คือ เมื่อเช้าแม่หกล้ม แม่ซักเสื้อผ้าแล้วก็อยากจะให้ตากในห้องน้ำ
แต่ทีนี้ฉันน่ะมองว่า มันแขวนกันเต็มไปหมดแล้ว
เหลือเสื้อสองตัวของฉัน ยังไม่อยากจะแขวนให้น้ำหยดใส่หัว
กะว่า ตากไว้ข้างๆก่อน เดี๋ยวค่อยเอาไปตากข้างนอกตอนเช้า
แต่แม่กังวล อยากจะให้ผ้ามันแห้งด้วยมั๊ง กลัวอับอะไรแบบนี้
เลยปีนเก้าอี้ซักผ้าขึ้นไป แต่ใช้ขาที่ยังไม่ได้หายสนิทดีนัก
เก้าอี้มันก็ลื่นด้วย ก็เลยไถลล้มลงมาฟาดกับพื้นห้องน้ำ
เจ็บมากแหละ ปกติแม่ไม่ร้องไห้ แต่นี่ปวดมากจริงๆ
แต่ว่าจะไปโรงพยาบาลเลยก็ไม่ไหว เพราะว่ายังไม่ได้นอนด้วย อ่อนเพลีย
เค้าก็ให้พ่อเอากระเป๋าร้อนวาง ให้มันอุ่นๆที่แขน ทายาด้วย
พอได้หลับไปบ้าง จนตอนบ่าย ที่ฉันลงมาแล้ว ถึงได้ออกไปหาหมอ
เห็นว่าหมอก็ยังกลัวว่าจะเป็นที่กระดูก เพราะยกแขนไม่ไหวเลย
แต่ว่า พอเอ็กซเรย์แล้วก็ไม่มีอะไร กระดูกไม่เป็นอะไรเลย
แต่เป็นที่เอ็น เอ็นอักเสบ หมอก็ฉีดยา ให้ยามาทา มากิน
แล้วสั่งว่า ถ้ามันมีอาการบวมอะไรยังไง ให้ไปหาหมออีกรอบ
และแววว่า พ่อจะไม่ได้ไปค่ายมันก็เริ่มจะชัดขึ้นทุกที
พ่อก็บอกนะว่า พ่อไม่อะไรมาก ไปค่ายก็สำคัญ เป็นผู้นำด้วย
แต่ครอบครัวก็สำคัญ ถ้าแม่ไม่สบาย ภาระจะตกที่ฉัน
อีกอย่าง ช่วงนี้ก็ไม่ใช่แต่แม่กับน้อง หรือรอบๆแถวนี้
แต่มันรวมไปถึงห้องพักบางห้อง ที่คนจะออก แล้วก็จะเข้าในวันถัดมาอีก
บ้านน้าก็ไม่มีใครอยู่สักคน ... ก็ดูๆกันก่อนแล้วกัน ตอนนี้ ห้าสิบห้าสิบ
แต่ขอบคุณพระเจ้าที่แม่ก็ยังหัวเราะได้ เวลาแซวนั่นนี่ ให้ขำๆ
กำลังใจยังดีอยู่ ต่อไปก็ต้องระวังมากกว่านี้ จะทำอะไรรีบๆร้อนๆ มันก็ไม่ดีเท่าไหร่
อ่ะ เอาเรื่องซีเรียสตั้งไว้ก่อน มาเล่าเรื่องเมื่อวานนิดนึง
สรุปว่าได้ของแล้ว จากUSA ก็ถึงเร็วกว่าที่คนส่งคิดซะอีก อาทิตย์กว่าๆเอง
ของก็ พวกอุปกรณ์ทำความสะอาดช่องปาก ไหมขัดฟันกับที่ขูดลิ้น
เสื้อกับกางเกง ชอบกางเกงอ่า ใส่พอดี(ก็พี่เล่นเอาเอวกับสะโพกไป มันจะไม่พอดีได้ไง)
แต่เสื้อตัวใหญ่ไปนิดนึง ไม่นิดและ
ก็ว่า จะเอาไว้ใส่นอน -..- ตอนหนาวๆด้วยนะ เพราะใส่แล้วอุ่นดีมาก ฮาๆ
ชิ้นสุดท้าย เป็นชิ้นที่เค้าตั้งใจให้ แต่มาอย่างกะของแถม 555
แดงๆ ก็เพราะเป็นแอ๊บเปิ้ล
นึกๆว่าจะติดกระดุมปิ๊กแป๊กตรงไหนดี กะว่าใบนี่ล่ะ เหมาะ
รูปคู่ซะหน่อย
ขนาดในมือก็ประมาณนี้
จงใจให้ห้อยคอได้ แต่เอาจริงๆนะ อืม.. ไว้ซื้อสายห้อยดีกว่า
น่ารักดี ไอพอดนาโนทัช ตอนแรกชารจไม่เป็น ไม่เห็นคู่มือ ไม่มีกล่อง
แอบงง ใช้ไงอ่ะ ชาร์จกันยังไง แต่ว่า กูเกิ้ลก็มีคำตอบสารพัด
กลางดึกก็นั่งเย็บซองใส่ให้อีก ก็ประมาณนั้นไปก่อน
พูดตรงๆว่า ชอบแบบ patch work มากกว่า
รู้สึกจะทนทานกว่า แต่เอาแบบฉบับเร่งรัด เลยเล่นมุขนี้ เหอะๆ
อีกอย่างที่มาถึงก็ หนังสือนิยายจากพี่อั๋น
อ่านปกหลังแล้ว น่าอ่านดี แต่ยังไม่ได้ว่างหยิบมาอ่านเลย
อย่าว่าเลย เกมส์ที่ชอบเล่นยังไม่ว่างไปเล่น ..
