Happy
เมื่อวาน ปล้ำเก็บวอลเปเปอร์อยู่ล่ะ
ก็คิดว่าจะเอาไปปล่อยในเวปบิตต่อ แต่นี่ยังไม่ได้แต่งภาพเลย
ตอนแรกคิดว่าจะต้องไปเอาโลโก้ที่โอเคเนชั่น แต่ว่า พ่อไรด์ลงแผ่นให้แล้วนี่นา
เปิดเอารูปตัวเองมาแต่งได้ แต่ดันลืมแปะโลโก้ที่หาได้ง่ายๆในแผ่น เหอๆ
แปะเรียบร้อย 555 แต่ว่า เป็นภาพที่จะใส่ในบล๊อกวันนี้นะ
เฮ่อ..ว่าไป การไม่ไปเขียนในชุมชน ข้อแตกต่างมันก็ตรงนี้ล่ะ
ถ้าเราไม่มีเวลา ไม่ได้ไปอ่านของใคร ก็ไม่เป็นไร เพราะนี่เราเขียนเอง อ่านเอง สอนใจตัวเอง
จากสิ่งรอบข้างที่ผ่านเข้ามา ซึ่งก็ล้วนแล้วแต่เป็นพระประสงค์ของพระเจ้า
ไม่ค่อยเข้าใจ IE เลย นี่มันเออเร่ออะไรนักหนาก็ไม่รู้
ส่วนเครื่องพ่อ ก็ฟอร์แมทไป 35 กิ๊กแล้ว ยังพบว่า .. HD อาจเสีย
โอ้ว... 80 นะนั่น โอ้วๆๆ 555 พ่อยังหัวเราะอยู่เลย
พ่อว่า มันเป็นไวรัสที่เข้ามาเงียบๆ (ถ้ามันตะโกนบอกก่อน พ่อคงให้เข้าได้อ่ะ)
แต่ว่า .. ฉันกลัวว่า ฉันจะเป็นคนนำพามันมาเองน่ะสิ 
เพราะฉันลงโปรแกรมหลายอย่างเลย ตอนมาเล่นคอมพ์พ่อ
แต่ว่า ตอนเล่นเกมส์เตรียมงานแต่ง กับ Azada ก็ไม่มีอะไรน่าสงสัยนะ
หรือว่า จะมาจาก โปรแกรมแปลง wma เป็น mp3 ก็ไม่รู้อ่ะ
พรุ่งนี้พ่อคงจะทำต่อ
เมื่อวานวันพ่อนะ ไม่ได้บอกรักพ่อเลย แต่ไปเที่ยวนอกบ้านกันแหละ
แล้วให้พ่อเลี้ยงตัวเล็กไว้ในรถ ฉันกับแม่ไปซื้อของฝากในร้านจี้ออ 555
จริงๆไปไม่นานนะ แต่พ่อบอกว่า ครึ่งชั่วโมงแน่ะ
ได้เต้าส้อ 
กับน้ำพริกกุ้งเสียบฝากพี่จัน เออ เดี๋ยวต้องหาหีบห่ออ่ะ
จะได้ฝากพ่อส่ง พร้อมกับจดหมายอีกหลายฉบับ ของเมล์คงจะมีสองอย่าง
จากที่คิดจะเอากระเป๋าแนบไปด้วย มันทำไม่ได้อ่ะ หาซื้อไม่ได้
เพราะวันอาทิตย์ไม่ได้ไปตามนัดกับแม่ค้า แม่ยุ่งไง วันจันทร์แม่ก็ไม่สบาย วันอังคารก็ด้วย
วันนี้ฉันเลยไปเอง .. แต่.. ก็ไม่มี แงๆๆ
อืมๆ อยากจะส่งการ์ดให้มีนเหมือนกันนะ แต่ไม่ได้หาอะไรไว้เลย
จะลองร้อยมาลัยอีกทีตอนเช้า ถ้าทัน อาจส่งให้ ใส่ซองไปฝากเค้า(แล้วของมีนล่ะหว่า??)
