Life is Wonderful Journeyเป็นครั้งแรกจริงๆ ที่ฉันนอนฟังเพลงแล้วหลับไป
ฟังแบบเสียบหูฟังคาหูไว้อย่างนั้นเลยน่ะนะ
การเดินทางที่แสนพิเศษ-ดาไม่ได้เพลียจนหลับไปเองหรอก
แต่รู้สึกชอบเพลงนี้จัง สามารถฟังแล้วหลับไปได้เลย
^-^
....
ตอนแรกที่ตื่นมาทำงาน ทำไปก็คิดไปว่า
เขียนเรื่องสั้นกับเพลงนี้ดีป่าวนะ
แต่พอมานั่งหน้าจอก็เปลี่ยนใจ
เค้าโครงเรื่องมันแตกแยกไปหลายทาง
อยากจบแบบดีๆ แต่ก็ไม่เข้ากับเพลง(จะกลายเป็นลงเหมือนเพลงอื่น)
อยากจบแบบร้าย ๆ ก็ไม่ได้เข้ากับอารมณ์เพลงเลย
ไม่แต่งล่ะ ไม่มีอารมณ์
.....
จริงๆแล้ว อาจเพราะฉันไม่ใช่คนชื่นชอบการเดินทางมากนักก็เป็นได้
เป็นคนติดบ้าน แบบออกไปแว๊บๆ คงพอได้
การออกเดินทาง แม้ว่าจะมีจุดหมาย แต่ระยะทางที่ยาวไกล
และความเหนื่อยล้าที่เพิ่มเติมเข้ามาอย่างเลี่ยงไม่ได้
เป็นส่วนหนึ่งของความรู้สึกไม่ชอบการเดินทาง
แต่สำหรับการเดินทางอันยาวไกลในเส้นทางชีวิต
ทางแยกมากมายหลายครั้ง ที่บ่อยครั้งก็หันมอง อยากจะลองก้าวไป
ลองหันออกนอกเส้นทาง(ที่ถูก) หกล้ม ขวากหนามบาดเนื้อให้เป็นรอยแผล
ความรู้สึกแรกคือ แย่มาก ไม่อยากเจอเลย ทำไมต้องเป็นฉันด้วยนะ
ทำไมฉันต้องเจอหลุม ทำไมฉันต้องหกล้ม ทำไมหินก้อนนั้นต้องบาดฉันด้วย
แต่เมื่อลุกขึ้นเดินได้อีกครั้ง ก้าวต่อไป ก็ทำให้ระวังมากขึ้น
และได้เรียนรู้ว่า ชีวิตต้องเจออุปสรรค การเดินทางที่ไม่ราบรื่น
คือรสชาติที่แท้จริงของชีวิต..
ฉันเชื่อคำที่ว่า "ประสบการณ์จะสอนให้เราโตขึ้น"
......
ห่าง.. ห่าง.. เพื่อนจังเลยนะพักนี้
อยากโทรหาพี่อ้วน แต่ก็คิดว่า พี่เค้าจะยุ่งหรือเปล่า
อยากโทรหาแตง แต่ก็เจอช่วงยุ่งๆอยู่เรื่อย
ไม่ได้ไม่คิดถึงหรอก เพียงแต่ช่วงนี้ เหมือนแมวป่วยเลย
เงียบเหงา ขี้เซาได้ทั้งวัน -*-
......
