอเดียน่าจะซื้อมาตัดทำเสื้อใส่นะ
เจอกางเกงสามส่วนสีขาว เค้าก็ไม่ว่า ถ้าจะซื้อ
สรุปว่า ซื้อเสื้อให้แม่ กางเกงให้ตัวเอง ส่วนแม่จ่ายค่าชุดนอนให้
เดินกลับกันพะรุงพะรังซะดี แถมขากลับแม่ยังแวะซื้อมะม่วงอีก3โล
-..- ฉันเนี่ย นิ้วแทบล็อค (อยากได้เองเพเล้ยย)
สนุกดี ไปเดินช๊อปกับแม่
เอากลับมาบ้านยังลองกันซะเพลิน
รู้สึกว่า แม่ก็ได้หลายตัวอยู่นะ เค้าเน้นเสื้อ ฉันเอากางเกงไว้หมด
*0*
อ่ะ .. ซีเรียสมาตั้งแต่ต้น มาดูรูปม๊ะ
ราคาแต่ละตัว แต่ละชุดก็ต่างๆกันไปนะ
แต่ที่ชอบจริง จะเป็นพวกเสื้อยืด ชีฟองก็ชอบ แต่หรูจัง
จะพยายามใช้ให้เป็น -.-