ไม่ค่อยอยากจะส่งอะไรไป ในเมื่อ เดี๋ยวก็ต้องขนกลับ
เวลาผ่านไปเร็วจะตาย นี่จะสิ้นปีอีกแล้วเห็นป่ะนี่
ได้รับรูปจากน้องแล้ว แต่ยังไม่ได้แต่ง
ในที่สุดก็ต้องตัดสินใจโหลตลงเครื่องนี้ไว้ก่อน
คิดว่าคืนนี้อาจจะแปะรูปให้เค้า แต่ยังไม่มีเรื่องอะไรจะเล่า
อาจเพราะ เรื่องก็คงเดิม ๆ เหมือนจะเรื่อยๆ
แต่เรื่องปัญหาที่พี่น้องในโบสถ์เจอ มันเป็นมรสุมที่พิสูจน์ใจของเราจริงๆนะ
เรื่องคุณฝ้าย เป็นตัวอย่างให้เห็นว่า เรารักเค้าจริง หรือยังไม่มากพอ
เมื่อเค้ามีปัญหา สามีสร้างความเครียดให้(ซึ่งก็มาจากมาร เป็นการทดลองที่คุณฝ้ายต้องเจอ)
ทำให้แกคลุ้มคลั่ง เราจะปล่อยเค้าไว้ จะอธิษฐานเผื่อไกลๆ
หรือจะทำทุกอย่างเพื่อไปร่วมรับความทุกข์นั้น
แม่น่ะ อดอาหารอธิษฐานมาสองวันแล้ว
(ตอนเช้า กลางวัน กินตอนเย็น แต่คนละเรื่องกับเทศกาลรอมมาดอน นะ )
และฝากคำอธิษฐานนี้ให้หลายๆคนช่วยกัน อธิษฐานร่วมด้วย
เมื่อคืน แม่ก็เลยไปบ้านคุณฝ้ายกับคุณศรี กับคุณวรรณ
ไปอธิษฐานด้วยกัน และหนุนใจ
เพราะว่า พระเจ้าสอนให้เราทำตรงข้ามกับที่โลกสอน
โลกให้เรา.. ตาต่อตา ฟันต่อฟัน
แต่พระเจ้าสอน .. เมื่อเขาตบแก้มข้างหนึ่ง หันอีกข้างให้เขาตบด้วย
เพราะความรักเอาชนะได้ทุกสิ่ง แต่ตอนนี้ ซาตานพยายามทำให้
สามีแก เอาความชั่วมาบีบคั้นความจริง
...
เรื่องนี้สอนฉันในหลายอย่าง
เพราะทุกครั้งที่ฉันได้ยินแม่พูด ฉันจะหลุดคำด่าไปในทันที
มันอดทนไม่ไหวหรอกนะ กับการรับรู้สิ่งเลวร้ายที่เขาทำ
แต่การด่า หรือแช่งสาป ไม่ใช่ทางที่คริสเตียนควรทำ
การด่า หรือคำหยาบ มันไม่แก้ปัญหา แต่เป็นการระบายโทสะ
สำหรับมาร อารมณ์โกรธของเรา เป็นเชื้อเพลิงในการเผาผลาญตัวเราเอง
มารหัวเราะเลยล่ะ เมื่อเห็นเราด่าหรือพูดแง่ลบ
-*- ว่าไป ฉันทำให้ซาตานมีความสุขเรื่อยเลยนะเนี่ย
เพราะฉะนั้น ทุกๆวัน ฉันจะร่าเริง
ไม่ใช่เพราะสภาพแวดล้อม หรือวัตถุสิ่งของ
แต่ฉันรู้แล้ว และรู้เสมอว่า
"พระเจ้าทรงรักฉัน นั่นคือมหัศจรรย์เหนือทุกสิ่ง"
Ps*ยังหาต้นคริสต์มาสไม่เจอเลย
สงสัยต้องซื้อต้นใหม่
อยากได้ต้นใหม่มากกว่านะ ต้นเก่ามันหลายปีแล้ว
ตอนแรกกะจะแต่งแบบ Nativity หาพระกุมารได้แหละ แต่หาโยเซฟกับนางมารีไม่ได้
เดี๋ยวจะกลายเป็นเด็กถูกทิ้งไปซะ
