เมื่อหัวค่ำ รู้สึกหดหู่อย่างบอกไม่ถูก
รู้สาเหตุนะ มันเป็นอะไรที่ไร้สาระมาก
ก็แค่ นั่งฟังเพื่อนเล่าๆๆๆ แต่เราไม่มีอะไรเล่าไปบ้าง
คือ รู้สึกว่า เราก็เจอแต่อะไรเดิมๆ
ความจริงก็คือ .. ความคิดกำลังหลงทาง
ตกดึก ฉันคิดถึงสิ่งที่พ่อสอนวันนี้
ให้เราคิด สิ่งที่พระเยซู คิด
ให้เราทำ สิ่งที่พระเยซูอยากให้เราทำ
ให้เราพูด แต่สิ่งที่พระเยซูอยากให้เราพูด
อย่าไป ในที่ที่เราอาจมีเกียรติ แต่พระเยซูไม่มีเกียรติในที่นั่น
อย่าทำ ในสิ่งที่เรารู้ว่า พระเยซูไม่อาจยืนมองดูการกระทำนั้นได้
มันไม่ใช่เรื่องของการ คิดดี ทำดี เท่านั้น
แต่ทุกอย่างจะต้องสะท้อนสิ่งที่พระเจ้าอยากให้เราเป็นออกมา
ไม่ใช่ด้วยการบังคับตัวเอง แต่ด้วยความเชื่อ
ความเชื่อจะมาจากไหน ความเชื่อมาจากการได้ยิน
แม่ถึงย้ำบ่อยๆกับฉันให้อ่านพระคัมภีร์ อ่านออกเสียง
เมื่อปากเราอ่าน หูเราก็ได้ยิน พระคำของพระเจ้าที่ส่งตรงมาถึงเรา
สิ่งที่จะเปลี่ยนแปลงเราได้
เปลี่ยนให้เราเป็นคนที่ทำทุกอย่างอย่างถวายเกียรติพระเจ้า
ฉันสรุปความคิดของฉันที่แตกกระเจิงไปตอนหัวค่ำได้จากสาเหตุดังนี้
- ฉันหวังให้เพื่อนสนใจความเป็นไปของฉัน (เอาตัวเองเป็นศูนย์กลาง)
- ฉันขาดการภาวนาพระคำ
- ฉันรับแต่ข้อมูลที่เอนเอียงไปทางบันเทิงและไร้สาระมาตลอดหลายชั่วโมง
- แต่ฉันกลับไม่ได้เข้าเฝ้าพระเจ้าอย่างที่ควรจะเป็น
ไม่มีข้อแก่ตัวใดๆ ที่เป็นไปก็คงจะเหมือนข้อพระคัมภีร์จากพระธรรมสุภาษิต
ที่ว่า .... คนเกียจคร้านเอ๋ย ไปหามดไป๊ พิเคราะห์ดูทางของมัน และจงฉลาด
โดยปราศจากผู้นำทาง ผู้ดูแลหรือผู้ปกครอง มันเตรียมอาหารของมันในฤดูแล้ง
และส่ำสมของกินของมันในฤดูเกี่ยว.....
ข้อนี้อธิบายได้ทั้งทางกายภาพและการสะสมพระวจนะด้วย
