ง่วงทั้งวัน แต่ก็ต้องพยายามถ่างตาเข้าไว้
แต่ถ้าไม่ไหวจริง ก็ไม่สนล่ะเว้ย .. นอนนนนน
ตอนนี้พ่อกลับมาแล้ว สามกะต่อไป อิอิ
...
เอาของฝากที่อาฝากมาให้ดูละกัน
อ่อมีผ้าขนหนูที่คุณย่าให้มาด้วย แต่ส่งซักไปแล้ว
อาอ้อให้อั่งเปากับแบงค์ห้าสิบอันใหม่มา
อ่อๆ มีบ้านเก็บกุญแจด้วย
ตอนอาถามเพราะยังไม่เห็นรูป ฉันก็ยังงง
เพราะพ่อยังไม่ได้เอาให้ ไม่รู้ว่าเก็บไว้ตรงไหน เพิ่งนึกออกมั๊ง
กับซองแว่นสีสวย ของแม่ๆ เปลี่ยนใจคนไม่เคยสนซองแว่น
หยิบไปใช้งานล่ะ ฮ่าๆๆ
...
เมื่อวานคุยกับแม่เรื่องจะไปค่าย
เค้าจะมีค่ายช่วงปลายเมษฯ ปกติที่นี่จะขับรถกันไปเอง รถใครรถมันแล้วแต่สะดวก
ปีนี้เค้าคุยปรึกษากันว่าจะเหมารถตู้ไป แม่ก็เลยอยากให้ฉันไปด้วย
ถ้าไปกันจริงคงจะครึกครื้น
หลังจากคำนวณค่าใช้จ่ายแล้ว เฉลี่ยค่ารถต่อคน สองพันห้า ไปและกลับอ่านะ
ยังไม่รู้ว่าจะเอาจริงไหม หรือจะยังไง
เพราะพอคุยแล้ว จะมีบางคนนั่งไปขาเดียว (แล้วจะจ่ายขาเดียว?)
เอาเหอะ อีกตั้งหลายเดือน
เวลานำพาความเปลี่ยนแปลงมาให้เสมอ
แต่ความรู้สึกอิจฉาจางๆก็วิ่งผ่านเข้ามาในหัว
เวลาได้ยินว่า จะมีบางคนเข้ากทม.ต่อ ไปหาซื้อของ
อืม ก็ไปคนเดียว อยากทำไรก็ทำได้
อยากไปมั่งอ่ะ ได้แต่นั่งมองตาปริบๆ เหอๆ
...
ก็เลย ช่างมันเหอะ ทำเหมือนตอนไม่อยากกลัวตุ๊กแก คือไม่มอง
ให้สายตามันผ่านเลย ข้ามไป เฉไปมองอย่างอื่นแทน ..
ความกลัวก็ไม่บังเกิด
กับเวลา วาระ จะไปนั่นโน่นนี่ .. ก็ถือซะว่าไม่ใช่เวลาของเรา
ไว้โล่งๆ ปลอดโปร่งที่ต้องชำระกันอยู่ทุกเดือนนี้ เงินเดือนขึ้นมั่ง
จะไปไหนๆ ก็อย่าได้มาขวาง ฮ่าๆๆ
(ก็ว่าไปงั้น .. จะไปไหนก็ต้องขึ้นอยู่กับความเหมาะสมอยู่ดี)