เหตุผลที่ยุ่งอีกเรื่องก็เพราะ เมื่อคืนทำกุญแจบ้านน้าหาย
ตกใจมาก มันมึนจนเริ่มงงว่า ทำหายที่ไหน ก็ใส่กระเป๋าไว้ตลอด
คือเอาใส่กระเป๋าไว้ตอนไปรดน้ำต้นไม้ ตอนบ่ายก่อนจะลงมาก็แวะไปอีก
ไปชั่งน้ำหนักกับเครื่องชั่งดิจิตอลของเค้า แล้วพอลงมาบ้านก็ไม่ได้หยิบแขวนไว้ที่เดิม
ค้นหาจนตาเหลือก ตั้งแต่ตีสองยันเกือบตีสี่ เดือดร้อนไปถามพ่ออีก
คิดไปหมด หรือว่าจะไปทำตกอยู่บ้านเปิ้ล เพราะว่าไปบ้านเปิ้ลตอนหัวค่ำ
ไปเอาของกลับ แต่ยังไม่ได้ตังค์นะ เออ อย่าลืมล่ะ อีก900กว่าบาท
นั่งเล่นกับโยเอลอยู่ตั้งพัก เลยคิดว่า จะทำตกที่นั่นหรือเปล่า
แม่ก็คิดหนักกว่า หรือลืมอยู่ในบ้านนั้นแหละ แบบนี้ต้องรอกว่าน้าเขยจะกลับมา
แม่ทั้งถามตั้งสอน ตักเตือนเยอะมาก แต่เวลาเค้าถามมากนี่ก็แย่เลยนะ
คืออยากให้เค้าว่าๆๆๆๆ มาเยอะๆ แต่ให้มันเจออ่ะ
แต่เค้าก็ไม่ได้ว่าหรอก แต่สอน ว่าให้มีสติ ทำอะไรให้มีสติ อย่าใจลอย
แล้วก็อย่าหมกมุ่นกับเรื่องอื่นนัก ให้แสวงหาพระเจ้า
แล้วก็ขอบคุณพระเจ้านะคะ เพราะว่า ตอนแรกอุ้มน้องอยู่
ก็เอาเค้าวางบนที่นอน แล้วก็ตัดสินใจว่าจะค้นกระเป๋าอีกรอบ
(หลังจากค้นมาไม่รู้กี่รอบแล้ว)
พอวางน้อง หยิบกระเป๋า หันไปดูน้องหาวนอน เลยเห็นว่ามันตกอยู่ข้างที่นอน
โอ๊ยยยยยยยย ........ โล่งอก โล่งจริงจริ๊ง
น้ำตาจะไหลเลย รักน้องจัง หันไปดูเด็กหาวนะเนี่ยเลยเห็น
แม่ก็บอกว่า ..นั่นแหละ พระเจ้าสอนนะ
ก่อนจะจบ เอาข้าวผัดตามประสามาให้ดู
ปกติผัดข้าวไม่เก่ง ทำไม่ได้เรื่องเลย แล้วงานนี้ก็ไม่ได้เรื่องอีกเหมือนเคย
คือ ใส่แต่น้ำปลา ปรุงด้วยน้ำปลาอย่างเดียว .........
เค็ม เหมือนคนทำ 555
